Fálkinn - 01.06.1964, Qupperneq 38

VARIÐ YKKUR
Á' „ÞRENNINGUNNI“
„Hvað verður þá um Ottó?“ spurði Rut. Fáfnir yppti öxlum.
„Það verður eins ástatt fyrir honum og mér núna. Hann verð-
ur aðseturslaus aðalsmaður, sem hvorki á kastala né landareign.
Og sviftur riddaranafnbót, geri ég ráð fyrir.“ „Hann hefur gott
af smálexíu, uppskafningurinn sá arna,“ sagði Rut, með
óvenjulegri ákefð í röddinni. „Það gleður mig, að þú skulir líta
þannig á málin,“ sagði Fáfnir. „Um tíma var ég orðinn hrædd-
ur um..,,S.jáðu!“ greip systir hans, sem var orðin rjóð í
kinnum, framm í fyrir honum. „Þarna er sendiboðinn, sem þú
ert að bíða eftir, geri ég ráð fyrir.“
Fáfnir rak upp undrunarhróp og flýtti sér út og fór meö
komumanninn á fund Sigurðar. „Tókst þér að æsa Ottó í
Arnarkastala upp til árásar?“ spurði hann áfjáður. Maðurinn
kinkaði kolli og gaf nákvæma skýrslu, sem hófst á hinum
dularfullu atburðum í skóginum, sem leiddu til dauða tíu Norð-
manna, og endaði á fundi Ottós og Norðmannanna fjögurra í
skóginum. Þegar hann loks hafði lokið máli sínu bað Sigurður
hann kurteislega að yfirgefa herbergið. „Tíu beztu menn mínir
drepnir," tautaði hann, náfölur af reiði. „Settu þetta ekki fyrir
þig,“ sagði Fáfnir. „Miklu fleiri eiga eftir að deyja, áður en
við höfum komið áformum okkar í framkvæmd.“ Hann glotti
illgirnislega og hraðaði sér brott til að biðja um viðtal við
konunginn.
Hofmeistarinn kom aftur til hins konunglega biðsalar. „Hans
hátign er ánægja að veita yður viðtal í kvöld í hásætissalnum,"
sagði hann við Fáfni. „Krónprinsinn mun verða viðstaddur við-
talið “ Hann sneri sér við og gekk á braut. „Við verðum að
knýja fram einhverja ákvörðun,“ sagði Fáfnir ákafur við
Sigurð. „Mér er óhætt að treysta á stuðning þinn, er ekki svo?“
Vertu óhræddur," sagði Sigurður illskulega. „Dauði manna
minna hrópar á hefnd." Fáfnir eyddi fyrri hluta dagsins í að
búa sig vandlega, síðan settist hann niður og beið óþolinmóður.
FÁLKINN