Fálkinn - 07.06.1961, Page 31

UM LODDARALIST
OG FLEIRA
Kevy og Rubenstein voru í samsæti
og Rubenstein trúði hinum fyrir, að sér
hefði tekizt að lauma þremur silfurskeið.
um og tveimur göfflum í bakvasann á
kjólnum sínum. Þegar maturinn hafði
verið tekinn af borðum og gestirnir
höfðu skemmt sér um stund með söng
og ræðum, stóð Levy á fætur og sagði:
— Dömur mínar og herrar! Ég get
ekki sungið og ekki get ég heldur les-
ið upp eða haldið ræður. En ég kann
svolitla loddaralist, sem ég ætla að
sýna. Hérna tek ég þrjár skeiðar og
tvo gaffla og sting þeim í vasann —
svona! Og svo segi ég:
— Hæ, presto! og baða út höndunum.
Og nú getið þið fundið skeiðarnar og
gafflana í kjólvasanum hans Ruben-
stein, sem situr hérna hjá mér.
Það leið yfir Rubenstein, en Levy
fór heim með sigurlaunin.
*
Skoti nokkur dó. Hann hafði alltaf
haldið aldri sínum leyndum, og þess
vegna lék ýmsu fólki í líkfylgdinni
hugur á, að sjá afmælisdaginn hans á
skildinum á líkkistunni. En þar stóð
ekki annað en þetta:
— James MacTurnish, tannlæknir.
Viðtalstími 10—5.
-X
Kona nokkur var stödd í dýragarð-
inum í London og spurði varðmann,
hvort flóðhesturinn, sem hún var að
horfa á, væri karlkyns eða kvenkyns.
— Það er spurning, frú mín góð, sem
aðeins aðrir flóðhestar láta sér koma
við, svaraði varðmaðurinn og glotti við
tönn!
-x
Gamall maður hélt því fram, að
drengirnir nú á dögum væru ekki eins
hugsandi um framtíðina og þeir hefðu
verið í sínu ungdæmi. Dag nokkurn
staðnæmdist hann hjá litlu barni og
sagði:
— Heyrðu væni minn, hvernig líður
þér?
— Ágætlega, svaraði barnið feimn-
islega.
— Hugarðu nokkurn tíma um það,
hvað þú ætlar að verða, þegar þú ert
orðinn stór og sterkur maður?
— Nei, aldrei.
— Vissi ég ekki. Og hvers vegna ger-
ir þú það ekki?
— Af því að ég er bara svolítil stelpa.
*
Ungur maður, sem ætlaði að fara að
verzla, var að læra lífsreglurnar hjá
föður sínum, sem var reyndur og dug-
andi kaupsýslumaður.
— Mundu það, sonur, að vera ær-
legur í hvívetna. Það borgar sig bezt.
Og svo ræð ég þér til að kynna þér
löggjöfina sem allra bezt. Það er mesta
furða, hvað kaupmenn geta gert, — og
verið ærlegir samt!
*
Hermaður á sjúkrahúsi var að lesa
hjúkrunarkonunni fyrir bréf til konu
sinnar.
— Skrifið þér, sagði hann: „Hjúkr-
unarkonurnar hérna eru allar Ijótar og
herfilega leiðinlegar.“
Þá tók hjúkrunarkonan fram í:
— Mér finnst þetta nú ekki vinsam-
legt af yður í okkar garð.
— Þér verðið að skrifa það samt, sagði
hermaðurinn. — Henni þykir svo vænt
um það!
-X
írskur predikari var að skýra fyrir
söfnuðinum, hversu djúpt glataði son-
urinn hafi verið sokkinn:
— Pilturinn hafði farið að heiman,
fullur af góðum ásetningi, en lent í
slæmum félagskap. Hann varð að veð-
setja yfirfrakkann sinn til þess að hafa
fyrir mat. Síðar fór jakkinn hans og
vestið sömu leiðina. Og enn vantaði
hann peninga og þá fóru buxurnar og
skyrtan sömu leið ... En þá fann hann
loksins sjálfan sig.
*
Jón í Norðurkoti var ofstopamaður
og þrætugjarn, eins og sjá má af gerða-
bók sáttanefndarinnar og enda bókum
sýslumannsins líka. Það er þó vart til-
tökumál, þótt stundum slái í brýnu
milli hans og kerlingarinnar og pró-
fasturinn verði að tala milli hjóna. Þau
hafa ekki sofið saman í þrjá mánuði.
Prófasturinn heldur langa áminning-
arræðu yfir Jóni og nokkrum vikum
síðar mætti hann honum, setur upp
embættissvip og spyr, hvernig sambúð-
in gangi.
— Hún gengur ekki vel, en það
mjakast. Nú erum við farin að sofa and-
fætis.
*
Amerískur blaðamaður var að skrifa
bók um Errol Flynn og leitaði upp gest-
gjafann í frægum klúbb, ef ske kynni
að hann gæti fræðst af honum.
— Flynn mun hafa komið hér öðru
hverju, spurði hann.
— Já, hann kom hér oft, svaraði gest-
gjafinn.
— Og konan með honum?
— Já, alltaf. Og ég hef aldrei séð tíu
jafnfallegar konur.
-x
Það hefur líklega verið „hot“ hljóm-
sveit með „glymskruðningi“, sem lék
á „Tivolido“ þegar sálfræðingur Glosi-
mon kom þangað til þess að fá sér að
borða, en ekki ein af þessum gamaldags
hljómsveitum, sem leika aðallega vöggu-
ljóð og haustljóð. — Sálfræðingurinn
vék sér að þjóninum og spurði:
„Spilar hljómsveitin hérna nokkuð
eftir beiðni?“
„Já, herra Glosimon, hvað á ég að
biðja hana um að spila fyrir yður?“
„Viljið þér biðja piltana um að spila
póker þangað til ég er búinn að borða.“
-x
Ungverjar hafa alltaf haldið því fram,
að Attila Húnakonungur sé grafinn í
Ungverjalandi, en hafa til þessa ekki
haft beinar sannanir fyrir því.
Við uppgröft fannst nýlega beina-
grind sem jafnvel efunarsamir vísinda-
menn töldu líklegt að væri úr Attila
gamla. Og til vonar og vara voru bein-
in send til Moskva, og mannfræðistofn-
unin þar beðin um að rannsaka þau.
Eftir nokkra bið barst þetta skeyti frá
Moskva: „Þetta er Attila. Hann hefur
meðgengið!"
FÁLKINN 31