Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 12

Meg Turner er ung stúlka, sem strokið hefur af vandræðaheimili, en slepp-
ur úr klóm lögreglunnar með því að fela sig í hjólhýsi læknis að nafni Robert
Greene. Meg er ófríð stúlka, en fyrstu nóttina í húsi læknisins tekur hann
hana tali og býður henni að gera hana fallega með plastskurðaðgerð. Meg fær
umhugsunarfrest. Og skömniu seinna er hún nærri drultknuð í flæðar-
málinu. Ungur maður sem býr í næsta húsi bjargar henni. Hann heitir Bruce
Preston og Meg verður strax ástfangin af honum, en hann sýnir henni ein-
vörðungu vorkunnsemi. Þegar hún hverfur af hans fundi er hún staðráðin
í að gangast undir aðgerðina til að hljóta aðdáun Bruce . . .
SNEMMA í fyrramálið verða um-
búðirnar teknar af að fullu og öllu. Við
erum um það bil að ná takmarki okkar.
sagði Robert Greene. Eftirvæntingin
leyndi sér ekki í andlitsdráttum hans,
en röddin var róleg.
Hversu mjög hafði Meg ekki þráð
að heyra þessi orð af vörum hans? í
fleiri vikur hafið hún legið með and-
litið vafið sjúkraumbúðum. Síðustu
sólarhringar höfðu verið sem heil eilífð.
Hún hafði liðið ákafar þjáningar og
stundum hafði hún næstum mókt.
Oftar en einu sinni óskaði hún þess,
að hún hefði aldrei samþykkt að gang-
ast undir aðgerðina. En þá hugsaði hún
um Bruce Preston og það veitti henni
nýja krafta og þol.
Robert Greene hrósaði henni í fyrsta
skipti síðan aðgerðin hófst.
— Þú hefur verið kjarkmikil, sagði
hann. — Þú hefur þolað hinar verstu
þjáningar og erfiðleika án þess að mögla.
— Ertu ánægður með árangurinn?
spurði hún.
Allan tímann hafði hann verið þög-
ull og einbeittur, taugarnar spenntar
til hins ýtrasta. Og hann hafði unnið
af slíkum ákafa, að það hafði gert hana
óttaslegna. Nú voru augu hans loks
orðin róleg á ný.
— Ég hafði rétt fyrir mér, þegar ég
trúði því, að mér mundi takast þetta,
svaraði hann.
— Hvers vegna fæ ég aldrei að sjá
neitt með eigin augum, spurði hún. —
Eg er búin að gleyma hvernig það er
að skoða sig í spegli.
Hann gekk nokkur skref aftur á bak.
— Þú hefðir getað orðið hrædd, sagði
hann. — Og ég vildi ekki að þú gæfist
upp á miðri leið.
Hann hló stuttum og óstyrkum hlátri
og snéri sér við.
— Snemma í fyrramálið færðu að sjá
hina nýju Meg Turner. Þá verða um-
búðirnar teknar af að fullu og öllu. En
þú skalt vera við hinu versta búin. Og
nú er bezt að þú reynir að sofna ofur-
lítið.
Stuttu síðar var hún ein í herberginu.
Hvernig átti hún að geta sofið, svo
full eftirvæntingar sem hún var?
Hvernig skyldi hún líta út? Var hún í
raun og veru orðin falleg? Hafði Robert
Greene sagt satt, þegar hann fullyrti,
að hann gæti gert þetta? Hún átti erfitt
með að trúa því, að hann gæti gert
kraftaverk.
Það ríkti grafarkyrrð í húsinu. Niður
hafsins barst til hennar og gerði það
að verkum, að henni varð hugsað til
Bruce Preston. Hann var áreiðanlega
búinn að gleyma stúlkunni, sem hann
hafði bjargað og farið með heim í kof-
ann sinn. Stúlkunni, sem hann hafði
kallað lítinn furðufugl.
Hún ætlaði að sjá svo um, að hún
hitti hann aftur. En aldrei skyldi hann
fá að vita, að hún væri stúlkan, sem
hann hafði bjargað .... ljóti andar-
unginn.
Mundi hún nú loks fá að lesa aðdáun
og ástríðu úr augum karlmanns?
Mundi hann grátbæna um að fá að hitta
hana aftur?
Hún bylti sér óróleg í rúminu. Það
var nærri óbærilegt að þurfa að bíða
til morguns. Hún ætlaði að kveikja á
náttlampanum .... en það kviknaði
ekki í honum. Robert Greene hafði tek-
ið hann úr sambandi. Sterkt ljós var
hættulegt fyrir augu hennar, hafði
hann sagt.
Hún hugsaði um þá vináttu, sem
smátt og smátt hafði myndast á milli
þeirra þennan tíma. Þau voru orðin
dús, og enda þótt hann væri fámáll, fór
ekki hjá því, að hún yrði vör við ákafa
hans. Hann hafði verið henni mikill
styrkur, meðan á þessu stóð.
Hvað mundi hann fá fyrir ómak sitt?
Hvers mundi hann krefjast sem endur-
gjalds?
Skyndilega þoldi hún ekki lengur
þessa nagandi óvissu. Enginn gat kom-
ið í veg fyrir, að hún fjarlægði umbúð-
irnar sjálf. Hún ætlaði ekki að bíða til
morguns.
Hún sté hljóðlaust fram úr rúminu
og gekk út úr svefnherberginu. Hún
fór niður stigann og inn í stofuna, fálm-
aði eftir slökkvaranum. Hún fékk of-
birtu í augun af hinu skæra ljósi. Þeg-
ar augun höfðu vanizt ljósinu, gekk hún
að speglinum, sem hékk á veggnum.
Henni varð hverft við, þegar hún sá
andlit sitt reifað sjúkraumbúðum, svo
að naumlega sást í augun.
Hún fékk ákafan hjartslátt. Átti hún
að voga sér að taka umbúðirnar af?
Hvað mundi hún sjá? Ef til vill hafði
Robert Greene svikið hana. Ef til vill
höfðu allar þjáningarnar verið til eins-
kis. Ef Ijótt og áberandi ör væri nú
komið í staðinn fyrir fæðingarblettinn?
Hún varð hrædd. Hún stundi þungan
og tók loks að leysa öryggisnælurnar
hægt og hægt. Hún tók umbúðirnar af
smátt og smátt, unz andlitið kom í ljós.
Umbúðirnar féllu á gólfið og hún
lokaði augunum. Þegar hún opnaði þau
mundi hún sjá andlit sitt í speglinum.
En hún þorði ekki að opna þau.
Ekki fyrr en kuldaleg rödd heyrðist
bak við hana:
—- Líttu nú framan í þig, telpa mín!
Hún opnaði augun, starði á sína eigin
spegilmynd og aá ókunnuga manneskju!
Hún gat ekki skilið þetta. Einhver
stóð á bak við hana. En það var bara
frú Verney, sem nú kom nær henni.
— Jæja, hvað finnst þér, sagði hún
hörkulega.
Meg barðist við grátinn. Robert
Greene hafið sagt satt. Hinar fimu
hendur hans höfðu gert kraftaverk!
Stúlkan í speglinum var lagleg, mjög
lagleg. Ofurlítil ör voru einu merki að-
gerðarinnar. En þau var auðvelt að
þekja með farða.
— Ég .... ég trúi þessu ekki, hvísl-
aði hún. — Þetta er ekki ég. Hann hef-
ur gert mig fallega......
— Þú munt síðar óska þess, að þú
hefðir aldrei samþykkt að láta hann
gera þetta, sagði frú Verney og tók
XÝ, SPEIMIMAIMPI FRAMHALPSSAGA - 3. HLLTI
12 FÁLKINN