Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 11

af stað og við í lögreglubílnum á eftir.
Sá handtekni sat þögull og horfði út um
gluggann og reykti í löngum teygum.
Hann virtist vera í talsverðri spennu.
Þeir fóru með bílana niður á planið
hjá Pylsubarnum og gengu yfir á Stöð-
ina. Það var talsverð umferð í Hafnar-
stræti. Þeir leiddu hann ekki á milli
sín enda virtist hann vera orðinn ró-
legri og kominn ofan af öllum frekari
flóttatilraunum.
Þeir fóru með hann beint inn á skrif-
stofuna til varðstjórans og sögðu hon-
um að setjast í stólinn fyrir framan
borðið hjá Guðmundi Hermannssyni
varðstjóra. Svo sögðu þeir frá því sem
gerzt hafði.
— Því reynduð þér að sleppa, spurði
Guðmundur.
— Ég veit það varla. Mér datt það
allt í einu í hug.
— Það er hættulegur hlutur að aka
svona eins og þér ókuð og ekki til ann-
ars en stofna mannslífum í hættu. Þér
áttuð að stoppa þegar þér heyrðuð í
sírenunni.
Hann svaraði engu og hafði stungið
höndunum í vasann.
— Hafið þér verið að neyta áfengis?
— Ég tel það ekki. Ég drakk tvo eða
þrjá bjóra í hádeginu og það get ég
varla talið drykkju. Ég finn enga breyt-
ingu á mér.
Guðmundur fór í skrifstofuskúffuna
hjá sér og dró upp plastpoka
— Þetta er áfengismælir, sagði hann.
Munduð þér vilja blása hann upp.
— Ég sé ekki ástæðu til þess þar sem
þetta var svo lítið sem ég drakk.
— Pokinn mundi ekki gera annað en
sanna sekt eða sakleysi.
— Ég tel mig alveg saklausan.
— Þá ætti yður að vera sama þótt
þér blésuð í pokann. Yður er ljóst að
Framh. á bls. 36.