Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 28

ÖRLAGADOMUR
Framhald aí bls. 13.
— Hann lofaði að gera mig fallega
.... en hvers vegna hefur hann gert
mig líka henni?
— Lagleg ertu að minnsta kosti orðin.
Engin var fegurri en Nella Greene.
Frú Verney leit undan. Röddin var
aftur orðin bitur, þegar hún hélt áfram:
— Ég þoli ekki að horfa á þig leng-
ur. Það er eins og vesalings frú Greene
sé ekki látin .. eins og hún sé hér í
húsinu enn.
Meg skalf. Hún starði niður á sjúkra-
umbúðirnar. Þær lágu þarna á gólfinu
eins og hættulegar slöngur. Kyrrðin
var næstum óbærileg. Hana langaði til
að hrópa.
— Hvers vegna sagði hann ekki, hvað
hann ætlaði að gera við mig? spurði
hún.
— Ég veit ekki. Ég hef fylgzt með
honum að undanfömu. Fyrst hélt ég
að iiann gerði þetta til að gleyma ör-
vætingu sinni. Hann vann af kappi og
gaf sig allan á vald þessu erfiða verk-
efni.
Frú Verney stundi þungan.
— Nú óska ég þess að hann væri aftur
eins og hann var, aðeins vesæll maður,
frávita af harmi og söknuði eftir að
konan sem hann elskaði er ekki lengur
í tölu lifenda.
Hún gekk til Meg og tók í annan
handlegg hennar.
— Skilurðu nú, hvað hann hefur gert?
Það mun aldrei í veröldinni hljótast
neitt gott af þessu. Hann hefur reynt
að vekja upp dauða manneskju. Ég
veit ekki hverju ég á að trúa.....
Meg lét sig falla í stól og augu henn-
ar hvörfluðu á víxl frá málverkinu að
speglinum. Hún og hin unga, lát.na kona
voru eins og tveir dropar.
— Þú verður að fara héðan! Þú get-
ur ekki verið hér lengur! sagði frú
Verney hrædd og áköf. — Flýttu þér,
áður en það er um seinan.
Meg hafði í blindni gert samning. Ro-
bert Greene hafði haldið sinn hluta
hans. Með dugnaði sínum sem skurð-
læknir hafði hann gert hana fagra. Nú
var eftir að vita, hvers hann krafðisl
af henni í staðinn. Uggvænlegar grun-
semdir skutu upp kollinum í hug henn-
ar.
Blaðið DAGUR
er víðlesnasta blað, sem
gefið er út utan Reykja-
víkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasími 116 7
— Hann hafði raunar sínar ástæður
fram að færa, sagði frú Verney. — Ég
finn á mér, að eitthvað hræðilegt getur
gerzt í þessú húsi. í guðs bænum ....
komdu þér burt og það á stundinni!
Meg var orðin lömuð af ótta og gat
ekki lengur hugsað skýrt. Spurning-
arnar hringsóluðu í hug hennar. Gleðin
yfir því að vera ekki lengur ófríð var
öll á bak og burt.
— Tíminn líður óðum. Sjáðu, það er
tekið að birta af degi.
Rödd frú Verney var orðin örvænt-
ingarfull.
— Ég hef sparað mér svolítið af pen-
ingum. Þú getur fengið þá, hvern ein-
asta eyri, bara ef þú yfirgefur þetta
hús.
Jú, hún varð að fara. Hún gat ekki
verið stundinni lengur í þessu óhugn-
anlega húsi, — með manni sem hafði
skapað hana í mynd látinnar konu.
— Þú nærð morgunlestinni til Lon-
don, sagði frú Verney áköf. — Þar mun
hann aldrei finna þig. Og lögreglan
mun ekki þekkja þig aftur, svo að
þú þarft ekkert að óttast.
Rödd hennar varð hás.
— Sittu ekki svona aðgerðarlaus,
stúlka. Gerðu eitthvað! Hafðu þig af
stað! Heyrirðu ekki hvað ég segi?
Meg vissi næstum ekki hvað hún
gerði. Það mátti heita, að frú Verney
ýtti henni upp stigann. Ósjálfrátt fór
hún í dragt, sem hún fann og setti
nokkra af kjólum frú Greene í tösku.
Þegar hún kom niður í anddyrið aftur,
beið frú Verney þar.
— Hér eru peningarnir, hvíslaði hún,
og stakk seðlabunka í hönd hennar. —
Flýttu þér! Það birtir óðum!
Dyrnar lokuðust að baki hennar og
Meg gekk niður stíginn. Þetta var í
morgunsárið. Sólin var enn ekki komin
upp.
Andartak stóð hún og starði niður
að löðrandi briminu. Allt í einu heyrði
hún garg í mávi. Það var eins og aðvör-
un við óhugnanlegum atburðum.
Hún iðraðist þess sáran að hún
skyldi fallast á hina ævintýralegu hug-
mynd læknisins. En morgunloftið ró-
aði hana og hún tók að hugsa skýrar.
í London gat hún hafið nýtt líf. Til-
hugsunin gerði hana rjóða í kinnum.
Hún hraðaði sér niður stíginn, en snar-
stanzaði skyndilega. Rétt fyrir neðan
hana var kofi Bruce Prestons.
Vegna þessa manns hafði hún liðið
allar hinar óttalegu þjáningar. Hún
hafði orðið ástfangin af honum strax
við fyrstu sýn .... og nú mundi hún
aldrei sjá hann framar.
Hvernig gat hún farið leiðar sinnar
án þess svo mikið sem tala við hann
eitt einasta orð? Hún varð í það minnsta
að fá að sjá hann einu sinni enn þá ....
manninn, sem hafði vakið svo marga
heita drauma í hennar ungu sál, — sem
hafði veitt henni kjark til þess að sam-
þykkja í blindni ráðagerð Roberts
Greene.
Það var góð stund þar til lestin kæmi.
Þetta mundi ekki tefja hana neitt að
ráði! Hún beygði niður að ströndinni
og gekk eftir föstum, votum sandinum.
Hún var komin að kofanum. Allt var
kyrrt og hljótt. Hún heyrði ekki lengur
í briminu. — Hún heyrði aðeins eigin
ákafan hjartslátt.
Varfærnislega gekk hún nær og
horfði stöðugt á gluggann. Hvað mundi
hún segja, ef hann birtist allt í einu í
glugganum?
Það hafði hún ekki hugleitt. Að baki
hennar reis sól úr ægi hægt og hægt.
Kofinn varð skyndilega baðaður Ijósi.
Dyrnar opnuðust og Bruce Preston
kom út. Meg sá að hann var ekki al-
mennilega vaknaður enn þá. Hann
snéri andlitinu syfjulega mót sólinni,
lyfti höndunum og teygði sig.
Þá kom hann auga á hana.
í skæru sólskininu gat hún greint
hverja smábreytingu í andlitsdráttum
hans. Hann starði eins og fjötraður á
hana.
— Guð minn góður, heyrði hún hann
hvísla. — Getur þetta verið?
— Bruce!
Nafnið kom fram á varir hennar án
þess hún gerði sér það ljóst.
— Nella!
Framh. í næsta blaði.
LITLA SAGAIV
Framh. af bls. 24.
hún gæti verið amma mín. Auk þess
er hún forljót og peningarnir eru
ekki nógu miklir.
Frú Sörensen dró upp úr skrif-
borðsskúffunni myndaalbúm og
sýndi honum nýja mynd.
— Hvernig lízt yður á hana þessa?
Eigið hús, nýjan og flottan bíl og í
handraðanum eru 200 þús. kr.
Simmerberg þreif af henni mynd-
ina.
— Ó, sagði hann með hryllingi,
hvílík hækja. Ég vil hvorki heyra
hana né sjá. Og hvað eru 200 þús.
krónur á viðreisnartímum eins og
nú eru. Nei, ég hefði hugsað mér, —
reyndar — konu, sem ætti svona um
það bil hálfa milljón. Hafið þér enga
slíka?
Frú Sörensen kinkaði kolli.
— Jú, það er hérna ein á skrá hjá
okkur sem á 700 þús. krónur. Ekkju-
frú, sem á eigin villu í Snapabrekku.
Nægir það?
Simmerberg var óður og uppvæg-
ur í hana.
— Það lætur vel í eyrum, sagði
hann, en get ég fengið að sjá mynd
af henni.
Frú Sörensen var fljót að skella
aftur albúminu.
— Nei, maður minn, slíkt þýðir
ekki, þegar um svo stóra upphæð er
að ræða, sýnum við ekki myndir.
Willy Breinholst.
28 FALKINN