Fálkinn - 23.01.1963, Qupperneq 19

um eitthvert verk, sem það vildi fá
leyst af hendi.
„Nú, smiðurinn sá?“ sagði Popo þá.
„Nei, hann á ekki heima hér lengur.“
Mér fannst Popo vera miklu betri en
nokkur annar maður í götunni —
líka betri en bæði Hat og Bogart.
Bogart talaði næstum því aldrei við
mig, en Popo var alltaf reiðibúinn
til að skrafa. Hann talaði um alvar-
leg mál eins og líf og dauða og starf,
og mig renndi grun í, að hann hefði í
raun og veru ánægju af að tala við
mig.
Samt var Popo ekki sérlega vinsæll
í götunni. Ekki vegna þess að öðrum
fyndist hann vera vitlaus eða heimsk.
ur. En Hat sagði til dæmis oft: „Popo
er alltaf of sjálfbirgingslegur.“
Það var óréttlát ásökun. Popo hafði
að vísu þann vana, að fara með glas
af rommi út á gangstétt á hverjum
morgni. Hann drakk aldrei rommið. En
hvenær sem hann sá einhvern, sem
hann þekkti, dýfði hann vísifingri ofan
í glasið, sleikti hann og veifaði síðan
til mannsins.
„Við hinir gætum líka vel keypt
átti hún vanda til að bíða eftir mér,
og þegar ég fór framhjá, kallaði hún
á mig inn í stórt eldhúsið og gaf mér
heilmikið af alls konar góðgæti að
borða. Það eina, sem ég gat ekki þolað,
var, hvernig hún sat og starði á mig á
meðan. Það var eins og ég borðaði
hennar vegna. Og hún bað mig líka
um að kalla sig frænku.
Hún lét mig spjalla við garðyrkju-
manninn í stóra húsinu; hann var fínn
dökkur maður, sem elskaði blómin sín.
Mér geðjaðist vel að garðinum, sem
hann annaðist. Blómabeðin voru ævin-
lega nýreitt og rök; og grasið grænt
og nýslegið; stundum lét hann mig
vökva blómin. Og hann safnaði grasinu
saman í litla poka, sem hann gaf mér
til að fara með heim til mömmu. Gras
var gott handa hænsnunum.
Dag nokkurn svipaðist ég án árang-
urs um eftir konu Popos. Hún beið
ekki eftir mér, þegar ég kom úr skól-
anum.
Næsta morgun stóð Popo ekki úti á
gangstéttinni og dýfði fingri í rommið.
Og þetta kvöld sá ég ekki heldur
konu Popos.
Popo sjálfan fann ég hins vegar úti
HLUTVR
Áltf
romm,“ sagði Hat. „En við sitjum ekki
um að sýna okkur þannig, eins og
Popo.“
Mér hafði aldrei dottið í hug, að það
gæti verið ástæðan til þessarar morgun-
kveðju Popos, og einn góðan veðurdag
spurði ég hann sjálfan að því.
„Já, en strákur þó,“ sagði Popo,
„þegar sólin skín, og það er enn kalt
fyrstu morgunstundirnar, og maður er
nýkominn á fætur, þá er dásamleg til-
finning að vita, að maður geti farið út
og staðið í sólskininu og fengið sér glas
af rommi.“
Popo áskotnaðist aldrei fé. Konan
hans hafði alltaf haft einhverja at-
vinnu; það var auðvelt, því að þau áttu
engin börn: „Konur og þess háttar
kunna vel við að vinna. Karlmenn eru
ekki skapaðir til þess,“ sagði Popo.
„Popo er dekurbarn“. Og það er
ekki ærlegt manntak í honum;“ sagði
Hat.
Kona Popos var ráðin sem eldabuska
í stóru húsi nálægt skólanum. Síðdegis
í skúrnum. Hann sat á planka og vafði
hefilspænum um fingur sér.
„Frænka þín er farin,“ sagði hann.
„Hvert, hr. Popo?“
„Ja, það er stóra spurningin, strák-
ur,“ sagði hann.
Allt í einu komst Popo að raun um,
að hann var orðinn afar vinsæll í
götunni. Þess konar fréttir berast skjótt
út, og þegar Eddones sagði dag einn:
„Ég vildi feginn vita, hvað verður um
Popo. Það lítur út fyrir að hann eigi
ekki meira romm,“ rauk Hat upp og
var nærri búinn að slá hann í gólfið.
Og síðan fóru allir karlmennirnir að
safnast saman á verkstæðinu hjá Popo
og skeggræða um krikket, knattspyrnu
og kvikmyndir — allt nema kvenfólk
— einungis til að fjörga Popo dálítið.
Það heyrðust ekki lengur hamars-
högg og sagarhljóð frá verkstæði Popos.
Það var ekki lengur fersk lykt af sag-
inu, það var alveg grásvart — næstum
eins og for. Popo byrjaði að drekka
hræðilega mikið, og mér féll ekki við
hann, þegar hann var fullur. Hann
angaði af rommi, fyrst grét hann og
varð síðan reiður og vildi að lokum
berja okkur alla. Á þann hátt varð
hann tekinn í hóp karlmannanna í göt-
unni.
„Okkur skjátlaðist alveg varðandi
Popo,“ sagði Hat. „Hann er karlmenni
— eins og við allir hinir.“
Popo var ánægður með nýju félagana
sína. Hann var í eðli sínu skrafhreifinn
og hafði alltaf gjarna viljað standa
jafnfætis hinum körlunum; í hvert
sinn sem hann hafði orðið þess áskynja,
að þeim féll ekki vel við hann, hafði
hann orðið jafn undrandi. Þannig virt-
ist hann raunverulega hafa öðlazt allt,
sem hann hafði óskað sér. En þó var
Popo ekki raunverulega hamingjusam-
ur. Vinátta þeirra hafði komið dálítið
of seint, og hann komst nú að raun
um, að hann hafði ekki alveg eins
mikinn áhuga á henni og hann hafði
búizt við. Hat reyndi að fá Popo til að
líta á aðrar konur, en Popo vildi helzt
vera frjáls.
Að áliti Popos var ég ekki svo ungur,
að hann gæti ekki sagt mér allt.
„Einhvern tíma þegar þú verður eins
gamall og ég, drengur minn,“ sagði
hann dag nokkurn, „verður þér ljóst,
að þú kærir þig kollóttan um allt, sem
þú hefur haldið, að þú óskaðir þér.“
Þannig talaði hann alltaf — í gátum.
Einn góðan veðurdag var Popo líka
horfinn.
„Hann þarf ekki að segja, hvert
hann hefur farið,“ sagði Hat. „Hann er
auðvitað á höttunum að leita að kon-
unni sinni.“
„Heldur þú, að hún komi aftur?“ sagði
Edward.
„Bíðum og sjáum til!“ svaraði Hat.
Við þurftum ekki að bíða mjög lengi.
Það stóð í dagblaðinu. Hat sagði, að
það væri einmitt það, sem hann hefði
búizt við. Popo hafði lúbarið mann
nokkurn í Arima, manninn sem stungið
hafði af með konunni hans. Það var
garðyrkjumaðurinn, sem var vanur að
gefa mér nýslegið gras í smápokum.
Þeir gerðu ekkert frekar við Popo.
Hann varð að greiða sekt, en að öðru
leyti létu þeir hann sleppa. Dómarinn
sagði, að það væri hyggilegast fyrir
hann, að áreita konuna sína ekki oftar.
Þeir sömdu calypso um Popo, og það
varð þjóðarplága ársins. Andrews Sist-
ers sungu hann inn á hljómplötu í
Bandaríkjunum:
A certain carpenter feller went
to Arima
Looking for a mopsy called Emelda.
Þetta var geysimikill viðburður fyr-
ir götuna okkar.
í skólanum naut ég þess að geta
sagt: „Hann Popo smiður var einn af
beztu vinum mínum.“
Og við krikketkeppni og veðhlaup
sagði Hat: „Hvort ég þekkti hann? Já,
það getið þið bölvað ykkur upp á; Ég
var vanur að drekka með honum nótt
og dag. Og væri einhver, sem gat stað-
Framh. á bls. 30.
fXlkinn 19