Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 22

Kristín stappar fokreið í gólfið. —
Hegningarvert! Mér stendur svo hjart-
anlega á sama. Sannleikurinn skal koma
í ljós. Og þér skuluð fá að heyra hann.
Allir skulu fá að heyra hann! Kærið
mig bara! Sendið skýrslu! Komið henni
til yfirmanna yðar! Þeir skulu fá að
heyra hvað hér hefur verið aðhafzt. Og
að það hafi aðeins verið níðst á Gor-
itsky. Níðst á honum af yður! Kristín
er svo ákveðin, að lögreglumaðurinn
verður hræddur og kvíðinn. Veit ekki,
hvað hann á til bragðs að taka.
Malarinn starir einnig stórum augum
á þetta uppistand, sem orðið hefur hér
inni í stofu hjá honum. Hann kannast
ekki við dóttur sína í þessum ham. Er
þetta hin hógværa, hlédræga Kristín
hans, sem hugsar sig lengi um, áður en
hún getur sagt styggðaryrði?
— Viljið þér ekki telja Kristínu á að
gæta skynseminnar, herra Ektern? spyr
lögregluþ j ónninn.
Malarinn hristir höfuðið. — Nei, senni-
lega hefur hún rétt að mæla, og ef þér
hafið ekki fleiri embættisskyldum að
gegna hér, vil ég biðja yður um að
hverfa úr húsi mínu. Sælir!
Barði stendur tvílráður drykklanga
stund. Síðan lyftir hann húfunni og
gengur brott, taktföstum skrefum.
Hann reynir að halda virðulegri fram-
göngu, en mistekst það. Svipur hans
lýsir ótta, er hann lítur að síðustu til
Kristínar og kveður.
ÞEGAR þau eru orðin tvö ein, Kristín
og faðir hennar, horfa þau stundarkorn
hvort á annað með vandræðasvip.
— Pabbi, segir Kristín. — Hvaða bréf
varstu að skrifa, þegar ég kom?
Hann svarar henni ekki.
— Viðskiptabréf? Þú ert alltaf van-
ur að láta mig skrifa viðskiptabréfin.
— Sú tíð er liðin, segir hann beisk-
lega. — Héðan í frá hættir þú að skipta
þér af viðskiptamálum hérna á Mylnu-
bæ. Bréfið, sem ég var að skrifa, er til
lögfræðingsins í Köln. Ég rifta samn-
ingnum. Ég vil ekki sjá það lán, eftir
að ég er búinn að vita, hvaðan pening-
arnir koma.
Malarinn er að sligast undir þunga
þeirra vandræða, sem hafa komið hon-
um svo óvænt. Nei, hann vill sannar-
lega ekkert hafa með þessa Kölnarpen-
inga að gera. En á hinn bóginn verður
hann áreiðanlega gjaldþrota, ef hann
þiggur þá ekki, og að líkindum fellur
þá mylnan með öllu saman í hendur
Glomps gamla.
— Já, en góði pabbi. Mamma gerir
þetta áreiðanlega í bezta tilgangi. Hún
hefur lagt allar eigur sínar í þetta,
bara til að hjálpa þér.
Malarinn hnussar háðslega, hneppir
að sér treyjunni og gengur til dyra án
þess að segja stakt orð.
Kristín gengur í veg fyrir hann. —
Nei, pabbi. Bíddu við. Við skulum tala
nánar um þetta. Hún grípur í handlegg
honum og ætlar að draga hann til sætis
í hægindastól, en hann ýtir henni hrana-
lega frá sér.
— Það er ekki meira um það að ræða,
anzar hann þrjózkulega.
— En við verðum að finna einhverja
úrlausn.
— Við? Andlit hans afmyndaðist í
ægilegri brosgrettu. — Fyrir þér liggur
málið ljóst: Þú sezt uppí bílinn hjá
bróður þínum og ekur til Kölnar.
búið!
— En hér er alls ekkert um mig að
ræða!
— Nehei, það skyldi maður halda,
svarar hann háðslega. — Mín kæra óeig-
ingjarna dóttir hefur svo sem hrint
þessu öllu í framkvæmd, eingöngu fyrir.
.... Skyndilega verður rödd hans hár-
beitt. — Eins og ég sjái ekki mætavel,
hvað það er, sem þið hafið soðið saman
þarna í Köln! Mikinn asna hlýtur þú að
álíta mig.
Kristín verður ókvæða við. Svo þann-
ig lítur hann á hana — sem aðalpersónu
í samsæri gegn honum. Ætlar hann nú
að hrinda henni frá sér, einu manneskj-
unni sem ennþá stendur við hlið hans?
Aftur býst hann til að fara, en hún
gengur fyrir dyrnar með útrétta arma.
— Pabbi, vertu nú ekki svona þrár. Við
skulum tala saman um þetta.
— Farðu frá, öskrar hann. Svo ýtir
hann henni til hliðar, þrammar út og
skellir hurðinni hart á eftir sér.
Kristín stendur örvingluð eftir og sér
föður sinn rangla eitthvað að heiman.
Trúlega er hann á leið til knæpunnar,
að drekkja áhyggjum sínum í áfengi. Það
er eitt hið versta sem fyrir getur komið.
fari hann á annað borð að drekka, eru
engin takmörk fyrir því, hvað hann
getur stofnað til mikilla vandræða.
Kristín hleypur út, til að hafa upp á
Marteini. Hann er eini maðurinn af öll-
um í bænum, sem gamli malarinn hefur
að minnsta kosti eitthvert álit á. Bréfið!
Kristín nemur staðar í dyrunum og
snýr aftur inn að skrifstofuborði föður
síns. Þar liggur bréfið til lögfræðingsins
í Köln. Hann hefur ekki lokið við það
ennþá. Kristín grípur dauðahaldi í veika
von. Meðan ekki er búið að senda þetta
bréf, er eigi með öllu vonlaust, að tak-
ast megi að verjast yfirvofandi óförum.
— Marteinn!
Kristín tekur á rás út að sögunarsaln-
um, en þar stendur Marteinn rólegur
við vinnu sína.
MALARINN gengur inní krána og
býður glaðlega „góðan dag“. Samræð-
urnar við borðin hljóðna snöggvast.
Síðan er þeim haldið áfram í lægri tó^-
tegund.
Hann setzt við lítið borð í veggskoti
til hliðar við ofninn. Hann þarf að vera
í hálfrökkri, til að geta hugsað sig um.
— Einn tvöfaldan af ákavíti og öli, kall-
ar hann til veitingamannsins.
Við eitt af borðunum í stofunni situr
Barði lögregluþjónn og hjá honum tveir
menn í borgaraklæðum. Þeir hafa flett
sundur landabréfi fyrir framan sig og
renna nú fingrum yfir það, fram og aft-
ur, í áköfum samræðum.
Malarinn flýtir sér að hella í sig vín-
inu og skolar því niður með ölinu á
eftir. Nú líður honum betur. Þetta er
nú orðið það eina, sem hann getur
treyst, hugsar hann og pantar þegar í
stað meira ákavíti.
Það er hvíslast á við hliðarborðin.
Allir þekkja Ektern malara. Nú er hann
búinn að sleppa sér einu sinni enn ....
nú rennur víst áreiðanlega ekki af hon-
um næstu þrjá eða fjóra dagana!
Borgaraklæddu mennirnir hjá Barða
eru sendir frá lögreglunni í Aschaffen-
burg. Þeir eru komnir á fund Barða í
tilefni af skýrslu þeirri, er hann sendi
þeim fyrir löngu síðan, útaf fangaklæð-
um með tölunni: 327, er fundust hjá
Sirkus Banassi.
— Þér sáuð trúðinn koma fram á
sviðinu í þessum fötum, Barði?
— Já — og eins og ég gat um í skýrsl-
unni, sögðust þeir í fjölleikaflokknum
hafa fundið flíkurnar einhversstaðar í
skóginum inni í landi. En daginn áður
hafði einmitt verið stolið buxum og
treyju af þessum trúð, sem sýndi í föt-
unum.
Herrarnir í borgarklæðunum kinka
kolli og bera fram nýjar spurningar.
.Skömmu síðar opnast dyr veitingastof-
unnar og Marteinn gengur inn. Það tek-
ur enginn eftir honum. Stundarkom
stendUr hann kyrr og horfir leitandi
kring um sig, síðan gengur hann ákveðn-
21. hluti hinnar spennandi framhaldssögu
eftir Hans Ulrich Horster, höfund Gabrielu
22 FÁLKINN