Spegillinn - 01.04.1951, Qupperneq 31

SPEGILLINN
67
LAUSAVISNAÞÁTTUR
f
y
't
Nú-höfum við ákveðið að taka upp lausavísnaþátt til að
hvíla hlustendur eilítið frá jazzgutlinu, symfóníum og þess-
háttar dóti, sem enginn skilur og jafnvel ekki ég sjálfur. Það
hefur frá upphafi verið svo, að Islendingar hafa verið mikið
fyrir að yrkja og ríma og láta fólk halda að þeir væru hag-
orðir. Ég hef lesið það í gömlum bókum . . . (eins og þið vit-
ið er ég mikið fyrir að tala um bækur, gamlar og nýjar, og
þá verð ég stundum að lesa svolítið í þeim til þess að geta
komið með tilvitnanir, því þá heldur fólk að ég sé bókfróðari
og skilji bækur betur en aðrir). Já, sem sagt, ég hef lesið í
gömlum bókum, að íslendingar hafi alltaf verið yrkjandi, til
að láta alla halda að þeir væru skáld, og þóttu þá, eins og nú,
allir beztu skáldin, sem enginn skildi framleiðsluna hjá. Já,
sem sagt, þá ætla ég nú að taka upp lausavísnaþáttinn í þeirri
vissu, að ennþá séu til nægilega margir leirbullarar til að sjá
þættinum fyrir efni. Annars mega líka vera gamlar vísur
með, því þær hafa margar inni að halda sígilda og djúpa lífs-
speki og sannleika, eins og t. d. þessi eftir Æra-Tobba:
hvort eð er“, sagði þingmaðurinn og hvarf inn í húsið með
leyfið.
„Þessi fer beint í Allrahandanefndina og fær lánaðan
stimpilinn, — hann
verður ekki lengi,
lasm“, sagði fylgdar-
maðurinn og drap
tittlinga framan í
Nonna litla.
Og það var orð að
sönnu, þingmaðurinn
kom mjög bráðlega
aftur með nýstimpl-
að leyfið í hendinni.
„Þá vona ég nú, að
þetta sé í fullu gildi,
Jón minn góður“,
sagði hann kumpán-
lega og fékk Nonna
litla leyfið.
Nonni litli varð
náttúrlega ósköp feg-
inn og sagði, að það
væri einhver munur
að eiga góðan þing-
mann, og það væri
svo sem ekki von, að þeir, sem ættu lélega þingmenn, kæmust
neitt áfram.
„0, maður reynir að greiða fyrir vinum sínum úr dreif-
býlinu, ef maður getur, Jón minn“, sagði þingmaðurinn hóg-
vær og klappaði atkvæðinu sínu á öxlina.
öngþveitínus Skorts.
Imbrum brunbrum og amburrabramb og axindæla.
Skrjúfara rjúfara skrokk í væla,
skrattinn má þeim dönsku hæla.
Eða margar eftir Eirík ólsen, t. d. þessi:
Mold og sandur og rústaleir,
eftir gömlum vanda.
Gamalær var lembd í gær,
svo skal nafnið standa,
svo eitthvað sé tekið af handahófi eftir þá, sem mestri snilli
hafa náð í lausavísnagerð, að mínum dómi (en það er efsti
dómur um slíkt). Nú eigum við ennþá nokkuð af hagyrðing-
um, sem geta nokkuð, þó ekki sé reiknað með afburðasnill-
ingum eins og Steini Steinar, Kiljan og Þórbergi, sem teljast
mega verðugir arftakar Eiríks Ólsens, þó þeir standi Æra-
Tobba nokkuð að baki. Já, sem sagt er þessi þáttur tekinn
upp til þess að sem flestir komi sínum afurðum í útvarp. Þó
verður náttúrlega ekki farið með nema fátt eitt af því, sem
mér hefur borizt, í hverjum þætti, — annars hefði ég allt of
lítinn tíma til að tala sjálfur, en af því hef ég meira gaman
en að þylja vísur eftir aðra. Þá gerir heldur ekkert til, þótt
höfundar séu ekki nafngreindir nema fáir, því þá getur fólk-
ið haldið að ég hafi gert þær sjálfur. Hérna ætla ég þá að
fara með nokkrar vísur, en það er ekki nema örlítið sýnis-
horn af öllum þeim sæg af vísum, sem mér hafa borizt og
skipta mörgum hundruðum, og eru jafnvel sumar skráðar á
þingeysku og fleiri tungumálum, sem ég skil eins vel og ís-
lenzku. Þá byrja ég á lestrinum:
Sumir hreppa syndagjöld,
sízt með blaki linu,
þegar hæstu verðlagsvöld
valsa á hótelinu.
Stjórnarinnar apla-álp
oft er þunnur forði,
marga gleður Marshallhjálp
og molar af Trúmanns borði.
Friðardúfan, dáfögur,
dregur hræsnis vélið,
þá varð hrifinn Þórbergur
og þefaði undir stélið.
/ okkar verðlagsvanda
víst eru tök óklén.
Ennþá óbuguð standa
Essó og Helgi Ben.
Hæst ber tál í heiminum.
Heimsk er sál í kommunum.
Drykkur af Ála, daunillum,
döprum kálar mönnunum.