Fálkinn - 30.08.1961, Blaðsíða 28

Kráin -
Frh. af bls. 15
Þau gengu eirxs og í svefni, og Glad-
ys og stærstu börnin, báru þau minnstu,
þegar þau gáfust upp
Dag einn kom hópur manna á móti
þeim upp eina hæðina. Þedr stönzuðu,
þegar þeir sáu Gladys með barnahóp-
inn, sem með erfiðismunum fetuðu sig
upp fjallastíginn.
— Þetta eru nokkrir hermenn, hróp-
aði Gladys upp yfir sig- — Flýtið ykk-
ur, börn. Nú erum við ekki lengur ein.
Bömunum jókst hugrekki og kraft-
ar. og skömmu síðar voru þau komin
til hermannanna. Liðþjálfi gekk til
Gladysar og spurði: — Hvert ert þú
að fara með þessi börn?
— Við erum á leið til Sian, svaraði
hún. — Við höfum gengið í marga daga,
og börnin eru að deyja úr hungri
Liðþjálfinn skipaði mönnum sínum
að gefa börnunum að borða, en þegar
hinni einföldu máltíð var lokið, sagði
hann:
— Við höfum séð nokkra japanska
hermenn í skóginum, sem þú ert að
koma til. Það verður því mjög hættu-
legt að fara þar í gegn. Ég vildi að við
gætum hjálpað þér, en við verðum að
fara í norðurátt.
— í norðurátt? Gladys leit á hann
með áhuga. — Ef þið komið nálægt
Wangcheng, og ef þú hittir Lin Nan,
•— Já, herra forstjóri, — ég œtla
nefnilega í sumarfríið beint af
skrifstofunni.
Einvígi.
28 FÁLKINN
ofursta, viltu þá flytja honum skilaboð?
Segðu honum að þú hafir mætt konu
með hundrað börn með sér, sex daga
ferð frá Gula-fljóti. Og segðu honum,
að hann eigi að halda sér lifandi. Henni
rétt tókst að koma í veg fyrir tárin.
— Já. segðu honum, að mín vegna
verði hann að halda sér lifandi, þar til
við sjáumst aftur. Liðþjálfinn gaf henni
svolítið af hrísgrjónum og nokkra te-
pakka, síðan flýtti hann sér af stað
með flokk sinn. En Gladys hélt áfram
með sinn flokk, áfram upp bratta fjalls-
hlíðina.
Gladys staulaðist upp að fjallsegg-
inni. Hún bar lítið barn á hvorum
handlegg, hún gekk þyngslalega og með
erfiðismunum og sneri sér við í hverju
spori, til að aðgæta hvort hin kæmu á
eftir. Ef eitthvað af börmmum dróst
aftur úr eða lagðist niður af þreytu,
flýtti Gladys sér eða Timothy niður
aftur til að reisa það á fætur.
Hún stanzaði snögglega. Hún var
komin upp á brúnina og hún kallaði
upp yfir sig: — Ó, börn. Ég sé fljótið.
Fljótið. Dauðþreyttur hópurinn flýtti
sér til hennar, og siguróp kvað við,
þegar þau sáu fljótið niðri í dalnum. Nú
lá leiðin niður í móti, og það var létt-
ara, líka þegar sást í markið. Syngjandi
og hlæjandi hraðaði þessi hugrakki hóp-
ur sér niður að fyrirheitna fljótinu.
Pujan, höfuðsmaður, kom til kristni-
boðsstöðvarinnar í Sian, og honum var
þegar vísað inn til dr. Robinson. — Mér
þykir það leitt, sagði hann, en þér verð-
ið strax að fara héðan.
— Við förum ekki héðan, án þess að
hafa börnin frá Tsechow, svaraði dr.
Robinson, ákveðinn. — Þegar við síðast
fengum boð frá Lin Nan, ofursta, sagði
hann okkur að þau væru í sex daga
fjarlægð héðan.
Pujan, höfuðsmaður, yppti öxlum. —
Og það var fyrir þrem vikum, sagði
hann stuttlega. — Óvinirnir hafa her-
tekið fjöllin, og það er engin leið að
komast yfir.
— Það vitum við vel, sagði dr. Ro-
binson. — Það vita allir hérna í þorp-
inu. Þess vegna höfum við beðið dag
og nótt fyrir þessum vesalings börn-
um, og það munum við gera áfram,
eins lengi og það er nokkur von.
— Ég verð því miður að fara fram
á, að þér hlýðið skipun minni, sagði
höfuðsmaðurinn, en svo flýtti hann sér
allt í einu út á götuna Mikil fagnaðar-
óp heyrðust frá mannfjölda, sem safn-
azt hafði fyrir utan kristniboðsstöðina.
Fólk kom út úr verzlunum og skrif-
stofum, og allir hlustuðu með eftir-
væntingu á barnaraddirnar sem bár-
ust syngjandi nær.
Fyrir enda götunnar kom Gladys
í ljós með allan barnahópinn sinn
syngjandi, og fólkið rak upp fagnaðar-
óp. — Börnin eru að koma. Börnin eru
að koma.
Fólkið hljóp á móti þeim, allir hlógu
og kölluðu og sungu með börnunum,
þegar þau gengu inn í Sian.
Að lokum stóð Gladys fyrir framan
kristniboðsstöðina, og dr. Robinson lyfti
höndum sínum til að biðja um hljóð.
— Þetta eru börnin að norðan, sem
ég kem með, sagði Gladys, og það var
svo hljótt að orð hennar heyrðust langt
að.
— Við höfum beðið eftir ykkur, sagði
dr. Robinson hrærður.
— Þetta var löng leið, sagði Gladys
og brosti afsakandi. — Mér þykir leitt
að við skulum vera svona sein.
Dr. Robinson gekk til hennar og
þrýsti hönd hennar þögull.
— Þekkið þér mig aftur, dr. Robin-
son? spurði Gladys. — Áður en ég varð
kínverskur ríkisborgari, hét ég Gladys
Aylward.
— Já, nú þekki ég yður, sagði hann
allt í einu, greip hönd hennar og þrýsti
hana, en tár brutust fram í augu hans.
— Þér eruð Gladys Aylward, sem ekki
hafði næga hæfileika til að verða send
til Kína. Nú verðið þér að lofa mér því
að koma með mér til heimilisins, sem
við höfum komið upp fyrir öll þessi
heimilislausu börn. Ég held að við gæt-
um ekki fundið hæfari samverkamann-
eskju en yður, kæra Gladys Aylward.
— Mér þykir vænt um að heyra yð-
ur segja þetta, svaraði Gladys, — en ég
verð að komast aftur til Wangcheng. Ég
get ekki verdð í burtu frá . . . frá heim-
ili mínu. Ef ég get fengið eitthvað í
nesti, ætla ég að fara af stað aftur eftir
svona klukkutíma.
Hún sneri sér við og leit til fjallanna,
og án þess að nokkuð hljóð heyrðist af
vöifUm hennar, hvíslaði hún:
— Ég kem, ástin mín. Ég kem.
Sögulok.
Villt blóm -
Frh. af bls. 12
reyndi að koma einhverju tauti við úfið
hárið, — að ætla að giftast presti! Ef-
laust kæmist hún aldrei í kynni við aðra
eins sælu og hún sjálf hafði notið í
nótt með þessum ókunna vatnsguði sín-
um. Hún titraði enn, þegar henni varð
hugsað til ofsafenginna faðmlaga hans.
Nei, prestur mun ekki bera skynbragð
á slíka hluti.
Hann stóð álútur og virti fyrir sér
blóm í vasa á borðinu, þegar hún kom
inn, Hún vissi strax hver hann var, jafn-
vel áður en hann leit framan í hana.
Sektin stóð skráð stórum stöfum í and-
liti honum.
— Hafmeyjan mín, tautaði hann for-
viða.
Lára leit hissa á hann.
— Hvað ertu að segja?
Hún virti þau fyrir sér. Hann svaraði
spyrjandi augum hennar treglega.
— Það var aðeins þetta villta blóm .. .