Spegillinn - 01.12.1954, Blaðsíða 13

SPEGILLINN
1B5
Ég hlýt aö riga tniia heimt-
Ingu á þvi að þingmaðurlnn
blrtl opinberlega upp ur greln
minni, hvað það er, sem hann
kallar þar nið og öfugmaell,
alygar og staðleys»r. Gerl
hann það ekki — þá heílr
glimumaðurinn gamll og
kraftakappinn mlkll. hans
Jonasar fra Hriflu, legið á
sjalís sins bragði — og það
/yrir konu
Gjógri. 3- hóv. 1954
þess að liafa hann á staðnum og spara leðrið. Auk þess get-
ur þetta haft þau áhrif, að tékkarnir verði síður rifnir fyrir
augunum á sendlinum og mega bæði tékkar og sendlar vel
við una.
En umrót það, sem hér að framan er nefnt, verður aðal-
lega innan SIS, þar sem nú liækkar mannskapurinn allur
um eina tröppu, svo að rétt er að benda þeim, sem Fram-
sóknarbörn eiga, á það, að bráðum mun losna sendils- eða
messadrengsstaða hjá SlS.
Ekki vil ég láta undir liöfuð leggjast að segja: „Til
hamingju, Sir Winston“, og sé ekki ástæðu til að breyta
orðalagi Morgunblaðsins neitt; það er fullgott og stendur
fyrir sínu. Eins er ég sammála Ólafi Thórs um efni skeyt-
isins, sem hann sendi gamla manninum, nema hvað mér
finnst Ólafur fylgjast illa með í heimsveðurfræðinni að
vera að tala um „kalda landið“, nema vitanlega ef hann
á við kuldann til Breta lit af löndnnarbanninu. Eitt verður
þó að átelja í sambandi við gleði okkar Islendinga yfir
afmæli gamla mannsins: svo virðist sem Hitaveitan bafi
alveg gleymt að senda föður sínum og upphafsmanni skeyti.
Kom það þó nógsamlega fram, þó að ég muni ekki í svip-
inn, hvort það var í ræðu hans af svölum Alþingishússins
eða bara í endurminningum hans, að hugmyndin að þessu
ágæta fyrirtæki væri hans andans fóstur.
Mörgum þykir mesta furða, hvað glamrað hefur í Alþýðu-
flokknum í seinni tíð og jafnvel hafa sumir tautað fyrir
munni sér spakmælið: „Tómir vagnar skrölta hæst“. Ein
hver umsvif hafa verið með að reka Hanníbal úr flokkn-
um, en fyrst uin sinn var þó látið duga yfirlýsing um það,
að téður flokkur bæri enga ábyrgð á væntanlegri stjórn
hans á Alþýðusambandinu. Var þetta vitanlega kærkomið
tækifæri fyrir Hanníbal til að gefa opinbert frat í flokk-
inn, og kveðst ekki vilja láta einn né neinn bera ábyrgð á
stjórnarstörfum sínum, og þá heldur ekki kommana, sem
svo geta púffað Hanníbal ef illa tekst. Annars eiga hægri-
inenn Alþýðuflokksins hálfbágt, ef þeir þurfa að gera
vinstrimanninn Helga Sæm, að ritstjóra sínum, en líklega
hefur hann verið skírður fyrst. Hann fer annars vel af
stað og talar um kurteisi í blaðamennsku, 1. des., og er
vitanlega alltaf orð í tíma talað, þar sem hún hefur lengst
af verið heldur fyrirferðarlítil á landi hér — einnig í tíð
„gömlu meistaranna“, sem óþarflega oft er vitnað í, þar
sem þeir voru helmingi persónulegri og illyrtari en nú
tíðkast almennt.
Fyrsti desember er lukkulega afstaðinn í þetta sinn og
fór allt sæmilega að lokum, þrátt fyrir nokkrar undan-
gengnar erjur í Stúdentaráði, en slíkt ber ekki að taka hátíð-
lega heldur sem óumflýjanlegan og sjálfsagðan lilut. Og