Stúdentablaðið - 17.06.1954, Blaðsíða 25

STUDENTABLAÐ
17
Dr. GUNNLAUGUR ÞÓRÐARSON:
Sókn í landhelgismálinu
Á síðasta Alþingi var borið fram frumvarp til
laga um fiskveiðalandhelgi Islands, en með
frumvarpi þessu, sem að áliti margra er eitt hið
þýðingarmesta mál, sem lagt hefur verið fyrir
Alþingi á síðari árum, hefur í raun réttri verið
hafin sókn í landhelgismálum þjóðarinnar á
miklu breiðari grundvelli en hingað til hefur
átt sér stað. Frumvarpið var flutt af formanni
Alþýðuflokksins, Hannibal Valdemarssyni, og
er svohljóðandi:
»1- gr.
Fiskveiðalandhelgi Islands tekur til alls land-
grunnsins.
Landgrunnið takmarkast af línu, sem dregin
er 50 sjómílur utan yztu nesja, eyja og skerja
við landið. Þar sem 200 metra dýptarlína land-
grunnsins nær út fyrir 50 sjómílna línuna, tak-
markast landgrunnið af henni.
2. gr.
Með reglugerð skal kveða á um framkvæmd
löggæzlu innan fiskveiðalandhelginnar, svo og
um stærð gæzlusvæðisins. Þó skal það í sam-
ræmi við tilskipun frá 13. maí 1682 og síðari
tilskipanir eigi vera minna en 12 sjómílna beiti
utan við friðunarlínuna frá 19. marz 1952. Á
því svæði sé öllum erlendum fiskiskipum bann-
að að stunda hvers konar fiskveiðar.
Þar til ákveðið verður, að íslenzk lögsaga, að
því er varðar fiskveiðar, taki til allrar fiskveiða-
landhelginnar, skal ríkisstjórn Islands tilkynna
stjórnum þeirra ríkja, er fiskveiðar stunda við
landið, um víðáttu þess svæðis, sem löggæzlan
er látin taka til á hverjum tírna samkvæmt grein
þessari.
3. gr.
Lög þessi öðlast gildi 17. júní 1954.“
Svo sem frumvarpið ber með sér, þá er það
byggt á algjörri sérstöðu Islands í landhelgis-
málum og sögulegum rétti þess og það er í fullu
samræmi við vilja og óskir íslenzku þjóðarinn-
fyrirheit dagsins í dag — þegar fáni okkar
blaktir yfir sviknu landi og svívirtri jörð.
Það stóð einn maður enn við stjórnarráðið
18. júní 1944. Hann sagði:
„Það eruð þið, fólkið sjálft, sem hafið skapað
nýja lýðveldið okkar. Frá fólkinu er það kom-
ið, — fólkinu á það að þjóna — og fólkið verður
að stjórna því, vakandi og virkt, ef hvoru-
tveggja, lýðveldinu og fólkinu, á að vegna vel“.
Þetta hefur ásannazt. Hvorki fólkinu né lýð-
veldi þess hefur vegnað eins vel og efni stóðu
til fyrir tíu árum. Sá beiski sannleikur er sagna
beztur að þjóðin stóð ekki nógu vökul á verð-
inum um fjöregg sitt. Til þess er sælt að vita
að nú fara aðrir tímar í hönd, tímar vaknandi
þjóðvitundar, tími nýrrar og efldrar baráttu
fyrir því sem tapazt hefur. Má vera að engin
tíu ár líði þangað til við höfum endurreist 17.
júní 1944 í þjóðlífi okkar, stundina er við
mættumst öll í einum vilja — í minningum hins
liðna, í dýrð hins ókomna.
Island lifir.