Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 13

konuna feiga, og öll hafa þau haft tæki-
færi til að myrða hana. En ég hef ekki
orðið var við neinar mi&sagnir hjá þeim
ennþá.
Quarles fór og talaði við Charles
Spade í óþrifalegri skrifstofu Spade Mo-
tor & Dynamo félagsins. Charles var
rjóður í framan og angaði af whiskyi.
— Nú, svo þér eruð að reyna að
komast að sannleikanum um dauða
vesalings Jennyar frænku? Rósa sagði
mér, að hún hefði ráðið yður. Ég vona,
að yður heppnist það — sá, sem myrti
hana, hlýtur að vera viðbjóðslegt svín.
— Hvenær sáuð þér frænku yðar
seinast?
Brjóstsykursbláu augun hans Charles-
ar Spade horfðu lævíslega á Quarles.
— Nokkrum dögum fyrir dauða hennar.
Ég borðaði alltaf vikulega hjá gömlu
konunni, þrátt fyrir það, hve gömlu
húsgögnin hennar fóru í taugarnar á
mér. Auðvitað eru þau afskaplega
traust, en mér geðjast samt betur að
léttari húsgögnum. Eða allt dótið i dag-
stofunni, krúsir og könnur, hundar og
myndir. — Þér ættuð bara að sjá allt
draslið, sem hún keypti til minningar
um krýningu Elísabetar drottningar.
Öskubakkar, bollar, stórir diskar, litlir
diskar, allt með mynd af drottningunni
og nafni hennar. Auðvitað keypti hún
þetta fyrir sína eigin peninga, en mér
finnst þetta nú samt brjálæðisleg eyðslu-
semi.
— Voruð þér kannske hræddur um
að allir peningarnir yrðu búnir, þegar
þér loksins fengjuð arfinn? sagði Quar-
les rólega.
— Hvað eigið þér við? Mig skortir
ekki peninga, ég á blómstrandi fyrir-
tæki. Charles Spade leit í kringum sig
og uppgötvaði, að sennilega væri alveg
vonlaust að fá nokkurn til að trúa
þeirri fullyrðingu, svo hann bætti við:
— Nú jæja, það getur verið að mig
skorti peninga, en ég drap ekki gömlu
konuna.
Deverell Spade líktist Rósu systur
sinni, en skorti ákveðna framkomu
hennar. Hann var næstum því glaðleg-
ur, er hann burstaði rykið af gamla
hægindastólnum í herberginu inn af
bókaverzlun sinni, og bauð Quarles sæti.
— Rósa sagði mér, að þér mynduð
koma, herra Quarles. Það gleður mig
að kynnast yður. Ég ætla að vera alveg
hreinskilinn. Ég gat ekki þolað Jennyu
frænku, og síðast, þegar ég heimsótti
hana, rifumst við heiftarlega. Það er
nú ár síðan — ég átti í nokkrum fjár-
hagsörðugleikum. Að reka fornbóksölu
er örugg leið til að tapa peningum sín-
um. En þrátt fyrir þetta var það ekki
ég, sem drap hana. Mér þótti meira að
segja leitt, að hún skyldi deyja. Má
bjóða yður te?
— Þér hafið ekki hitt frænku yðar
í heilt ár?
— Já, það er um það bil síðan. Nú
er nóvember, og ég man, að það var
Framhald á bls. 31.
FALKINN
13