Stúdentablaðið - 17.06.1954, Blaðsíða 27

STÚDENTABLAÐ
19
lega um þau mál. Sannarlega hefði verið æski-
legt að Alþingi hefði tekið afstöðu til frum-
varpsins, en allt að einu mun laganefnd S. Þ.
án efa kynna sér það.
Flutningur frumvarps þessa hlýtur að gera
Bretum ljóst, að við erum síður en svo á neinu
undanhaldi í deilu okkar við þá. Enda er bezt
að þeir viti, að kúgunaraðferðir þeirra, sem
minna óþægilega á harðsvíruðustu „nýlendu-
pólitík“, en ekki samskipti tveggja bandalags-
þjóða, duga ekki gagnvart hinni frjálshuga ís-
lenzku þjóð. Með friðunarlínunni höfum við
aðeins stigið fyrsta sporið, afmörkun landhelg-
innar er eftir. Það gæti talizt ódrengilegt að
þegja yfir þessum sögulega lífsbjargarrétti vor-
um og algjörri sérstöðu í landhelgismálum,
meðan við ættum í deilu við þá, en hefja síðan
aðgerðir, þegar deilur væru jafnaðar.
Það er miklu drengilegra og samboðið hverri
frjálshuga þjóð að halda fram sínum fyllsta
rétti strax frá upphafi, heldur en að ýfa upp
gömul deilumál með því að auka kröfurnar
smátt og smátt. Það er ekki vanzalaust og í
meira lagi óviðurkvæmilegt að ekki skuli vera
til skýr ákvæði í lögum vorum um endimörk
yfirráðaréttar hins íslenzka lýðveldis yfir auð-
lindum hafs og lands, en úr því átti frumvarp
þetta einnig að bæta.
Loks skal ég víkja örfáum orðum að því, að
nú er svo komið, að Evrópuráðið hefur ákveðið
að taka á dagskrá sína: „breytingar þær, sem
gerðar hafa verið á reglum um fiskveiðiréttindi
í landhelgi hins íslenzka fullvalda ríkis“ (þ. e.
línan frá 19. marz). Belgar voru aðalflytjendur
tillögunnar ásamt Bretum, Frökkum og Hol-
lendingum. Segja má að lítið leggist nú fyrir
þjóðir þessar, ef þær ætla að spyrna fæti við
þeim aðgerðum, sem frá sjónarmiði íslenzku
þjóðarinnar eru algjörar lágmarksráðstafanir
til verndar lífi hennar. Sannarlega velja þær sér
undarlegan vettvang þar sem Evrópuráðið er,
sem ekki getur afgreitt þetta mál til neinnar
fullnustu né er bært til þess að taka afstöðu til
þessa mikla hagsmunamáls íslenzku þjóðarinn-
ar. Það er ekki gott að segja í hvaða tilgangi
tillaga þessi er flutt, en margt bendir til þess að
ætlunin sé að buga Islendinga í þessari lífs-
baráttu sinni.
Ríkisstjórnir þjóða þessara virðast og hafa
gleymt því að landhelgismálin eru í athugun
sjá Sameinuðu þjóðunum. Þá er það athyglis-
vert, að fyrrgreindar þjóðir virðast líta á lín-
una frá 19. marz 1952 sem landhelgislínu, þó
hún hafi verið kölluð friðunarlína, en þó oftast
fiskveiðitakmörk, en út í þá sálma skal ekki
farið frekar í þessari grein.
Framkomu þessara mannmörgu þjóða gegn
ckkar fámennu þjóð getum við aðeins svarað
með einu móti: það er að herða sóknina. Nú
höfum við fengið tækifæri til þess að láta það
koma skýlaust fram á þingi Evrópuráðsins, að
línan frá 19. marz, sé ekki landhelgislína og að
benda á, að í því efni eigum við miklu víðtækari
rétt en áðurnefnd lína gefur til kynna.
Framtíð íslenzku þjóðarinnar byggist á því,
að hún fái haldið rétti sínum gegn ásælni auð-
ugra og vígreifra þjóða; varið þann rétt, sem
íslenzka þjóðin hefur talið sig eiga allt frá því
á dögum hins forna lýðveldis og haldið hefur
lífinu í þjóðinni allan þann tíma, réttinn til
allra fiskimiða sinna umhverfis landið.
Bezta vörnin er sókn. Á Alþingi hefur af
hálfu einstakra þingmanna verið hafin sókn
fyrir hinum ýtrasta rétti vorum í landhelgis-
málum og vonandi tekur Alþingi ákveðna af-
stöðu með þeirri baráttu, en það eitt dugar
ekki til. Sams konar sókn verður að hefjast
sem fyrst á alþjóðavettvangi, og þá höfum við
von um sigur.
Lífsskoðunin
Með kveðju til meirihluta ritnefndar.
„Þú mátt eþþi sofa" þú segir mér,
en samt mun ég ganga til náða,
því hvernig se?n veltist og hverfist og fer
og hvað sem á dynur, ég treysti þér
til að vaþa og verja o\\ur báða.
Ólafur H. Ólafsson,
stud. med.