Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 17

enn sem komið er. og það er ég, José-
phine, sem þeir hafa áhuga á, ekki
keisaradrottningin, eiginkona Napo-
leons.
Augun störðu leyndardómsfull á
hana undan bogadregnum augnalok-
unum. Fíngerðar augnabrúnirnar báru
dálítinn vott um kaldhæðni. Kæruleys-
islegt bros lék um varir vélskapaðs
munnsins. Skuggarnir undir háum
kinnbeinunum settu þóttafullan svip á
andlitið.
— Ert þú ég? hvíslaði Joséphine. —
Ert þú ég, þú ókunna andlit í speglin-
um, eða ert þú hennar hátign, keisara-
drottning heimsveldisins? — Hið ó-
kunna andlit kinkaði kolli til hennar,
alvarlega. — Þér hafið beðið hans keis-
aralegu hátign að heimsækja yður í
nótt. Þér hafið dálítið mikilvægt mál
að tala um við hann. Klukkan er langt
gengin í tólf, frú, þér verðið að undir-
búa yður.
Josephine var meistari hinnar erfiðu
listar að mála sig. Það stafaði að nokkru
leyti af því, að hún þekkti andlit sitt
álíka vel og hinn trúaði þekkir Faðir-
vorið sitt, að nokkru leyti af því, að hún
hafði fundið upp það snjallræði, að þrí-
skiptá speglinum á snyrtiborðinu, þann-
ig að hún gat alltaf horft á sig frá öll-
um hliðum.
Augun voru mikilvægust og þau
tóku mestan tíma. Blýgrár, daufur litur
yfir bogadregin augnalokin alveg út í
augnakrókana. Yfir það bar hún fjólu-
bláan skugga, sem hvarf á ská út á gagn-
augun. Ljósrautt krem, farði og púður
var borið á af mikilli natni. Glyðrulegt,
ljósblátt flauelsband við hársvörðinn.
Og að lokum hið langmikilvægasta —
hún varð að hugsa um eitthvað skemmti-
legt, það mundi gefa henni líf og lit.
Keisaradrottningin gekk ánægð að
gylltu svanarúminu sínu. Hinn keis-
aralegi örn hvessti sjónum niður á hana
frá egglaga múrverkinu, sem bar gull-
ísaumað forhengi uppi.
— Já, gláptu bara, sagði Joséphine.
— Mér hefur aldrei geðjast að þér. Þú
lítur út eins og þú vildir helzt læsa klón-
um í mig og fljúga leiðar þinnar með
mig. En það er aðeins okkar á milli.
Framh. á bls. 31.
aði Napoleon dyrnar og bar meðvit-
undarlausa móður barnanna tveggja
inn í rúm. Joséphine þorði ekki að
vakna, fyrr en næsta morgun.
— Ó, Napoleon, hvíslaði hún þá, og
dimmblá augun voru gljáandi af tár-
um og hamingju. Stutt, ljóst silkihárið
límdist við ennið. — Ég er aðeins
veslings greifabarn frá byltingunni. Ég
hef aldrei trúað á hamingjuna, af því
að ég hef misst alltof marga af ástvin-
um mínum. Fyrst nú þegar það er of
seint, veit ég hvað lífið getur verið.
Tárin streymdu nú niður kinnarnar
eins og dýrmætar perlur. Og Napoleon
kyssti þau burt.
Jú, hún var eftir sem áður lagleg.
Og í kvöldljósi, í daufri birtunni frá
ljósastikunum var hún blátt áfram fög-
ur. Joséphine hallaði sér fram að spegl-
inum og horfði í hin dimmbláu, spyrj-
andi augu sín. Enginn getur þó séð á
mér, að ég sé fjörutíu og þriggja ára?
Það er engin hrukka á hálsinum á mér,
og margar ungar stúlkur gætu öfundað
mig af þessum brjóstum og þessum
herðum. Hún brosti við mynd sinni í
speglinum. Karlmenn horfa á eftir mér
FÁLKINN 17