Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 14

Það var kvöld.
Hann vaknaði við höggin og settist
upp.
„Kom inn.“
Hurðin opnaðist.
Hann strauk hendinni gegnum úfið,
ljóst hárið og síðan niður andlitið, til
þess að losna við svefndrungann.
„Gott kvöld,“ sagði hún hikandi fyrir
utan þröskuldinn, og hélt laust um
hurðarhúninn.
„Nei, — sæl,“ sagði hann og stóð
upp undrandi, og virti hann fyrir sér.
Hún var há, dökkhærð, með fallegt
andlitsfall, dálítið uppbrett nef, og tíu
árum eldri en hann. Hann var nítján
ára, stóð svefndrukkinn á nærskyrt-
unni og góndi.
„Má ég koma inn?“ Hún talaði lágt,
eins og hún væri að forðast, að hann
tæki eftir henni, og gekk hægt innfyrir.
Hún lokaði á eftir sér, eins hikandi og
hljóðlega og hún hafði opnað. Hress-
andi útilyktin af henni streymdi að
vitum hans og var ólík molluloftinu í
herberginu.
Hann dró andann ósjálfrátt dýpra.
„Viltu ekki fara úr kápunni?“
„Það er orðið dálítið langt síðan, —
ég, ég veit annars ekki hvers vegna
ég fór að lítillækka mig. — Ég hefði
kannski ekki átt að koma,“ sagði hún
um leið og hún rétti honum kápuna.
Þrír mánuðir. Já, þeir voru svolítið
langir. Þetta hafði allt verið svo enda-
sleppt. Hann hengdi kápuna hennar
inn í klæðaskápinn. Það hafði ekki
verið útrætt.
Jæja, en hann hefði helzt kosið mál-
inu einhvern endi. Hann hefði átt að
segja henni hreinlega upp, segja að
hann vildi ekkert með hana hafa. Nei,
það hefði kostað útskýringar og þess-
háttar leiðindi. Það var betra að láta
hana finna það sjálfa. Hafði hann ekki
einmitt farið þá leiðina? Þetta var allt
óútkljáð, nagandi óvissa.
Það var eins og eldingu lysti niður í
huga hans. Kom Rósa til þess að segja
honum, að hún væri ólétt? Hann hafði
gert skyssu, þegar hann sagði, að hon-
um þætti vænt um hana. Hann hafði
meira að segja sagzt elska hana. Það
eru stór orð. Þau skuldbinda, en vilja
læðast fram fyrir varirnar, þegar sið-
gæðisvörðurinn dottar.
En hún var tíu árum eldri. Hún hlaut
að hafa einhverja reynslu. Tók hún
í raun og veru mark á óþroskuðum ung-
lingi, sem eðlishvatimar höfðu bugað?
Ef til vill notaði hún sjálfa ástina sem af-
sökun, nokkurs konar málningu til þess
að klína yfir klessurnar.
Rósa var sezt á sófann og horfði á
lampana á veggnum. Hann var ekki
búinn að festa þeim upp enn þá, og
þeir héngu í kræklóttum rafleiðslun-
um, eins og menn án persónuleika.
Óvirkir menn með vanræktar skyldur.
Hann lét fallast niður í hægindastólinn
andspænis sófanum.
Fyrir þrem mánuðum hafði hann
hringt til hennar.
„Halló, er þetta Rósa?“
„Já, hver er þetta?“
„Þekkirðu mig ekki, þetta er ungl-
ingurinn.“
„Diddi.“
„Ég verð heima i kvöld frá níu, ef
þú hefur áhuga.“
Og hún kom. Það var þá, sem setn-
ingin glopraðist út úr honum, hnútur-
inn, sem herti nú að. Og hún fór og
hafði fengið hann til þess að lofa sér
því, að hringja fljótt aftur til hennar.
Þrír mánuðir. Hann horfði á hana
og dró upp kraminn sígarettupakka úr
buxnavasanum.
„Viltu reykja?"
„Já takk,“ hún virtist svo feimin,
tíu árum eldri en hann. Hann hugsaði
um hvort hún myndi taka upp sama
þráðinn á nýjan leik, á meðan hann
kveikti í vindlingunum. Allt þetta tal
um siðferði, afleiðingar, svik og pretti.
Sérhver setning, sem hún sagði, var
vanfær, belgdist út af siðferði. Hún
minntist aldrei beint á ástina, forðaðist
það jafnvel, en honum fannst þetta
hugtak bókstaflega fylla andrúmsloftið
umhverfis þau, í hvert skipti, sem Rósa
opnaði munninn. Það var eins og púki,
sem skríkir og hoppar í kringum Ijótt
orð.
Já, hún var falleg hún Rósa. Þessi
þroskaði og fagurskapaði líkami.. Og
augun, svona dökk og seiðandi. Hún
gæti eflaust vafið karlmönnum um
fingur sér, en hún vildi heldur allt að
því skríða fyrir nítján ára unglingi,
sem þjáðist af minnimáttarkennd. Hvað
sá hún við hann? Var hann svona
skemmtilegur? Hann hafði sjaldan orð-
ið var við að fólki fundist það. Var
hann þá myndarlegur? Einn og sjötíu
á hæð, stríhærður og auk þess notaði
hann gleraugu. Fyrir þremur mánuðum
hafði hún sagt, að hann væri mjór.
Hverjar voru tilfinningar hans í
hennar garð? Hann hafði aldrei þorað
að bjóða henni út. Auk þess var hann
alltaf blankur.
Jæja, hann var í fastri atvinnu og
fékk sæmilegt kaup, en hvað skyldi
fólkið segja? Já, það segði áreiðanlega
eitthvað.
En það var svo margt við hana.
Fyrir þremur mánuðum hafði hann
sagt, að hún væri eini kvenmaðurinn,
sem hann hafði kynnzt. Hann hafði
náttúrlega kynnzt fáeinum stúlkum á
sínum aldri, Rósa var allt annað. Já,
hann meinti þetta, hún var kona.
„Hvers vegna horfirðu svona á mig,“
sagði hún og blés síðan frá sér reykn-
um, sem eftir var í lungunum. „Fyrir-
líturðu mig vegna þess að ég skyldi
koma, eða fyrir það, sem við gerðum?“
„Nei.“ Hann teygði sig eftir gleraug-
SMÁSAGA EFTIR STEFÁN HELGA AÐALSTEINSSON
MYNDSKREYTING: HANS CHRISTIANSEN
14 fXlkinn