Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 18

Hliðin gnæfðu upp úr blámanum,
risavaxin og skærri birtu sló á þau úr
öllum áttum í einu. En hr. Peverill tók
varla eftir því. Hann var einmitt að
koma frá sinni eigin jarðarför, og allar
hans hugsanir snerust um þann ein-
stæða atburð.
Þetta hafði allt saman verið afskap-
lega hátíðlegt. Blómaskreytingar höfðu
verið glæsilegar og margir vina hans í
lögfræðingafélaginu höfðu sýnt sig á
staðnum og sagt ýmislegt fallegt um
hann. Séra Torne hafði haldið hjart-
næma ræðu, og Myra .. . Peverill
hrukkaði ennið. Eitthvað hafði verið í
framkomu Myru, sem hann ekki hafði
almennilega skilið. Hún hafði náttúr-
lega verið svartklædd eins og vera bar
og hafði komið fram sem mjög sorg-
bitin og virðuleg hafði hún verið, en ...
það var eitthvað skrítið við þetta. Enda
þótt hún hefði dulið það vel, var þá
ekki sem létt hefði af henni fargi?
Peverill klóraði sér á bak við eyrað,
og í fyrsta sinn, síðan hann vaknaði í
hinum andlega heimi, hóf hann að
brjóta heilann um, hvernig hann hefði
eiginlega komizt þangað sem hann var.
En er hann leit upp og sá, að hann
var aðeins spottakorn frá hliðunum,
gleymdi hann sér alveg við þá dýrðlegu
sýn. Honum fannst hann svo innilega
smár og ómerkilegur við hliðina á þess-
um gríðarlegu súlum, sem hurfu upp
í himinblámann, að hann óskaði þess
að hann hefði haft hattinn sinn á höfð-
inu. Peverill var lágvaxinn, grannur og
mjög snyrtilegur maður, klæddur ár-
degisfötum með blóm í hnappagatinu,
og það fór í fínu taugarnar á honum, að
hann skyldi ekki hafa hattinn sinn. —
„Þeir ættu að hafa það mikið vit í
kollinum, að jarðsetja ekki fólk hatt-
laust,“ þrumaði hann.
Er hann litaðist um, uppgötvaði hann
silfurhnapp í einni súlunni og á hann
var letrað „RANNSÓKNARDEILD“.
Hann þrýsti á hann og barst honum
þá fagur klukknahljómur til eyrna og
allt í einu birti í kringum hann. Þá
heyrðist rödd, sem var djúp og hljóm-
aði sem úr fjarska: „Hver er þar?‘‘
„Peverill. Gerald K. Peverill frá
New York,“ svaraði Peverill og reyndi
að átta sig á hvaðan röddin kom.
„Andartak," svaraði röddin og hélt
áfram eins og hún væri að leita að
nafninu á lista. „Peverill ... Sögðuð
þér George J. Peverill frá Liverpool?"
„Nei, það gerði ég ekki,“ svaraði
Peverill sem alltaf var óþolinmóður
er hann varð var við skipulagsleysi í
bókhaldi. „Ég sagði Gerald K. Peverill
frá New York.“
„Einmitt.“ Röddin virtist afsakandi
og rugluð, „æ, hr. Peverill, svo virðist
sem þér séuð ekki í bókinni yfir þá,
sem von er á hingað. Eruð þér viss um,
að þér eigið að vera hér?“
„Herra minn,“ sagði Peverill byrstur,
„ef ég á ekki að vera hér, þá hvar, ef
mér leyfist að spyrja?“
„Það er líka . .. hm,“ röddin ræskti
sig, „hm . . . annar staður ... hm.“
„Hvers vegna var ég þá sendur hing-
að upp?“ spurði Peverill.
Svo virtist sem röddin væri að hugsa
sig um og sagði síðan: „Við verðum að
athuga bókina ... Jahá, hérna eruð
þér: Gerald Kraft Peverill, fimmtíu og
tveggja ára, meðeigandi í firmanu Pe-
verill & Levy. Kvæntur 1934 Mary
Mason þrjátíu og fimm ára að aldri.
Engin börn. Myrtur 6. sept. 1947 . . .“
„Hvað segið þér?“ sagði Peverill
steinhissa.
„Vissuð þér það ekki?“ sagði rödd-
in. „Þetta getur komið fyrir á beztu
bæjum ... já, þetta er allt saman hér,
en nafn yðar stendur ekki í bókinni
yfir þá, sem hingað eiga að koma til
dvalar, og það er reglulega leiðinlegt!
Ég er hræddur um að við verðum að
rannsaka málið betur, — það tekur
h. u. b. klukkutíma.“
Hægindastóll kom skyndlega í ljós
við hliðina á hr. Peverill. „Hvað segið
þér, var ég myrtur?“ spurði hann.
„Hver skyldi hafa gert það? Ég á enga
óvini.“
„Mér þykir það leitt, en þess konar
upplýsingar liggja ekki á lausu, sem
sagt trúnaðarmál,“ sagði röddin til út-
skýringar. „Viljið þér bíða?“
Peverill hugsaði sig um. „Sögðuð þér
klukkutíma?“
„Já hér um bil. Sem stendur erum
við í vandræðum með starfsfólk.“
„Ég var að hugsa um að fara og ná
í hattinn minn.“
„Hvað segið þér?“
„Ég fór hattlaus, og mér þætti vænt
um að fá að snúa við og ná í hann,“
útskýrði Peverill. „Hattlaus líður mér
satt að segja illa.“
Röddin stamaði: „Það er auðvitað
ekki samkvæmt reglunum . .. en fyrst
það er að nokkru leyti okkur að kenna
að þér tefjist svona, þá er það í lagi
en munið: Aðeins klukkutíma,“ bætti
röddin við.
Aftur heyrðist klukknahljómur, og
hr. Peverill var allt í einu kominn í
vinnustofu sína í New York.
Hann litaðist um og sér til undrunar
sá hann að stofan var alveg óbreytt
frá því hún hafði verið, er hann fór
kvöld nokkurt vikuna áður, er hann
ætlaði í kvöldverðarboð til O’Brien.
Þar hafði hann veikzt svo hastarlega,
að daginn eftir hafði hann geispað gol-
unni, og hann mundi hvað röddin hafði
sagt: „Myrtur 6. sept. 1947.“
Hann heyrði dálítið þrusk inni í dag-
stofunni. Hann opnaði dyrnar varlega
og gægðist inn. Þar stóð maður og kona
á miðju gólfi og kysstust ákaflega.
Maðurinn var Tom O’Bren, hávaxinn,
grannur, og glæsilegur leikritahöfund-
ur, þrjátíu og átta ára gamall. Konan,
18 FALKINN