Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 20

SPOR í MYRKRI
Nonria leiddist hér fyrstu dagana, en nú er hann farinn að kunna betur við sig.
Um þessar mundir er verið að byggja fyrir hann hús hjá Jófríðarstöðum — eitt
herbergi og eldhús.
árangri að enginn slapp sem ég var
sendur að elta. Svo var ég sendur til
framhaldsnáms á skóla frú Tailor og þeg
ar því námi var lokið hafði ég ekkert að
gera annað en æfa mig. Þá var það að
Gottfreð Bernhöft skrifaði frú Tailor og
spurði hvort hún gæti ekki selt skát-
unum í Hafnarfirði sporhund. Þá var
ég seldur á 500 dollara og sendur með
flugvél til New York. Þar tók ég Loft-
leiðavél og kom hingað í byrjun des-
ember. Sem stendur á ég heima á Suð-
urgötunni hér í Firðinum en nú er ver-
ið að byggja fyrir mig hús hjá Jófríðar-
stöðum, eitt herbergi og eldhús. Mér
hundleiddist hér fyrstu dagana, því ég
þekkti engan og var ekki heldur farinn
að skilja neitt í málinu. í kjallaranum
í húsinu sem ég á heima í er talsvert til
af dönsku blöðunum og þau hef ég verið
að skoða mér til dægrastyttingar. Ann-
20 FÁLKINN
ars er ég frekar litið fyrir Dani. Strák-
arnir eru búnir að lofa að kaupa Leif og
Look svo ég hafi eitthvað að lesa. Time
les ég aldrei Þeim þykir ég heldur mat-
vandur hér en ég vil enga hundafæðu.
Bezt þykir mér að fá nautasteik með
grænmeti og svo kalt vatn á eftir. Ann-
ars bragðast mér hvalkjötið ágætlega.
Þeir hér skírðu mig upp og kalla mig
Nonna, en ég er ekkert alltof hrifinn
af því nafni. Ég hef haft það frekar ró-
legt síðan ég kom hingað en um síðustu
helgi var talsvert að gera því ég var
kallaður þrisvar út sama daginn og leit-
aði næturlangt 1 rigningu og vonzku
veðri. Ég er nú farinn að kunna sæmi-
lega við mig að öðru leyti en því að
mér finnst rigna full mikið hérna. Snjó
hef ég varla séð en það var annað en
ég bjóst við, því eftir nafni landsins
að dæma ætti allt að vera á kafi í snjó.
Og svo hélt ég að hér væru bara Eski-
móar ...
Við héldum út af lögreglustöðinni
með Nonna í bandi og stigum upp í
jeppabifreið sem beið fyrir utan. Sá
sem ók var Vilbergur Júlíusson skóla-
stjóri, félagsforingi Hraunbúa, Skáta-
félags Hafnarfjarðar. Þeir voru þrír úr
Hjálparsveitinni, Jóhannes Reykdal,
Snorri Magnússon og Birgir Dagbjarts-
son.
Sá sem ætlaði að týnast átti heima
á Álfaskeiði og var nú haldið heim til
hans. Húsfreyja tók á móti okkur og
fékk Snorra fat af manni sínum. Hann
rétti Nonna fatið og hann þefaði af því
og hnusaði út í loftið. Hann stóð kyrr
nokkra stund hreyfingarlaus eins og
hann væri að hugsa og setja á sig lykt-
ina. Svo rak hann trýnið niður í tröpp-
urnar og hnusaði.
Viðbragð hans var mjög snöggt og
Birgir sem hélt í bandið var nær rok-
inn um koll. Nonni hljóp niður tröpp-
urnar, fram með húshliðinni og snuðr-
aði í garðinum á bak við. Við girðing-
una nam hann staðar, dillaði rófunni og
gaf til kynna að hann vildi yfir.
Þeir lyftu honum yfir girðinguna og
hann fanri fljótlega slóðina í hinum
garðinum. Hann fór nokkuð geyst yfir
og við áttum fullt í fangi með að fylgja
honum eftir. Leiðin lá nú út á götu og
hann hélt sömu ferðinni, en nú virtist
hann vel á sporinu því hann hnusaði
ekki af jörðinni.
Krakka dreif að úr öllum áttum og
hrópuðu hver væri týndur.
— Það er enginn týndur. Þetta er
bara æfing.
— Hver er að þykjast týndur?
— Hann heitir Jón.
— Hvaða Jón?
Það voru milli tuttugu og þrjátíu
böm sem hlupu á eftir okkur þar sem
við eltum Nonna um götur, húsagarða
og húsasund. Fólk kom út úr húsum
sínum og vildi fá að vita hvort nokk-
uð stórvægilegt stæði til. En það stóð
ekkert til og enginn týndur. Þetta var
bara æfing.
Við vorum nú komnir út á Reykja-
víkurveg og það var rétt í þann mund
sem strætisvagn bar þar að. Fólkið sem
var að stíga upp í vagninn hægði á sér
og kom með aragrúa af spurningum,
sem leyst var úr eftir beztu getu. Nonni
lét sem hann sæi ekki fólkið og snuðr-
aði eftir gangstéttinni og inn undir
vagninn. Birgir varð að halda fast í
bandið svo Nonni skriði ekki undir
vagninn og varð að halda aftur af hon-
um þar til vagninn ók í burtu. Þá lá
leiðin yfir götuna og eftir gangstéttinni
hinum megin, yfir götuna aftur og svona
gekk það nokkrum sinnrnn.
Allt í einu vorum við komnir út í
hraunið, og Nonni hægði á sér. Það
var illt að komast þarna yfir, því það