Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 38

Klnkknahringing
Framhald af bls. 9.
ræða, þá var hér þó tækifæri til að
greiða vangoldna skuld. Einnig mundi
mér líða betur, ef ég efndi loforð mitt.
Ef til vill skipti það mestu máli.
Það var stofnuð nefnd til þess að ann-
ast söfnun laka til Hemroulle og hald-
inn sérstakur dagur til að örva söfnun-
ina. Það var sunnudagur í desember-
mánuði og hann hófst með því, að
hringt var klukkum hinna tíu kirkna
í Winchester og einnig ráðhúsklukk-
unni. Og meðan klukkurnar hljómuðu
— á sama hátt og hin eintóna klukka
þorpsins hafði gert þrem árum áður og
6000 kílómetra í burtu, kom fólk með
bunka af lökum.
Tveimur mínútum síðar, í febrúar
1948, fór ég til Hemroulle til þess að
efna loforð mitt. Það snjóaði alveg eins
og þegar ég kom þangað áður. En í stað-
inn fyrir hermenn stóðu nú forvitnir
drengir á hinni einu moldargötu þorps-
ins. Og fyrir utan kirkjuna höfðu íbú-
arnir safnazt saman, klæddir sínum
beztu fötum. Victor Gaspar stóð þar
fremstur í flokki, myndarlegri og hress-
ari en nokkru sinni fyrr. Við heilsuð-
umst hjartanlega og fylgdumst að til
kirkjunnar, meðan þorpsbúar veifuðu
og fögnuðu okkur ákaft. Gamli mað-
urinn leiddi mig inn í kirkjuna, rétti
mér klukkustrenginn og sagði:
— Nú er röðin komin að þér.
Eg tók í strenginn af öllum kröftum,
og íbúar Hemroulle streymdu til kirkj-
unnar nákvæmlega eins og þeir höfðu
gert 1944. Loksins gafst mér tækifæri
til þess að efna loforð mitt og skila aft-
ur lökum í staðinn fyrir þau, sem ég
hafði fengið að láni. Victor Gaspar sá
svo um, að hver einstakur fengi ná-
kvæmlega þá tölu laka, sem hann hafði
á sínum tíma lánað amerísku hermönn-
unum. Þau liðlega 400 lök sem afgangs
urðu, voru gefin elliheimili staðarins.
Ræður voru haldnar og ég var gerður
að heiðursborgara Hemroulle og fékk
afhent stórt og skrautritað borgarabréf.
ÉG HEIMSÆKI Hemroulle eins oft
og mér gefst færi. Stundum hef ég haft
konu mína og börn með mér.Ég kem allt-
af án þess að gera boð á undan mér, en
samt þekkja íbúarnir mig aftur um
leið og ég birtist. Síðast þegar ég kom,
hitti ég póstinn um leið og ég ók inn
í þorpið. Hann leit á mig, snarstanzaði,
stökk af hjólinu og sagði:
— Ó, herra Hanlon ofursti! Það var
gaman að sjá yður aftur! Verið velkom-
inn!
Svo að segja hver einasta fjölskylda
í þorpinu á enn að minnsta kosti eitt
af hinum amerísku lökum. Og þeirra
er vandlega gætt. Þau eru aðallega not-
uð sem borðdúkar við hátíðleg tækifæri.
Frú Nikcole Maus de Rolley, sem
býr í útjaðri Hemroulle, sagði eitt sinn
við mig:
— í litlu þorpi eins og þessu, þar
sem tilveran er grá og hversdagsleg
og lífsbaráttan hörð, er fólk jafnan
feimið og tortryggið í garð ókunnugra.
Menn vilja gjarnan fá að virða hinn
ókunnuga vel fyrir sér og átta sig á
honum. En gagnvart yður erum við
fullkomlega örugg, og það er fyrst og
fremst lökunum að þakka. Þau hafa
fært íbúum Hemroulle eitt blað í bók
sögunnar og við erum stolt af því! Það
gerir okkur á einhvern hátt að betri
manneskjum.......
John Hanlon.
KVIEMYNDIR
Framhald á bls. 33.
tæla ókunnan mann til Kuluri og hótar
að drepa Clement, ef hann sýni henni
einhvern áhuga. Þrátt fyrir þessar hót-
anir, kemur Mana að máli við Clem-
ent og biður hann að taka sig með er
hann fari burt, en hún viti um fjar-
læga eyju er sé sú paradís sem hann
leitar að.
Verður ekki lengra rakið það sem
skeður í framhaldi myndarinnar, því
sjón er sögu ríkaii.
38 FÁLKINN