Fálkinn - 20.01.1964, Blaðsíða 39

Kvenþjóðin
Framhald af bls. 35.
á að vera á miðju kollstykkis-
ins). Festið eyrnahlýfarnar 7%
cm frá miðjunni að aftan verðu.
Saumið saman skyggnið, látið
það stífa fylgja með. Snyrtið
sauminn, snúið því við. Festið
skyggnið við kollinn, miðja
skyggnisins komi á miðju að
framan verðu. Snyrtið alla
sauma, festið hnappinn á
vinstri eyrnahlíf.
.Sníðið fóðrið, 6 stk. eftir
kollmynstrinu. Saumið stykkin
saman á röngunni. Snyrtið
saumana, pressið saumana
opna. Sett inn í húfuna, tyllt
við í hendi
Eitt mál á dagskrá
Framh. af bls. 37.
ég ekki segja honum frá því,
sem fyrir mig hafði borið.
Hann tók skýringu mína góða
og gilda. Við hituðum okkur
kaffi, og skriðum svo í pokana
og sofnuðum fljótt. Morguninn
eftir, sem var sunnudagur,
vöknuðum við seint, lágum
góða stund og spjölluðum
saman. Loks drögnuðumst við
þó á lappir, fengum okkur bita
og fórum svo að veiða. í þetta
sinn fylgdumst við að og vorum
nú heppnari en kvöldið áður,
fengum fljótlega nokkra titti
hvor. Svo uppteknir vorum við
af veiðunum að góða stund
litum við ekki í átt til tjalds-
ins. Loks varð mér litið þangað
og ætlaði vart að trúa mínum
eigin augum. Tjaldið sást
hvergi.
Við hröðuðum okkur á vett-
vang og þar gaf heldur á að
líta. Tjaldið og mest af dóti
okkar var brunnið til ösku.
Hvernig kviknað hafði í
vissum við auðvitað ekki, héld-
ura helzt að annar hvor okkar
hefði kastað logandi eldspýtu
eða sígarettustubb nálægt ein-
hverju sem svo hefði kviknað
í út frá.
Jæja, svo þetta var þá end-
irinn á þessari útilegu okkar.
ÍJr þessu var ekki um annað
að ræða en halda aftur til
þorpsins, því tjaldlausir gátum
við ekki verið, það var útilokað.
Sem sagt, við öxluðum okkar
skinn og þrömmuðum þessa
15—20 kílómetra leið.
Það féll I minn hlut að fara
til karlsins, sem hafði lánað
okkur tjaldið og kveið ég því
að hann yrði hinn versti út af
þessu.
Ég sagði honum frá óhappi
okkar, bað hann mikillega af-
sökunar, og spurði svo hvað
við ættum að borga fyrir skað-
ann. Mér til mestu furðu tók
hann þessu vel, fékk sér dug-
lega í nefið, glotti við og var
seinn til svars. Borga, sagði
hann kímileitur. Ætli maður
sleppi ykkur ekki alveg við
það. Það kemur ekki til mála,
sagði ég þá. Þó þetta væri ó-
viljaverk er ekki nema sjálf-
sagt að borga tjaldið.
Onei, sei sei nei, við skulum
alveg sleppa því góði. Illur
fengur illa forgengur, segir
máltækið, og karlinn hló við.
Þvi satt að segja stal ég þessu
tjaldi.
Jæja, sagði ég. Og af hverj-
um?
Af útlendingadjöflum, sem
hér voru á ferð, jarðfræðingar
þóttust þeir vera trúi ég.
Útlendingum? Nú var for-
vitni mín vakin.
Vissurðu hverrar þjóðar þeir
voru?
Já, já. Þetta voru Þjóðverj-
ar. Það held ég nú. Það er langt
síðan. Já, það var á árunum
fyrir stríð, ’36 frekar en ’7 má
ég segja. Nei, ’37 var það. Ætti
að muna það. Sama árið
og nautkálfsfjandinn fótbraut
hann Sæmund á Fremra-Fjalli.
Það held ég nú, já.
Nú, þú fékkst tjaldið sem
sagt hjá þýzkum jarðfræðing-
um, sagði ég.
Já, já, stal þvi karl minn,
hreinlega stal því.
Og hvernig fórstu að þessu,
spurði ég, því mig langaði til
að fá einhvern botn í þetta
með tjaldið og Þjóðverjana.
Já, sko. Það var meðan ég
bjó á Þúfum, þá komu þessir
menn gangandi til mín einn
dag um hásláttinn og báðu mig
að sækja fyrir sig dót hingað
í þorpið og flytja það á hest-
um fram á fjall. Nú, mér var
nú ekki meira en svo um þetta,
bæði var nú það að maður var
að heyra ýmislegt um þessa
nazista þeirra, sem þá voru
alls staðar í uppgangi, og
seinna áttu eftir að sýna á sér
dekkri hliðina, nú og svo voru
þetta hálfgerð rustamenni. Það
er að segja tveir þeirra, því
þeir voru þrír. Tveir svona vel
fullorðnir en sá þriðji unglings-
grey, allra geðslegasti piltur.
Já, já, ég man að stelpunum
leizt bara vel á hann, grey-
skinnið. Það held ég nú.
Og karlinn kímdi við þessa
endurminningu.
En þú hefur samt reitt þá,
eða hvað? spurði ég.
Já, já Ég mátti til. Þeir
þvöðruðu og þráttuðu og buð-
ust til að borga vel. Svo mað-
ur mátti til með að liðsinna
þeim. Flutti þá lengst fram á
fjöll, já, já. Þeir höfðu ein-
hverja passa eða skilríki sem
áttu víst að sýna að þeim væri
leyfilegt að dvelja hér á landi.
Og svo höfðu þeir þau ósköp
af farangri, marga kassa, vand-
aða kassa vel um búna, og víst
ein fjögur tjöld. Nú svo voru
þeir þarna svona upp undir
hálfs mánaðartíma, hvað sem
þeir hafa nú verið að bauka.
En þá komu tveir þeir eldri
aftur og báðu mig að sækja
dótið þeirra og flytja það aftur
til þorpsins, í veg fyrir skip,
sem tæki það. Nú, en þegar
ég kom í þorpið þá eru þeir
bara farnir mannskrattarnir,
án þess að borga mér grænan
eyri fyrir ferðina. Svo að ég
hirti þá eitt tjaldið svona sem
greiðslu, og enginn hefur kall-
að eftir því enn. Já, þannig
var það nú, drengur minn..
Þú sagðir áðan að tveir þeir
eldri hefðu komið aftur. En
hvað varð þá um piltinn sem
með þeim var? spurði ég.
Já, hann kom ekki aftur,
svaraði karl. Ég spurði þá eftir
honum og skildist helzt að hann
væri farinn eitthvað annað.
Annars átti ég nú hálfbágt
með að skilja þessa útlendinga.
— Já, þetta var nú saga
karlsins, og hef ég hvorki séð
hann eða heyrt síðan. Og þar
með er þessari sögu lokið. Mér
hefur aldrei fundist ástæða til
að segja hana fyrr en nú. Og
þakka ykkur fyrir áheyrnina,
þið hafið verið prýðis hlustend-
ur, sagði Grímur, stóð upp og
fór að ganga um gólf.
— Ég þakka þér fyrir sög-
una, sagði ég. Þetta var fróð-
legt að heyra, hvað sem öðrum
þykir.
— Ég þakka sömuleiðis,
sagði Kalli. Það væri gaman að
spjalla um þennan fyrirburð
örlítið nánar, þegar tími er til.
En þar sem klukkan er nú
farin að halla tvö og mánu-
dagur að morgni, legg ég til að
við tökum málið af dagskrá.
— Þú heldur náttúrlega enn
að ég sé að ljúga þessu, sagði
Grímur dálítið hvasst.
— Það vil ég ekki segja,
svaraði Kalli. Til þess þekki ég
þig of vel. Þrátt fyrir það held
ég að með ýmsu móti megi
útskýra þetta öðruvísi en að
dauðir menn hafi sótt þig heim,
og að lokum brennt tjaldið. En
sem sagt, sagði hann, og stóð
upp. Ég legg til að við frestum
því í bili.
— Alveg rétt, sagði ég.
Satt að segja gætum við
þráttað um þetta til morgu/is,
eða kannski miklu lengur. Ég
er sammála Kalla um að fresta
umræðum um óákveðinn t’'ma
og bjóða góða nótt.
Eins og þjófur
Framh. af bls. 27.
árekstrinum og sjálf andaðist
hún skömmu síðar.
Úr því Kathy hafði beðið
mig um að játa að ég hefði ekið,
þá gerði ég það án þess að
hugsa nánar út í það. Hún hafði
enn ekki fengið ökuskírteini
og það hélt ég væri orsökin.
Mér kom ekki til hugar sá
möguleiki, að maður hefði ver-
ið með henni í bílnum. Þegar
ég frétti svo að Melissa hafði
verið með í förinni og slasast al-
varlega harðneitaði ég. En þá
var orðið um seinan að taka
orð sín aftur. Enginn lagði
trúnað á, að einhver annar en
ég hefði verið við stýrið....
Meðan á réttarhaldinu stóð,
stóð Kathy á því fastar en fót-
unum að ég hefði stýrt bílnum,
— til þess að bjarga elskhuga
sínum. Hún var altekin ást og
jafnvel þegar tvísýnt var um
líf Melissu stóð hún fast við
framburð sinn, því hún vildi
ekki „svíkja“ elskhugann, eins
og hún komst að orði við mig
síðar. Þess vegna varð ég að
taka út fangelsisdóm hans....
— Ó, Johnny, var allt sem
ég gat stunið upp. Hann leit til
mín án þess að sjá mig í raun-
inni og hélt áfram bitur í
bragði:
— Ég á Kathy að þakka fimm
ára fangelsisdóm og öll þessi
Framhald á næstu síðu.
„ER t>R!> Sfnt, 544P.S, fO t>ó MRfiR.
roHFRftMnsr 6RL£fU>iS'V“
,3Á,'£6 gpe. TióíoR'fiR. ! Siitfc-SiAs,.*
FALKINN
39