Fálkinn - 28.08.1963, Blaðsíða 10

ÞAÐ var langt norður í landi. Vetr-
arnóttin lá köld og heiðskír yfir litlu
þorpi, sem blikaði dauft í Ijósbrotunum
milli snjóbreiðunnar og ótal tindrandi
stjarna. Á bak við háfjöllin sendu norð-
urljósin breiða, fagurlita ljósgeisla sína
upp á himinhvelfinguna í margbreyti-
leg»ani myndum. Á stöku stað skein
dauft lampaljós út um lágan glugga, en
flest húsin voru fyrir löngu myrkvuð
og iæst.
Helga bauð glaðlega góða nótt og
skildi við hóp af ungu fólki og hélt
áfram alein út úr þorpinu. Hún hljóp
við fót eftir mjóum götuslóðanum, sem
lá upp að fjallinu. Hún gat rétt greint
litlu húsaþyrpinguna á mótum frum-
frumskógarins og sléttunnar.
Það var dimmt þarna upp frá, en hún
fann allt í einu til eins konar ótta við,
að samt sæist þar einhver og biði eftir
henni. Það var ekki auðvelt að fela
neitt. fyrir mömmu Huldu. Hana hefði
áreiðanlega þegar grunað margt, og þá
yrði ekki neinu tauti við hana komandi.
Ósjálfrát.t hægði Helga förina. Hvað
átti hún að segja — hvað ætti hún að
gera? Það var hræðilegt, að Eiríkur
hafði farið svona skyndilega. Hann hefði
átt að senda henni heimilisfang sitt. En
10
hann grunaði auðvitað ekki, hvaða af-
leiðingar hin skammvinna ástarsæla
þeirra hafði haft í för með sér. Auk
þess hafði mamma Huldu sett honum
stólinn svo eftirminnilega fyrir dyrnar,
að hann hafði víst ekki komið auga á
aðra leið en að fara og reyna að gleyma
því öllu . .
Hún tók gætilega í hux’ðina. Það reið
á að læðast hljóðlega inn. Hún hafði
varla snert lokuna, er dyrnar voru
opnaðar innan frá. Dauðhrædd hörfaði
hún eitt skref aftur á bak.
„Mamma Hulda! Ert þú á fótum?“
„Já!“ Mögur kerling hörkuleg á svip,
með nokkrar gráar hárflyksur bundn-
ar í hnút í hnakkanum, starði á hana.
„Ég verð að tala við þig. Það er engu
lagi líkt, að sautján ára stelpa sé að
flækjast úti um þetta leyti nætur.“
„Ég var bara niðri í þorpinu á
fimmtudagsdansleiknum eins og allt
hitt unga fólkið," svaraði Helga óstyrk.
Gamla konan kveikti á eldspýtu og
tendraði olíulampann. Dauf birta hans
afhjúpaði fátæklega búna stofu, þar
sem tvær manneskjur stóðu hvor
frammi fyrir annarri. Ung kona, sem
engdist sundur og saman fyrir misk-
unnarlausu augnaráði gamallar konu.
„Helga — komdu hingað!“ Röddin
var hörð og skipandi.
Unga stúlkan nálgaðist þegjandi borð-
ið í miðri stofunni, þar sem Hulda stóð
og studdi báðum höndum á borðplöt-
una.
„Þú ert með barni,“ sagði hún hörku-
lega.
„Nei!“ Stúlkan leit upp, náföl af
hræðslu.
„Jú, þú ert — reyndu ekki að telja
mér trú um neitt. Hver er . . . hann?“
Helga beit þrjózkulega saman vörun-
um. Án þess að mæla orð frá vörum
mætti hún rannsakandi augnaráði
Huldu.
„Það er sjálfsagt þessi aðstoðarkenn-
arasláni, sem þú varst með í eftirdragi
í allt haust.“
Helga kinkaði þögul kolli. Eins gott
að ljúka því öllu af, úr því að það var
byrjað.
„Og hvað hefur þú hugsað þér að
taka til bragðs? Veizt þú, hvert hann
fór?“
„Nei. En ég gæti reynt að hafa upp
á honum.“
„Þá fyrirhöfn getur þú sparað þér,“
hvæsti sú gamla. „Þegar móðir þín dó,
varð ég að lofa henni að forða þér frá
FALKINN