Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 23

eitthvað til að róa hann með. Ég hef
það á tilfinningunni, að hann hafi haft
ástæðu — kannski brjálæðiskennda
éstæðu, en vil fá að vita það.“
Til mikillar undrunar sagði Anna:
„Já, brjálæðingar hafa venjulega
ástæðu. Stundum eru þeir sendir án
þess að vita það.“
„Uss Hvílíkt kjaftæði! Skepnan ráf-
aði um, enginn sendi hana.“
Thanos varð reiður hvenær sem hann
'heyrði eitthvað, sem var lítillega mark-
að hinu óþekkta.
„Ég hugsa, að Anna hafi á réttu að
standa. Ég vil vita meira um þennan
mann, hvers vegna hann er brjálaður
og síðan hvenær og hvers vegna hann
valdi herbergið mitt. Segðu föður hans
að ég ætli að heimsækja þau áður en
hann er sendur burt.“
Með þessum orðum stóð ég á fætur,
vitandi það, að hvenær sem ég virtist
virkilega ákveðin, myndi Thanos hika
við að knýja vilja sinn fram. Hann svar-
aði ekki. Þegar ég var að því komin
að fara, kallaði hann á eftir mér: „Þu
ættir að klæða þig. Við fáum gesti til
miðdegisverðar.
Ég stanzaði. Ég þorði ekki að sýna
neina óbeit á því að fagna síðasta sigri
hans, en það skelfdi mig að eyða löngu
kvöldi með öfundsjúkum, ókunnugum
mönnum og fela vesæld mína undir
grímu ánægju og glaðværðar. Án þess
að snúa mér, kinkaði ég kolli til sam-
þykkis og sneri aftur til herbergis míns.
Ég get ekki munað margt um það
kvöld né um dagana, sem á eftir fóru.
Tjald andlegs aðskilnaðar breiddist yfir
sál mína þennan dag og það lyftist að-
eins við fá tækifæri, þegar ég þurfti að
taka á öllu mínu. Einn slíkur atburður
var heimsókn mín til húss brjálæðings-
ins. Þrátt fyrir innilegar bænir Than-
osar og aðvaranir og með þögulu sam-
þykki Önnu og samfylgd hennar, fór ég
til hins litla hvítþvegna húss, sem var
í hlíð hæðarinnar, hið flata þak þess
var þakið plöntum og blómum og dyrn-
ar málaðar bláar. Andrúmsloft sakleya-
isins stakk í stúf við hryllinginn, sem
var innan dyra bak við lás og slá. Ég var
enn nokkra metra í burtu, þegar dyx-n-
ar opnuðust og mjög öldruð kona —
eða svo virtist hún vera — kom til
mín, reikandi og óttaslegin. Eins og
samkvæmt umtali steig Anna fram og
gamla konan ávarpaði hana og gaut
augunum til mín og ég gat rétt greint
rödd hennar.
„Hann meiddi ekki frúna, var það?
Hann stal ekki neinu? Braut hann eða
reif eitthvað? Gerið það, gerið það,
segið herra Thanosi að refsa okkur ekki
vegna hans.“
„Nei, hann meiddi ekki frúna né stal
hann, braut eða reif neitt. Þér vei’ður
ekki refsað.“ Ég hafði aldrei heyrt
Önnu svo mynduga og örugga. Hinn
þurri stormur hvarf úr röddinni og í
stað hans kom gjallandi hljómur, eins
og í presti. Ég hafði það á tilfinning-
unni, að þetta hefði allt verið æft mín
vegna og að þetta fólk þekkti Önnu
sem valda- og áhrifamikla konu.
„Get ég séð son yðar?“ spurði ég og
gekk til hinna tveggja svartklæddu
kvenna. „Er hann rólegur núna?“
„Já, frú, ó, já! Hann er rólegur eins og
nýfætt lamb. Hann brýnir ekki einu
sinni raustina. Það er bara þegar veðrið
breytist eða .tungl er í fyllingu.......
Ég veit ekki, hvað kom yfir hann, frú,
í sannleika veit ég það ekki. Þar sem
veður var ágætt og tunglið fai’ið, datt
okkur ekki í hug að læsa hann inni, frú.
Hann er aldrei virkilega ofstopafullur,
frú, en hann hræðir fólk svo með hljóð-
unum, sem hann gefur frá sér............“
„Það er allt í lagi,“ sagði ég, „verið
ekki hræddar. Ég vil bara sjá hann
og tala við hann. Getur hann talað,
þegar hann er rólegur?“
„Jæja, frú, stundum gerir hann það,
stundum talar hann beinlínis af viti.
En það geta liðið vikur og mánuðir án
þess að hann segi eitt orð, hann situr
bara kyrr, frú, eins og veikt barn.“
Hún byrjaði að vísa okkur veginn,
en ég gat séð að hún var hikandi og
leit aftur á okkur til að sjá, hvort við
kæmum virkilega á eftir. Hún lagaði
sjalið sitt og rétti úr blússunni eins og
hún væri að undirbúa sig undir áríðandi
blaðaviðtal. Hún leit spyrjandi á Önnu
og aftur sá ég hinn rólega valdsmanns-
svip Önnu, er hún benti henni að halda
áfram.
Litli kofinn var eins hreinn og til-
gerðarlaus að innan sem utan. Kalt,
hreint steingólf var í honum og húsgögn-
in voru skrúbbuð og bónuð svo að þau
gljáðu fagurlega. Það gljáði á ódýra
prentaða dýrlingamynd í horni, lýsta
upp af einu kei’ti. Hei’bergið lyktaði
lítillega af steiktum fiski en einnig af
furuviði og vaxi og í eina langa mín-
útu tók ég á móti ilmi og útgeislan
staðarins með einkennilegri þrá, sem
ég gat ekki sett í samband við neitt.
Svo fórum við inn í herbergið.
Það var eins autt og munkaklefi.
Stór kross hékk grimmilega áberandi
Framh. á bls. 38.
FALKINN
23