Fálkinn - 26.12.1962, Síða 9

Ég hef kvatt í kvöld,
kysst í hinzta sinn.
Feigð og forlög köld
— flögra um huga minn.
Við dagsins döpru glóð
drýp ég höfði hljótt.
Ég leik mitt hinzta ljóð
á langspilið í nótt.
Þannig kvað Sigurður Grímsson fyrir
40 árum og sjást þó engin feigðarmerki
á honum enn. En hitt mun sönnu nær
að hann hafi kveðið hinzta ljóð sitt á
langspilið um þetta leyti, að minnsta
kosti hafa ekki birzt fleiri ljóð eftir
hann. En þetta erindi er gott sýnishorn
af ljóðum þeirrar skáldakynslóðar er þá
vai' ung.
—■ Hvenær byrjaðir þú að yrkja Sig-
urður?
— Þá var ég ungur drengur vestur á
ísafirði þar sem ég er fæddur og ólst
þar upp til 13 ára aldurs. Það er allt
grafið og gleymt.
— Þú fórst ungur suður?
— 13 ára gömlum var mér komið til
séra Ólafs fríkirkjuprests í Reykjavík.
Það var haustið 1909 og var ég í barna-
skólanum hér um veturinn og tók inn-
tökupróf í Menntaskólann vorið 1910.
Þá bjó á neðri hæðinni hjá séra Ólafi
ekkja Gríms Thomsen, hjá henni fékk
ég oft kaffisopa. Hún var fjarska alúð-
leg við mig gamla konan, en oft hef ég
Sigurður Grímsson ásamt konu sinni,
Láru Jónsdóttur, og Ásu, dóttur þeirra
(efri mynd). Sigurður Grímsson á skrif-
stofu sinni (neðri mynd).
séð eftir því síðan að ég innti hana
aldrei eftir Grími. Annars var hún
þannig gerð að hún hélt fólki í hæfi-
legri fjarlægð, þótt hún væri ósköp al-
mennileg við mig, svo ég er hræddur
um ég hefði orðið lítils vísari. En
Grímur er mitt eftirlætisskáld, ég tek
engan fram yfir Grím af íslenzkum
skáldum. Af útlendum skáldum varð
Fröding strax mitt uppáhald og er það
enn.
— Þú gekkst í Lærða skólann?
— Nei — í Menntaskólann. — Þá
nefndist skólinn svo. Þá var Steingrím-
ur Thorsteinson rektor. Hann undirrit-
ar gagnfræðaprófið mitt, árið 1913.
Þetta var órólegur bekkur og oftsinnis
bar svo við að við vorum kallaðir fyrir
Steingrím gamla. Hann var þá orðinn
hrumur og hálfvegis eins og utangarna.
Þó kenndi hann grísku og rómversku
goðafræðina. Eitthvað stilltumst við
þegar á leið og við lokapróf fékk ég 8
í hegðun, svo það rættist heldur úr
óróaseggjunum.
— Hverjir voru helztu andans menn
með þér í skóla?
— Árni frá Múla og Héðinn Valdi-
marsson voru þá í efri bekkjunum.
Arni var hringjari, inspektor platear-
um, hann tyraníseraði okkur og rak
út og inn með harðri hendi. Það var
ekki heiglum hent að lenda í klón-
um á honum. Héðinn var kappsamur
málafylgjumaður og tók mikinn þátt í
félagslífi skólans.
—■ Varst þú í sextánskáldabekk eins
og Tómas síðar?
—■ Nei, þau voru nú heldur færri
skáldin, þótt ýmislegt væri ort. Þá var
gefið út blað í Busíu, en svo nefndist
fyrsti bekkur, var blaðið handskrifað
og ortu í það ýmsir auk mín, t. d. Val-
týr Blöndal. Félag lærdómsdeildar skól-
ans, „Framtíðin“, hélt úti blaði þar
sem birtust ritgerðir, smásögur og rit-
dómar og svo var það bókin Hulda, þar
sem skólaskáldin í efri bekkjunum birtu
ljóð sín. Ég minnist þess að Gunnar
Benediktsson, síðar prestur, hafði eitt
sinn ort kvæði í Huldu. Ég skrifaði
harkalegan ritdóm um kvæðið, reif það
niður. Gunnar gerði sér þá lítið fyrir
og reif kvæðið úr Huldu. Út af þessum
atburði var Gunnar rekinn úr félag-
inu. Hann var þó tekinn aftur í félagið
síðar og við urðum fljótlega góðir kunn-
ingjar og erum það enn í dag.
— Voru menn pólitískir þá í skóla?
— Nei. Öðru nær. Þá var aldrei rif-
ist um landspólitík í skóla. Hinsvegar
Framh. á bls. 28.