Fálkinn - 20.01.1964, Blaðsíða 16

RAYMO WD
RADIOUET
er veikt
með barnalega hárgreiðslu. Ég
ekki ráðið það af þögn hennar,
hvort kossar mínir veittu
henni ánægju, en hún gat
ekki rtiðzt og gat ekki fundið
r.eina kurtéisa setningu á
frönsku til að ávíta mig. Ég
rartaði í kinnar hennar og
vænti þess að sætur ávaxtasafi
íynni úr þeim eins og úr þrosk-
r.ðum perum.
Að lokum kyssti ég munn
liennar. Hún tók á móti atlot-
um minum, þolinmótt fórnar-
cýr, með munn og augu lokuð.
Eina hreyfingin sem hún gerði
til marks um að hún neitaði
mér, var að snúa höfðinu, frá
vinstri til hægri. Það getur
\ erið að mér hafi skjátlazt, en
rnér fannst hún svara kossi
iiiínum. Ég hélt fastar utan um
hana en ég hafði nokkurn
i.'ma haldið utan um Mörtu.
I/Iótstaðan, sem var í raun og
veru engin mótstaða, dirfði
mig. Ég var nógu barnalegur
r ð halda, að hitt myndi koma á
eftir eins og sjaldgæfur hlutur
og ég myndi fagna auðveldum
Eígri.
Ég hef aldrei háttað konu,
íremur hafa konur háttað mig.
Svo að ég fór klaufalega að því,
16 FALKINN
byrjaði á því að taka af hgnni
skóna og sokkana.
Ég kyssti fætur hennar og
fótleggi. En þegar ég reyndi
að losa um treyju hennar, barð-
ist Svea eins og lítill krakki
sem neitar að fara í háttinn og
það verður að beita hann valdi.
Hún lamdi mig miskunnarlaust.
Ég náði fótum hennar, hélt
þeim föstum og kyssti þá. Loks
kom stund ánægjunnar eins og
græðginni lýkur eftir of mikið
sæigæti og rjóma. Ég varð að
segja henni frá blekkingu
minni og að Marta væri á ferða-
lagi. Ég lét hana lofa, ef hún
skyldi hitta Mörtu, að segja
ekki frá þessu atviki. Ég játaði
ekki, að ég væri elskhugi
Mörtu, en ég gaf það í skyn.
Þegar ég var búinn að fá nóg
af henni, spurði ég fyrir kurt-
eisissakir, hvort við myndum
hittast aftur og hún svaraði „á
morgun“ af því að hún var
hrifin af hinu dulræna.
Ég fór ekki aftur heim til
Mörtu. Og kannski kom Svea
aldrei aftur og hringdi við
læstar dyr. Mér var ljóst,
hversu ámælisverð framkoma
mín myndi sýnast siðferðilega
séð. En eflaust höfðu kringum-
stæðurnar gert Sveu mér svo
kæra. Myndi ég hafa girnzt
hana annars staðar en í her-
bergi Mörtu?
En ég fann ekki til iðrunar.
Og það var ekki hugsunin um
Mörtu, sem fékk mig til að
hætta við hina litlu, sænsku
stúlku, heldur tilfinningin um
það að ég hefði þegar sogið
allan sykurinn úr henni.
Nokkrum dögum seinna fékk
ég bréf frá Mörtu. Með því
fylgdi annað bréf frá leigusala
hennar og í því stóð, að hús
hans væri ekki hóruhús og ég
hefði notað lykilinn, sem hún
fól mér vel, með því að koma
með kvenmann í íbúðina. Marta
bætti við, að nú hefði hún sönn-
un fyrir svikum mínum og að
hún vildi ekki sjá mig framar.
Eflaust myndi hún þjást, en hún
vildi heldur þjást en vera gerð
að fífli.
Ég vissi, að slíkar hótanir
voru meinlausar og að lygi, eða
ef nauðsynlegt var, sannleikur-
inn myndi lægja öldurnar. En
mér gramdist, að í slíku bréfi
skyldi Marta alls ekki minnast
á sjálfsmorð. Mér fannst hún
kaldlynd og bréf hennar ekki
þess virði, að ég færi að rétt-
læta mig. Því að í hennar spor-
um hefði ég ekki ætlað að
fremja sjálfsmorð, mér hefði
fundizt rétt að hóta því. Það
var óafmáanlegt merki æsku
minnar og hugsanagangs skóla-
pilts: Mér fannst ástríð-
urnar heimta vissan skammt af
lygum.
Og nú þegar ég var að læra
stafróf ástarinnar, blasti við
mér nýr vandi; ég varð að
hreinsa mig í augum Mörtu og
saka hana um að treysta mér
ekki eins vel og leigusala sín-
um. Ég benti henni á, hversu
auðvelt það hefði verið fyrir
Marinklíkuna að skrökva upp
þessari sögu. Sannleikurinn
væri sá, að Svea hafði komið
til að finna hana dag nokkurn,
meðan ég var að skrifa henni
í herberginu hennar. Ef ég
hefði opnað hurðina, var það
aðeins af því, að ég hafði séð
hana gegnum gluggann og vildi
ekki láta hana halda, að Marta
taldi hana bera ábyrgð á að-
skilnaði þeirra, en ég vissi að
fólk vildi stía þeim sundur.
Hún hefði eflaust komið með
leynd og þrátt fyrir ýmsa erf-
iðleika.
Um leið gat ég fullvissað
Mörtu um, að tilfinningar
Sveu í hennar garð væru ó-
breyttar. Og ég endaði á því,
að segja Mörtu frá því, hvað
það hefði verið ánægjulegt fyr-
ir mig, að geta talað við hana
í hennar eigin herbergi.
Þetta kom mér til að formæla
ástinni, sem neyðir okkur til að
gera grein fyriir gjörðum okk-
ar, þegar ég vildi hvorki minn-
ast á það við sjálfan mig eða
aðra.
En ég sagði við sjálfan mig,
að ástin yrði að færa miklar
fórnir þar sem sérhver maður
leggur frelsi sitt í lófa ástar-
innar.
Ég vonaði, að ég væri nógu
sterkur til að komast af án
þess og þyrfti þess vegna aldrei
að fórna neinu af þrám mínum.
Ég gerði mér ekki ljóst, að það
er miklu betra að vera þræll
hjartans en þræll skilningar-
vitanna.
Eins og býflugan auðgar bý-
flugnabúið, þannig auðgar
elskhuginn ást sina með hinum
tilviljunarkenndu girndum
strætisins.
Ástmær hans nýtur góðs af.
Ég hafði enn ekki náð þeim
aga, sem gerir hina ótryggu
trúa. Ef maður girnist stúlku
og færir þetta yfir á konuna,
sem hann elskar, mun girnd
hans sannfæra þessa konu um,
að hún hafi aldrei verið elskuð
svo heitt. Ef hún er blekkt, hef
ur ekki verið syndgað gegn
hinum almenna skilningi á sið-
gæði. Það ætti ekki að dæma