Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 23

um skrefum yfir að borðinu, þar sem
gamli malarinn situr.
— Daginn, Ektern malari!
Sá gamli hrekkur við og muldrar ein-
hver óskiljanleg orð.
— Má ég tylla mér hjá yður? spyr
Marteinn vingjarnlega.
Malarinn setur glasið hranalega frá
sér. — Ef það er Kristín, sem hefur
sent þig......
— Kristín? spyr Marteinn forviða. —
Ég ætlaði bara að líta á lestaráætlun-
ina. Varðandi ferðir til Tubingen. Ég
þarf að fara þangað einhvern daginn.
Meðan hann er að segja þetta, hefur
hann setzt hjá malaranum og kallar
nú til veitingamannsins:
— Eitt glas af eplavíni.
Húsbóndinn á Mylnubæ lætur hnef-
ann ríða í borðið. — Við mitt borð
drekkur enginn eplavín! — Og yfir
að afgreiðsluborðinu: — tvo stóra áka-
víti!
Marteinn reynir árangurslaust að
mótmæla. Hann hryllir við, er veitinga-
maðurinn setur fullt glasið fyrir fram-
an hann. En vilji hann geta komizt í
samræður við malarann, verður hann
að láta að vilja hans.
— Skál! segir malarinn.
Rétt í því er Marteinn ætlar að bera
glasið að vörum sér, kallar Barði til
hans í hvössum róm:
— Herra Brunner, viljið þér koma
hingað, rétt sem snöggvast!
Marteinn setur glasið frá sér. Hann
fær ákafan hjartslátt. Þá heyrir hann
malarann kalla til lögregluþjónsins: —
Ef þú vilt okkur eitthvað, Barði sæll
.... þá sitjum við hér!
Samræðurnar í salnum þagna. Mal-
arinn var eitthvað svo ögrandi í rómn-
um. Skyldi Frans Ektern langa til að
leggja útí átök við lögregluþjóninn?
Barði hefur roðnað og ráðfærir sig
nú við sessunauta sína í hálfum hljóð-
um. Svo ypptir hann öxlum, rís úr sæti
og gengur ófús yfir að veggskotinu tii
þeirra.
Malarinn glottir sigri hrósandi. —
Hvað er það þá, Barði?
— Við þig á ég ekkert vantalað, svar-
ar löggæzlumaður. — Að minsta kosti
ekki í þetta sinn! Svo hvessir hann
augun á Martein. — Segið mér, herra
Brunner, þér höfðuð samneyti við fjöl-
leikafólkið á sínum tíma, var ekki svo?
— Rödd Barða er köld og skipandi.
Þetta er yfirheyrsla í embættisnafni.
Enginn skal dirfast að taka framí fyrir
honum.
Marteinn kinkar kolli. Hugsanirnar
taka á rás í höfði hans: Aðkomumenn-
irnir í jakkafötunum, spurningar um
fjölleikaflokkinn. Það er sem ósýni-
legu neti sé brugðið utan að honura.
Á hann að rísa á fætur og taka á rás.
En hann situr eins og magnlaus.
— Þér gerðuð við rafmagnsleiðslurn-
ar fyrir Tatarana, var það ekki? Barði
lætur liggja að því að hann viti lengra
en nef hans nær, að það sé vita þýð-
ingarlaust, að reyna til að fara á bak
við hann.
Marteinn kinkar þegjandi kolli fram-
an í Barða.
— Þér hljótið þá að hafa komizt eftir
því, hvert á land þetta fólk ætlaði?
Þetta er ekki spurning, heldur stað-
hæfing. Barði þykist vita, hvei’nig fax-
ið sé að komast eftir sannleikanum.
Augnaráð Marteins verður enn meira
hvarflandi. — Nú en, ... hvers vegna . .
— Það er ég, sem spyr hér! segir
Barði.
Malarinn hefur fylgst með þessari
furðulegu samræðu af sívaxandi
gremju. Nú réttir hann úr sér og stæl-
ir vöðvana. — Farðu þér nú rólega,
Barði! Við okkur þýðir þér ekki að
tala í sama tón og þá, sem þú ert van-
astur að umgangast!
Barði horfir til hans með lítilsvirð-
ingu. — Truflaðu mig ekki við embætt-
isstörf, herra Ektern . .. Því næst snýr
hann sér að Marteini og brýnir raust-
ina: — Hugsið yður nú vel um! Eitthvað
hlýtur yður að koma til hugar, er við
getum lagt til grundvallar. Það er mjög
áríðandi!
Marteinn lítur undan nístandi augn-
ráði lögregluþjónsins og horfir á ofn-
inn.
— Nú, nú? spyr Barði.
Nú getur gamli malarinn ekki leng-
ur orða bundist. Hann setur hnefann
af afli í borðið. — Þér ætti nú að geta
skilist, að hjá okkur fær þú ekkert að
vita, Barði! Hafðu þig burtu!
Barði fyllist bræði. Það er fullbölvað,
að allir þeir innanhéraðsmenn, sem
staddir eru í salnum, skuli vera vitni að
ósigri hans. En að rannsóknarlögreglan
frá Aschaffenburg þurfi einnig að horfa
upp á það, tekur út yfir allan þjófa-
bálk.
— Jæja, við skulum komast að raun
um sannleikann í málinu, eigi að síður,
segir hann við Martein. — Og hamingj-
an hjálpi yður, ef þér hafið leynt mig
einhverju!
Því næst snýr hann aftur að borði
sínu og á nokkrar samræður við að-
komumenn. Skömmu síðar búast þeir
til ferðar. Þegar þeir fara framhjá
veggskotinu, færir Marteinn sig enn
lengra inn í skuggann.
Malarinn hnippir í hlið hans: — Þú
þarft ekki að fara í neinar felur fyrir
þessum körlum! segir hann svo hátt,
að ekki fer hjá því að lögregluþjónn-
inn hljóti að heyra það. — Gjammandi
hundar bíta ekki!
Förunautar Barða fara út úr veit-
Sjá næstu síðu.
FÁLKINN 23