Fálkinn - 30.08.1961, Blaðsíða 32

Helga!
Ég vaknaði með kuldahrolli og verki
og reyndi að telja mér trú um að þessi
martröð hefði verið draumur, en árang-
urslaust.
Á andliti mínu voru þrír skurðir, og
úr einum þeirra dró ég þrjá iðandi
maðka, og á gólfinu voru stór blettur
af illþefjandi dýrsblóði, sem ekki var
orðið þurrt.
Ég vildi fyrir hvern mun forðast að
vera fundinn þarna og lagaði til bein
og skikkjur eftir beztu getu. Glerbrot-
unum ýtti ég inn í horn.
Svo fór ég inn í horn og beið dags.
Loks klukkan hálfníu kom kirkjuvörð-
urinn og hleypti nokkrum pílagrímum
inn. Aldrei hef ég orðið eins feginn
að heyra lykli stungið í skrá.
Kirkjugestir voru fáir, svo að ég slapp
auðveldlega óséður. En við bogann yfir
innganginum í grafhvelfínguna sá ég
þessi orð;
VIGILANTES SUNT QUI CUSTO-
DIUNT LOCUM.
„Nú skil ég,“ muldraði ég. „Árvakrir
eru þeir, er staðar þessa gæta.“
Álútur, svo að andlit mitt sást ekki,
flýtti ég mér til herbergis míns.
Mér tókst að sannfæra föður Saloux
um, að ég hefði hnotið á ójafnri stein-
lagningu. Yfirvöld dómkirkjunnar hafa
sennilega vitað, hvað þau áttu geymt
þarna niðri, og því þagað, þar að auki
eru engin blöð í Toulouse til að básúna
atburðinn. Mér tókst að ljúka erindum
mínum í friði.
Er ég sagði föður Manson og félaga
mínum frá þessu, varð Granville að
orði: „Ef mér hefði dottið í dug að þú
tækir orð föður Mansons svo alvarlega,
hefði ég varið þig við. Þú veizt ber-
sýnilega lítið um dýrlinga."
Hann gekk að bókahillu og tók niður
„Skríni enskra dýrlinga“ eftir J. C. Wall.
„Hlustið báðir,“ sagði hann og las:
„William frá Malmesbury segir frá
32 FÁLKINN
því, að Leoffston ábóti hafi verið for-
vitinn um, hvernig lík Játmundar liti
út, og 1050 opnaði hann kistu hans og
fann líkið algerlega órotið, en sagt er
að honum hafi verið þunglega refsað
fyrir dirfskuna. Dýrlingurinn hefur
einnig tekið í lurginn á öðrum, sem
eigi haía hagað sér tilhlýðilega í kirkju
hans. Danskur aðalsmaður, Ásgautur,
svívirti minningu heilags Játmundar, og
sýndi kirkju hans fyrirlitningu. Fyrir
það var hann sviptur skynsemi sinni,
unz hann iðraðist í kirkjunni."
Litla sagan -
Frh. af bls. 29
merki skilið eftir, því komst rannsóknar
lögreglan fljótlega að.
Nákvæmar upplýsingar um hina ungu
og fögru línudansmey lágu brátt fyrir.
Hún var snjöll leikkona, gekk á línu,
dansaði og sýndi hinar ótrúlegustu lík-
amsstellingar. Talin var hún hafa átt
mörg ástarævintýr og þegar nafn hennar
bar á góma við kvenþjóð sýningarflokks-
ins, var þar hina megnustu andúð að
finna á leikkonunni.
Þegar frá leið, kom í ljós, að einkum
voru það tveir menn, sem bezt höfðu
þekkt hina myrtu, reiðsnillingurinn
Harry Faulkner og Jósep Creason dýra-
temjari. Höfðu þeir báðir verið elskhug-
ar hennar. Harry Faulkner hafði heim-
sótt dansmeyna kvöldið áður en hún var
myrt. En hann harðneitaði því, að þeim
hefði orðið sundurorða og kvaðst enga
ástæðu hafa haft til að vilja Lólu feiga.
Við rannsókn á munum Faulkners
fannst ekkert er benti í þá átt.
Útlitið var öllu verra hjá Creason.
Þeir, sem vitni báru, voru sammála um
að hann væri mjög uppstökkur og sér-
lega afbrýðissamur. Höfðu margir heyrt
hann hóta Lólu að drepa hana.
Hann hélt því hinsvegar fram, að
hann hefði farið snemma að hátta þetta
kvöld. Skotvopn hafði hann ekkert átt
enda fann lögreglan ekkert slíkt er hún
leitaði í fórum hans. Ekkert kom fram,
sem bendlaði Creason við glæpinn. Að
hálfum mánuði liðnum hélt fjölleika-
flokkurinn frá Chicagó.
Mörgum ínánuðum síðar kom einn af
aðstoðarmönnum flokksins til Kvery.
Hann starfaði nú hjá öðru fyrirtæki, og
hafði verið farinn frá leikflokknum er
morðið var drýgt. Hafði hann lesið um
það í blöðunum, og vildi nú skýra lög-
reglunni frá því, að vissulega hafði Crea-
son haft marghleypu! Kom hlaupvídd
hennar heim við kúlur þær er lögregl-
an hafði fundið. Var skreyting úr perlu-
móðurskel felld inn í skefti byssunnar
og sagði maðurinn að skelin hefði verið
farin að rifna öðrum megin.
Creason var nú tekinn til nýrrar yfir-
herslu. En enginn hafði séð byssuna,
sjálfur neitaði hann sökinni og Kvery
varð að sleppa honum aftur.
Það var ekki fyrr en drengurinn
fann vopnið hjá járnbrautarteinimum,
að menn fengu í hendur sönnun þá er
með þurfti: skammbyssu Creasons. Lest-
in hlaut að hafa verið á þessum stað,
þegar morðið var framið, og morðinginn
síðan fleygt áhaldinu út um gluggann.
Kvery fulltrúi sendi skeyti til „Hins
mikla austurlenzka fjölleikaflokks“. En
þar var honum sagt að Creason hefði
gengið úr þjónustu flokksins fyrir meir
en misseri síðan. Hvar hann var niður-
kominn vissi enginn. Lögreglan leitaði
hjá öllum meiri háttar leikflokkum, en
árangurslaust.
Áður en lögreglan fengi náð Creason
fyrir tilstilli þessarar óyggjandi sönn-
unar, kom óvænt atvik fyrir.
Við fjölleikasýningu einhversstaðar í
Tennesee réðust sex dýr á ljónatemjar-
ann „Rikkó“, og særðu hann til ólífis.
Skelfingaræði braust út í sýningartjald-
inu, varðmenn skutu þrjú ljónanna og
sýningu var aflýst. „Rikkó“ var fluttur
í sjúkrahús og skorinn upp. En lítil von
sýndist um líf hans. Þegar hann komst
til meðvitundar, baðst hann eftir að fá
að tala við yfirlækninn.
— Ég heiti Jósep Creason, mælti hann.
Ég þarf að gera játningu fyrir yður. Það
var ég sem myrti Lólu Depré hjá „Aust-
urlenzka fjölleikaflokknum“ fyrir
nokkrum árum síðan .... Hún gerði
mig örvita með ótryggð sinni ....
Daginn eftir fékk Kvery lögreglufull-
trúi skýrslu um það sem gerst hafði, yf-
irlæknirinn sendi honum játningu ljóna-
temjarans. Creason hafði kvatt þennan
heim nokkrum stundum eftir að hann
gerði hana.
■—■ Svo réttlætinu var þó fullnægt,
hugsaði fulltrúinn um leið og hann vóg
í hendi sér skammbyssu með sprungnu
perlumóðurskefti.
Elskhuginn -
Framh. af bls. 7.
fyrir honum, að frillan var yfirboðari
hans og hann var aðeins þegn. En ekki
hafði hann greind til að skilja hvað
verða vildi. Hann fékk skipun um að
afsala sér öllum embættunum, en neit-
aði því harðlega. Katrín reyndi samn-
ingaleiðina. Hún bauð honum að halda
launum sínum sem „persónulegur að-
stoðarforingi“, 150 000 rúblum, og allar
hallir drottningarinnar fyrir utan
Moskvu skyldu honum heimilar til af-
nota, sömuleiðis vagnar hennar, hestar
og þjónar. Enn fremur gaf hún honum
10 000 ánauða bændur, borðbúnað úr
silfri til hversdagsnotkunar, húsgögn,
hallir, málverk og hvaðeina. Það vant-
aði ekki rausnarskapinn. En — til St.
Pétursborgar fengi hann ekki að koma.
Það var einmitt það sem hann vildi.
Honum stóð hjartanlega á sama um allt
annað. Og fyrir dirfsku og takmarka-
lausa áleitni tókst honum loks að kom-
ast til hirðarinnar á ný.