Fálkinn - 20.01.1964, Blaðsíða 14

Ég man ekki hvor okkar
Kalla það var sem byrjaði að
minnast á drauga, enda skiptir
það litlu máli. Hitt man ég að
við vorum fljótir að tala okk-
ur upp í æsing. Ég með drauga-
trúnni, hann á móti.
Þetta var alls ekki nýtt um-
ræðuefni hjá okkur og hrein
furða hvað við gátum enzt til
að þrefa um þetta, því auð-
vitað enduðu þessar umræður
alltaf á sama veg, þannig að
hvorugur sannfærði hinn.
Þetta kvöld vorum við alveg
sérlega vel upplagðir til að ríf-
ast, höfðum smakkað mátulega
mikið vín til að leysa tung-
una, svo að rökin og gagn-
rökin flugu eins og skæða-
drífa á milli okkar.
— Það er þýðingarlaust fyrir
þig að bera á móti þessu, Kalli
minn, sagði ég og sló hnefan-
um í borðið til áherzlu.
— Og það er jafn þýðingar-
laust fyrir þig að halda þessari
e idaleysu fram, sagði Kalli, og
sió sínum hnefa einnig í borð-
ið. |
— Ætlarðu bara, vinur minn,
að segja alla þá menn Ijúga,
sem oft og mörgum sinnum
hafa séð, heyrt eða á annan
hátt orðið varir við eitthvað
það sem alls ekki er hægt að
útskýra nema sem drauga eða
eitthvað frá öðrum heimi, hvað
SMÁSAGA EFTIR FRANKLÍN ÞORÐARSOX
EITT
MÁL
Á DAGSKR
sem við viljum kalla það. Ýmsa
mæta menn, ýmsa sannorðustu
og vönduðustu menn, sem við
báðir þekkjum, hélt ég áfram,
ekki alveg á því að gefast upp.
— Ojá, sagði Kalli, ég tel þá
alla saman lygara. Þessar of-
sjónir mínar eða ímyndanir
blaðra þeir bara um til að gera
sig merkilega. Og mér finnst
alveg furðulegt af þér, ekki
vitlausari en þú ert, að geta
verið að hafa þetta eftir. Og
hafa svo aldrei þótzt sjá neitt
sjálfur, Það tekur þó út yfir.
Ef þú gætir sýnt mér draug
hérna á stundinni, eða lofað
mér að tala snöggvast við
dauðan mann, sem ég þekki,
gegndi öðru máli. En það getið
þið bara aldrei, þessir ímynd-
unarveiku asnar, sem látið ein-
hverja miðla eða ófreska menn
ijúga ykkur fulla.
— Er það ímyndun, Kalli ef
einhver sér' mann hjá sér, sem
enginn annar viðstaddur sér,
þekkir hann ekki, en lýsir hon-
um þannig að einhver annar
þekkir þar látinn mann?
Er þá bara alveg víst að hann
lýsti ekki einhverjum sem hann
sjálfur þekkti? Ég gæti sjálf-
sagt núna á stundinni þótzt sjá
mann hér í herberginu og lýst
honum þannig að þú þekktir
þar einhvern dauðan, bara ef
þú hugsaðir þig vel um.
Þannig héldum við Kalli
áfram að jagast góða stund.
Allt í einu vék hann sér að
Grími og spurði:
— Hvað leggur þú til mál-
anna Grímur? Nú ert þú í odda-
aðstöðu sem þriðji maðurinn og
getur því gert annan orðlausan.
Grímur hafði þagað á meðan
á þessu stóð, setið rólegur og
reykt pípu sína og sopið á gin-
blöndunni annað slagið.
— Ég býst varla við að mín
svör sannfæri ykkur. Báðir
virðast standa það fast á sinni
skoðun.
— En hver er þín skoðun?
spurði ég og minntist þess nú
og ég hafði aldrei heyrt Grím
minnast á þessi mál, og ég
furðaði mig á því.
— Mín skoðun, tja, sagði
Grímur og sló úr pípunni.
— Mín skoðun er nú satt að
segja sú, að þið hafið báðir
nokkuð til ykkar máls. Ég er
sammála Kalla í því að megin
partur svokallaðra dulrænna
frásagna sé ekkert annað en
blekkingar og lygi. En hins
vegar trúi ég því að til sé ýmis-
legt það, sem ekki er hægt að
útskýra.
— Ég mótmæli þessu ein-
dregið, sagði Kalli. Það er ekk-
ert til sem kalla má dulrænt,
allt slíkt er hægt að útskýra,
og þolir ekki að hægt sé að
blása á það.
Grímur brosti.
— Svo þú trúir þessu ekki,
nei. Og einmitt þess vegna
verða þú og þínir líkar aldrei
varir við neitt, en ...
— Á, var það ekki, greip
Kalli fram í, sigri hrósandi.
— En ef þú og þínir líkar
verða varir við þetta eitthvað,
getið þið þá líka útskýrt það?
Stundum getið þið það ekki, en
þið trúið ekki frekar fyrir því.
— Sumir láta sannfærast, ef
þeir reyna eitthvað sjálfir,
skaut ég inn í.
— Sumir láta líka af sann-
færingunni, vinur minn, þegar
þeir sjá að þeir hafa verið
blekktir, svaraði Grímur.
Við Kalli vorum engan
veginn ánægðir með þessi til-
svör Gríms. Hann virtist enga
skoðun hafa á málinu, vera
sammála okkur báðum, og það
var vitanlega engin lausn á
málinu. Það gat satt að segja
oft verið erfitt að fá ákveðin
svör út úr Grími, því hann er
einn þessara hæglátu manna,
sem ekkert getur sett úr jafn-
vægi. Þar var aldrei neitt blað-
ur út í bláinn. Hvert orð hans
var vandlega yfirvegað. Hver
hugsun rökrétt og skilmerki-
lega framsett, þegar það loks-
ins kom.
En af nokkuð langri viðkynn-
ingu sáum við Kalli þó, að hann
var ekki á því að láta útrætt
um málið. Við þögðum því en
kveiktum okkur í sígarettum,
supum á glösunum og horfð-
um eftirvæntingarfullir á hann.
Grímur þagði góða stund,
dundaði sér við að troða í pípu
sína, kveikti í henni, hallaði
sér aftur í stólnum og leit bros-
andi á okkur Kalla.
— Jæja, drengir mínir, sagði
hann svo. — Ég sé nú að kom-
inn er háttatími fyrir sóma-
kæra borgara, en ef þið nenn-
ið að vaka lengur var ég hálf-
partinn að hugsa um að segja
ykkur frá smá atviki úr lífi
mínum, sem rifjaðist upp fyrir
mér þegar þið fóruð að þrefa
þetta áðan.
— Já, blessaður láttu okkur
heyra, sagði ég ákafur.
— Nú, það er bara forláta
draugasaga undir svefninn.
Ættum við kannski að slökkva
ljósið, sagði Kalli háðskur.
— Ætli það sé vert. Kannski
Framhald á bls. 31.
14
FÁLKINN