Stúdentablaðið - 01.12.1959, Qupperneq 20

20
STÚDENTABLAÐ
Sr. BJARNI JÓNSSON, vígslubiskup:
A víð og dreif
Tij’G lít á tekjur mínar og útgjöld, er ég fyrir
56 árum bjó á Garði í Kaupmannahöfn. Af
handahófi virði ég fyrir mér upphæðirnar í
febrúar 1903. I byrjun mánaðar hefi ég í hönd-
um 50 krónur. En nú byrjar eyðslan: Miðdegis-
verður fyrir allan mánuðinn kr. 13,33, bók-
salanum greiði ég 5 kr., kaupi borðdúk fyrir
65 aura, skrifborð kaupi ég af stúdent, er heitir
Höjer, og fæ það fyrir kr. 1,50. Einn liður út-
gjaldanna heitir: Bað, kaffi, skóreimar 53 aurar.
Peningarnir hurfu, og við hin daglegu útgjöld
bættist, að ýmsir vildu fá lán hjá mér. En
margir þeirra greiddu mér aftur. Sé ég, að
einn vinur minn, er síðar varð mikilsvirtur
ráðherra, borgar mér kr. 1,50. Kom sér það vel.
Eg varð einnig að fá lán og minnist velgerðar-
manna minna. Lárus Fjeldsted lánar mér 2
krónur. Bókfærslan er á því tímabili nokkuð
ónákvæm, svo að ég get ekki séð, hvort ég er
búinn að borga honum skuldina. I þessum sama
mánuði eyði ég 70 aurum í Konunglega leik-
húsinu, en aðgöngumiðinn var mér gefinn. Eg
hefi viljað líta vel út í leikhúsinu. Þess vegna
læt ég snyrta mig á rakarastofu og greiði 25
aura.
Það var stundum erfitt að láta tekjur og út-
gjöld standast á. En ekki dugði að leggja árar
í bát.
Man ég fagra sólarstund, er ég sat undir
linditrénu, Garðprófasturinn, Julius Lassen
prófessor, kom til mín og ávarpaði mig. Eg
stóð upp og hneigði mig. Prófessorinn sagði:
„Peder Madsen prófessor biður yður að koma
til viðtals.“ Ég hugsaði: „Hvað hefi ég gert?
Er ég nú brotlegur við háskólalögin?“ Ég setti
upp hreinan flibba, gekk að heimili prófessors-
ins, hringdi bjöllunni og fann hjartsláttinn.
Dyrnar opnuðust og prófessorinn virti mig fyrir
sér, en ég var eitt spurningarmerki. Sagði ég
til nafns míns. Prófessorinn sagði: „Þér eigið
að fá dálítinn styrk eða réttara 2 styrki, sam-
tals 19 krónur“.
Bjarni Jónsson, stud. theol. á Regensen (Garði) í Kaup-
mannahöfn.
Ég varð undrandi og hrærður í huga þakk-
aði ég og kvaddi hinn merka mann virðulega.
Mánuði síðar fékk ég samskonar skilaboð
frá Henrik Scharling, og hann rétti mér 17 kr.
og 50 aura.
Það er ekki mikill vandi að lifa, þegar manni
berast svo óvæntar tekjur.
En auður þessa heims hverfur oft skyndilega,
og aftur er sagt: „Nú er þröngt fyrir dyrum.
Hvernig má nú leysa vandann?“ Ásamt nokkr-
um vinum sat ég uppi í lestrarstofunni á Garði.
Það var talað um fátæktina. Þar lá á borðinu
bók, sem gaf upplýsingar um ýmsa styrki. Ég
sagði: „Um þetta sæki ég“. Hvað er það?
spurðu vinir mínir. Ég svaraði: „Hér er frá
því skýrt, að á 18. öld hafi Herslet biskup
stofnað sjóð til styrktar stúdentum frá Þránd-
heimi, en til mála geti komið, að íslenzkur guð-
fræðistúdent verði styrksins aðnjótandi, og sé
sjóðurinn í vörzlum Sjálandsbiskups.“
„Ætlar þú að sækja um styrkinn?“