Fálkinn - 28.08.1963, Blaðsíða 32

HANS PETERSEN HF
Sími 2-03-13 Bankastræti 4.
Ilániid á leiAinni —
Framhald af bls. 9.
farnir að nálgast Eyjar, þá fengum við
þoku og lentum í töluverðum villum.
Við sigldum fram og aftur í tvo daga,
en þegar birti til sáum við, að skipið
var skammt undan Snæfellsnesi. Stöf-
uðu þessar villur af því að kompásinn
okkar var ekki réttur, það munaði að
mig minnir 2—3 strikum. Eftir það
gekk allt að óskum til Vestmannaeyja.
— Stundum vorum við mánuð á leið-
inni til Skotlands. En ég man sérstak-
lega eftir því einu sinni, — þá fórum
við ballestarlausir út, en komum við
í Færeyjum til að taka hana. Við stönz-
uðum þar í viku, og ég kom aldrei í
land. í þeirri ferð fengum við soddan
andbyr, að við urðum að krydsa alla
leiðina til að komast eitthvað áfram.
— Eg fór nokkrar ferðir með Heklunni,
en hún fórst um haustið 1912 með
manni og mús.
— Varztu á fleiri skútum?
— Þetta er nú eiginlega í eina skipt-
ið, sem ég var eitthvað á sjó. Ég gat
varla talið hitt, þótt við hrepptum svo-
lítinn mótbyr. Ég var fenginn til þess
að flytja Portlandið, sem lá hérna inn
á vogum í múrning, vestur á Dýrafjörð.
Þeir Poppé bræður á Þingeyri höfðu
keypt það. Við fengum lítinn byr vestur
undir jökul, og þar fengum við slamp-
anda, svo við lögðum til drifs. Urðum
að leggja þrisvar til drifs, — svo mikið
var veðrið — áður en við komumst
upp undir Látrabjarg. Fengum við svo
sæmilegan byr þaðan og hann nægði
okkur inn á Dýrafjörð. Við vorum viku
á leiðinni vestur, og er við komum
þangað urðum við að bíða í þrjár vikur
eftir fari heim.
Guðvaldur tekur sér málhvíld um
stund
— Þetta varð nú síðasta sjóferðin
mín, eftir þetta fór ég í land og vann
á eyrinni og á sumrum fór ég í kaupa-
vinnu. 1914 bað Jónatan heitinn Þor-
steinsson mig um að aka fyrir sig bíl
og gæti ég þá þegar byrjað að æfa mig
á honum. Vann ég hjá honum um hríð,
ýmist við akstur á sumrin, en á verk-
stæðinu á vetrum. Frá honum fór ég
til Gunnars Gunnarssonar kaupmanns í
Hafnarstræti og ók fyrir hann,unz ég
tók fegins hendi að fara að aka fyrir
bæinn eftir mjólk austur í Ölfus.
— Og var það ekki erfitt?
— Læt ég það vera. Við sóttum
mjólkina á tvo staði, Sandhól og Öxna-
læk, en bíllinn var bara fimm manna
venjulegur Ford, svo að stundum var
nokkuð mikið lagt á hann. Annars seigl-
aðist hann áfram, þó stundum væri
maður að gaufast þetta 3—4 tíma. Það
þótti góður akstur þá, ef ekið var á 2
tímum austur að Selfossi. — Annars
hef ég nú verið bæjarstarfsmaður í 40
ár, fyrst í þessu og svo í slökkviliðinu.
— Þú manst þá margan brunann hér
í bænum?
— Ojá, ég man nú til dæmis eftir
því, þegar það brunnu 11 hús í mið-
bænum 1915, en það var nú fyrir mína
tíð í slökkviliðinu. Þú spyrð um stór-
bruna. Ég ætti svo sem að muna það,
þegar verkstæðið hans Jónatans heitins
Þorsteinssonar brann. Það var stórt
timburhús og stóð inn á Laugavegi 31.
Þá var ekkert vatn á Laugaveginum,
svo að við urðum að tengja slöngurnar
við hana á Hverfi^götunni. Þar brann
allt, sem brunnið gat.
— Kom það fyrir, að vatn var ekki
í hönum þegar til átti að taka?
— Stundum kom það fyrir. Ég man
eftir þegar Skólavörðustígur 45 brann,
þá var ekki vatn í hönum nærri og þá
fyrst fengum við vatn, þegar lokað
hafði verið fyrir æðar í næstu hverfum.
Það var stundum erfitt að vera slökkvi-
liðsmaður á þeim árum, en eftir að
herinn fór þá fékk slökkviliðið nýrri
og betri tæki. Ég held ég hafi staðið
lengst við dæluna í 10 tíma. Það var
þegar Hótel ísland brann. En erfiðasta
aðstaðan, held ég að hafi verið þegar
timburbyggingin ofan á Hafnarhúsinu
brann, þá höfðum við ekki nema einn
stiga, sem náði svo langt upp.
— Er langt síðan þú hættir í slökkvi-
liðinu?
— Fjögur ár. Nú dunda ég mér bara
við askasmíðina og stend stundum við
skurðarborðið frá morgni til kvölds.
Svetom.
•
Framh. al bls. 31.
hann í öðrum tón. — Ég skil, að það
getur verið erfitt fyrir yður, að útvega
svona mikla fjárupphæð, sérstaklega ef
þér getið ekki snúið yður til mannsins
eftir hjálp. Ég er alltaf hræddur við,
hverju hinar heimsku smástelpur geta
fundið upp á. Við segjum sextiu guine-
ur í allt. Eruð þér þá ánægðar?
Höfuð mitt varð skyndilega kalt og
skýrt. Ég sagði:
— Þér gætuð nú lagt það á yður að
athuga, hvort ég sé raunverulega ófrísk,
áður en þér heimtið sextíu guineur af
mér fyrir aðgerð. sem ef til vill er ekki
einu sinni nauðsynleg. Þér gætuð ef til
vill einnig stanzað og spurt, hvort ég
vilji losna við barnið.
Ég kreisti stólbakið með báðum hönd-
um. Ég fann, hvernig kné og handlegg-
ir byrjuðu að skjálfa.
— En ég geri ráð fyrir, þegar allt
þetta fé er annars vegar skipti annað
ekki máli.
Gremjan sauð í mér. Ég starði sigrl
hrósandj á lækninn. Ég gleymdi minni
32
FÁLKINN