Fálkinn - 24.07.1963, Side 16
Útlit fyrir storm á norðurlandi ....
sagði röddin í útvarpinu.
— Hm! Það hefur sannarlega tekið
þá tíma að uppgötva það, tautaði ég
fýldur. Ég tautaði þetta við sjálfan mig,
það var ekki við annan að ræða. Lítið
þorp eins og Ipsfield hafði ekki efni
á að borga fleirum en einum lögreglu-
þjóni kaup.
Ég slökkti á útvarpinu og gekk út
að glugganum á litlu skrifstofunni
minni, sem var lögreglustöð Ipsfields-
þorps. Útlit fyrir storm, ekki nema það
þó. Hann var þegar skollinn á. Lág ský-
in þutu um himinhvolfið. Það brakaði
og brast í trjánum og stóru járnhliðin
við afleggjarann skullu þunglega mót
steinsteyptu stólpunum.
Ég stóð einmitt og velti því fyrir
mér hvort ég ætti ekki að fara og loka
þeim betur, þegar ég sá manninn.
Hann var frakkalaus. Hann kom
hlaupandi eftir regnvotum veginum,
gegnum hliðið og beint að skrifstofu
minni. Andartaki síðar reif hann
hurðina upp á gátt, staðnæmdist á
þröskuldinum og litaðist óstyrkur um.
— Lokið hurðinni, maður, hrópaði
ég reiðilega, þegar snörp vindhviða
hreif með sér nokkur af skjölunum min-
um og þeytti þeim um herbergið. Hann
virtist ekki heyra það sem ég sagði, en
stormurinn var svo vingjarnlegur að
sjá um að boði mínu væri hlýtt, dyrnar
hversu oit hinar kjánalegu auglýsingar
herra Browns í sjónvarpinu höfðu gert
mér gramt í geði. Þetta var næstum
eins og réttlæti örlaganna......
— Ég gat ekki þolað hann, sagði mað-
urinn áherzlulaust. — Hann gat aldrei
séð mig í friði, hann var sífellt að erta
mig.
Ég kinkaði skilningsríkur kolli.
— Ég gat ekkert gert að því, það
— það skeði bara.
Ég tók andann á lofti.
— Eigið þér við — eigið þér við, að
þér hafið myrt hann?
Hann kinkaði kolli. — Já, ég drap
hann. Það var ekki um annað að
ræða......
Hann baðaði út höndunum á áhrifa-
mikinn hátt.
— Nei, auðvitað ekki, tautaði ég agn-
dofa. Það var eins og litla skrifstofan
mín hringsnérist. Ég starði orðlaus á
hinn ferðaklædda mann með yfirvara-
skeggið og litlu, hlægilegu alpahúfuna,
sem sat þarna á stólnum fyrir framan
mig og afsakaði morð með því, að „það
hafði ekki verið um annað að ræða“.
— En af hverju eruð þér hér í Ips-
field? Ég hef ekki séð yður áður . . . .
sagði ég dálítið tortrygginn. Mér fannst
þetta allt heldur fjarstæðukennt.
— Nei, svaraði maðurinn. — Ég kom
hingað í fyrsta skipti fyrir viku. Ég
bý við Álmgötu.
urtók Peters skilningslaus. — En ég á
engan bíl. Herra Brown varð fyrir
strætisvagni.
— Nú, og þér aðstoðuð hann rækilega
við það, eða hvað?
— Ég? Hann leit óttasleginn á mig.
Nei, ég sat inni í skrifstofunni við vinnu
mína.
— Þér sátuð........Ég hristi örvænt-
ingarfullur höfuðið. Þetta var allt
saman óskiljanlegt — verra en mar-
tröð. — Heylið þér nú, maður minn,
eruð þér snarvitlaus, eða eruð þér að-
eins að leika á mig?
— Nei, hann horfði hræðslulega í
kringum sig. — Nei, — alls ekki. Hann
varð í raun og veru undir stórum
strætisvagni. Þér getið sjálfur lesið um
það í blöðunum.
— Og þér voruð sjálfir á skrifstof-
unni? Ágætt, en hvað um morðið,
spurði ég gramur og skellti aftur gerða-
bókinni.
— Mig dreymdi morðið, sagði Peters
áherzlulaust og horfði beint fram fyrir
sig. — Nóttina áður hafði mig dreymt,
aíS Brown yrði fyrir strætisvagni og biði
bana. En þér trúið mér þó, er það ekki,
sagði hann allt í einu og leitt biðjandi
á mig. Óttaslegið, biðjandi augnaráð,
svo mér rann kalt vatn milli skinns
og hörunds.
Það hvein í storminum og þungu járn-
hliðin skullu með tilbreytingarlausri
SMÁSAGA
EFTIR
HAIMS
MASTER
skullu aftur.
— Hvers óskið þér, spurði ég hinn
óvænta gest minn.
— Ég .... hann dró djúpt andann.
Ég kem hingað vegna morðs.
— Ha .... Hvað segið '’þér, sagði ég
undrandi og lét fallast í skrifborðsstól-
inn. í Ipsfield er yfirleitt ekki um
stærri glæpi að ræða en fáeina smá-
þjófnaði á ári, og svo auðvitað umferð-
arslys. Jú, einu sinni kom það fyrir að
hænsnum var stolið — en það var áður
ég varð lögregluþjónn, það var flæk-
ingsgrey, sem átti sök á þeim þjófnaði.
En morð.......
— Hver hefur verið myrtur? í guð-
anna bænum segið eitthvað..........
Maðurinn settist á tréstól og horfði
tómlega á mig. Regnið perlaði af and-
liti hans — og nokkrir dropanna end-
uðu för sína í yfirskegginu.
— Yfirmaður minn, sagði liann. —
Herra G. C. Brown frá Brownsjón-
varpsfyrirtækinu í Chicago.
— Aha, sagði ég og hugsaði um
— Ágætt, tautaði ég og dró fram
stóra gerðabók. Það er reynsla mín, að
stór gerðabók örvi sjálfsöryggið ákaf-
lega. Og á þessu andartaki var ég satt
að segja allt annað en sjálfsöruggur.
— Hvað er nafnið?
Hann hét George Peters, um fertugt,
ógiftur, hafði aldrei áður komizt í kast
við lögin — og hafði engin sérstök ein-
kenni, hvorki ör eða neitt þvílíkt.
— Hvernig bar dauða herra Browns
að, spurði ég.
— Það var umferðarslys, svaraði
Peters. — Hann var að koma af skrif-
stofunni, og á leiðinni yfir götuna...
— Hm, tautaði ég, — dimm gata, og
bifreið, sem eykur hraðann í stað þess
að bremsa.......
— Nei mótmælti hann og hristi höf-
uðið. — Þetta var um miðjan dag, á að-
algötu.
— En hvernig fóruð þér þá að því að
sleppa, spurði ég undrandi. — Tók
enginn eftir númerinu á bílnum yðar?
— Númerinu á bílnum mínum, end-
hrynjandi mót steinstólpunum.
— Þér verðið að trúa mér, sagði hann
aftur, bænarrómi.
Ósjálfrátt þreifaði ég eftir byssunni
í skrifborðsskúffunni. Ég uppgötvaði að
ég hafði skilið hana eftir í beltinu, og
beltið hékk á veggnum, bak við stólinn,
sem Peters sat á.
— Já, já — auðvitað trúi ég yður,
svaraði ég og starði á byssuna á bak við
Peters.
— Ó — Guði sé lof, andvarpaði hann
og það var sem þungu fargi væri létt
af honum. — Ég veit alls ekki hvað
ég hefði gert, ef þér hefðuð ekki trúað
mér.
Hann hallaði sér aftur í stólnum með
ánægjubros á vörunum.
Hann hlaut að vera brjálaður — snar,
þreifandi brjálaður.
— Segið mér hvenær yður dreymdi
um dauða hans, sagði ég fljótmreltur.
Ég varð að halda uppi samræðum við
hann, hugsaði ég taugaóstyrkur. Hann
má ekki uppgötva, að byssan hangir
16
FALKINN