Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 35

OTTn
BRUOf JP
5ÆKDNUNGSINS
□ G
[COR. HARIEN TQON'OER ÍTU3IO S
KWR'T1
Hróp Danna að uglunni höíðu komið hinum tveimur hermönn-
um Eberharðar greiía á sporið. Til allrar óhamingju var Danni
ekki lengur í íelum í runna og hermennirnir komu því skjótt
euga á hann. „Hvar skyidi stúlkan vera?" hvislaði annar her-
maðurinn að hinum.. „Við skulum yíirgefa þennan siað um
sólsetur," heyrðu þeir að Danni sagði við einhvern. Þeir litu
sigri hrósandi hvor á annan og umkringdu staðinn. Annar fór
upp á klettinn og...
Og hann stökk á Danna, en Danni tók hraustlega á móti og
hermaðurinn kastaðis upp að tré. En einmitt þegar Danni leit
upp til þess að gæta, hvort árásarmennirnir væru fleiri, fékk
hann þungt högg á hálsinn. Danni féll við og var bundinn.
Því næst flýttu þeir sér að felustað Karenar og tóku hana. En
hermaðurinn, sem kastaðist á tréð, var ekki fyllilega búinn að
ná sér sagði: „En hún ... er karlmaður ..
Jafnskjótt og Karen sá mennina, hljóp hún burt. En þeir náðu
henni skjótt og tóku hjálminn af höfði hennar „Þetta hélt ég ...
þetta er Karen." „En hvað við vorum heppnir að villast, nú
munu dúkatarnir hundrað, sem greifinn hét þeim, sem fyndi
hana, vera okkar eign.“ Þeir félagar ráðguðust nú um, hvernig
þeir gætu komið þeim Danna og Karenu til sumarhaliarinnar.
„Þau hljóta að hafa haft hesta," sagði annar. „Já en ratar þú
til hallarinnar, þú gleymir þvi að við erum villtir," sagði hinn.
„Rétt segir þú,“ svaraði félagi hans, „en það getur verið, að ein-
hver af hermönnunum sé hérna í nágrenninu. Á ég að kalla?"
Hann kallaði. Það barst ekkert svar. En samt hafði einn heyrt
kallið.
FALKINN
35