Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 32

lívítvíii kælt . . .
i'; amíiaJd af bls. 11.
stjóranum til mikillar hrellingar. „Hit-
inn er yfir tuttugu og fimm stig á Celsí-
us,“ segir einn, sem er að bóna bílinn
sinn fyrir utan girðinguna og Alberta
frá Toronó segir að flugvélin hljóti að
hafa farið í öfuga átt: „Þetta getur
ekki verið ísland,“ segir hún. En þetta
er meira en Sóði þolir, og nú gýs hann
fallegu gosi. Ferðafélaginn með kvik-
myndavélina er mjög ánægður. Hann
náði góðri mynd, heldur hann, og svo
er enn haldið af stað, og nú að Gull-
fossi. Eitt það merkilegasta á þeirri leið
finnst þeim úr suðrinu, þegar bíllinn
fer yfir brúna á Tungufljóti. Þeim er
sögð sagan af Sigríði í Brattholti, þegar
bærinn nálgast, og innan skamms sést
úðinn yfir Gullfossi. Hér nær hrifning
fólksins að sunnan hámarki. Gullfoss
skartar sínu fegursta: Anna-María frá
París segir: „Ég hef séð marga af fræg-
ustu fossum heims, en Gullfoss slær allt
út, sem ég hef ennbá s^ð. Líka Niagara
fossana
IMIAEEIRA
Framhald af bls. 23.
á auðum hvítum vegg yfir einföldu
fleti, sem hvorki var í koddi né lak til
að hylja hina fornfálegu dýnu. Látlaust
ómálað borð og svipaður stóll voru einu
húsgögnin. Augnablik hélt ég, að her-
bergið væri autt, og ég leit til hins
pinulitla glugga. En þá tók ég eftir hon-
um. Hann stóð bak við okkur í eina
dimma horni herbergisins, nálægt dyr-
unum. Hann snéri sér í hornið og lík-
ami hans klæddur tötralegum buxum
og grófgerðri hvítri skyrtu, rann ein-
hvern veginn saman við gluggana.
Móðir hans gekk að honum og snerti
hann. Hún náði rétt upp á axlir hans
og virtist hættulega lítil og veikluleg
við hliðina á óhreyfanlegum, þrek-
vöxnum líkama sonar hennar.
Hún sagði: „Frúin vill tala við þig,
Samson. Hana langar að tala við þig.
Samson, snúðu þér við. Þessa góðu frú
langar til að sjá framan í þig.“ Rödd
hennar var þýð og sefandi, eins og hún
væri að hugga urrandi hund. Maðurinn
hreyfði sig ekki. Hann stóð svo kyrr
með axlir upp og höfuðið álútt, að ég
hélt hann væri að búa sig undir stökk.
„Samson, snúðu þér við og talaðu við
hina góðu frú. Hún er komin alla leið
frá stóra húsinu til að hitta þig.“
Ekkert skeði. Ég var næstum uppgef-
in. Hún talaði með þessari skæru ein-
hljóma rödd sinni og í henni var alltaf
ámátlegt ýlfur. Maðurinn hreyfði sig
ekki. Ég sneri mér við til að fara út,
er Anna greip í handlegg minn þétt-
ingsfast.
„Lofaðu mér að tala við hann,“ skip-
aði hún gömlu konunni. Hún ýtti henni
blíðlega frá og ávarpaði hið breiða bak.
„Frú Phaedra er komin til að hitta
þig, ungi maður. í gær gerðir þú frú
Phaedru hrædda og henni varð illt. Nú
verður þú að útskýra það. Snúðu þér
við.“ Maðurinn sneri sér ekki enn við,
en dálítill skjálfti fór um hið breiða
bak. „Snúðu þér við, segi ég.“ Rödd
hennar var skýr og skipandi.
Hann sneri sér hægt við. Hann sneri
að mér og ég féll í stafi yfir, hve full-
komlega reglulegir andlitsdrættir hans
voru. Hann var myndarlegur eins og
gömul grísk stytta, en andlit hans var
líflausara en úthogginn marmari. Hár
hans var sítt og óhreint, en ég gat greint
fínlega samsetningu þess, þar sem það
hékk um barnslega slétt ennið. Aðeins
þegar ég hefði athugað andlitsdrætti
hans vandlega og hafði náð mér eftir
áhrifin, sem lífleysi þess hafði, tók ég
eftir, að handleggir hans vofu bundnir
fastir í spennitrevju. Ég undraðist,
hvers vegna þetta sýndist ekki eins
auðmýkjandi eins og ég hafði alltaf gert
mér 1 hugarlund að slíkur klæðnaður
væri. Með handleggi og hendur í hvarfi
líktist hann jafnvel enn frekar gamalli
skyttu.
„Samson?“ reyndi ég dauflega.
„Samson — hvers vegna komstu einn í
herbergi mitt?“ En ég vissi, að ég fengi
ekki svar. Þessi maður var ekki frekar
fær um að svara en Sfinxinn í Egypta-
landi. Hann horfði niður fyrir sig og
bærðisj; ekki. Móðir hans steig fram, en
Anna stöðvaði hana. ,,Samson,“ sagði
hún, „svaraðu frú Paedru.“ Við biðum,
þar eð hinar þungbúnu augabrýr bærð-
ust aðeins. „Samson! Hver sendi þig til
lierbergis frú Paedru?“ Hann leit upp.
Augu hans voru hérumbil litlaus og
örsmáir augasteinarnir, sem voru eins
og nálar, störðu á mig af þungum krafti,
svo að mér rann kalt vatn milli skinns
og hörunds. Mig langaði að hlaupa burt.
„Komdu, Anna,“ sagði ég. „Þetta er
tilgangslaust. Vesalings náunginn er
kolbrjálaður. Við skulum fara. Ég sneri
mér við og fór út úr herberginu.
Einmitt er ég kom að útidyrunum,
heyrði ég rödd hans. Það var mjög
ólíkt skröltinu og öskrinu, sem ég hafði
heyrt í herbergi mínu. alveg eins og hið
óhagganlega og kuldalega útlit hans
líktist ekkert hinum dökkleita líkama
sem hafi staulazt út úr skápnum mín-
um. En þetta var hann rg alveg eins
ómennskur, um það var ekki að villast.
„Vonda drottningin verður að deyia'.**
sagði hann greinilega, líkt og bjöllu-
hljómur og álíka málmkennt. Ég stóð
grafkyrr. Þetta var svo stórkostlegt, svo
leikrænt og tilgangslaust, að það eyddi
töfrunum. Létt í lund, næstum hlægj-
andi, fór ég aftur inn í litla bakherberg-
ið. Anna starði ákaft á andlit kempunn-
ar og móðir hans stóð dálítið til baka
og aulalegt. afsakandi bros var á hinni
tannlausu ásjónu hennar. „Er þetta allt,
sem hann hefur að segja? Kannske þú
hættir þessum leik núna og komir heim
með mér,“ sagði ég og kenndi Önnu um
hugmyndina að heimsókninni af með-
vituðu óréttlæti. Hún virti mig ekki
svars.
„Hvers vegna, Samson? Hver sagði
þér það?“ spurði hún, og að þessu hló
ég virkilega, hátt og næstum glaðlega.
„Hún hlær!“ sagði vitfirringurinn
fullur fyrirlitningar, rödd lians var enn
kuldalega málmkennd og ég hætti að
hlæja.
NOUGAT VANILLU SÚKKULAÐI ÁVAXTA NOUGAT VANILLU SÚKKULADI
VANILLU SÚKKULAÐI ÁVAXTA NOUGAT VANILLU
SÚKKULADI NOUOAT
32
r'ÁLKJNN