Fálkinn - 12.04.1965, Blaðsíða 12

RONDCrrn
TREFILUNN
Framhaldssaga
eftír
INGIBJÖRGU
JÓNSDÓTTUR
X. HLUTI
Sama daginn og jarðarförin fór fram, kom ungur maður
á lögreglustöðina og óskaði þess að fá að bera vitni í málinu.
Hann var umsvifalaust sendur á fund sakadómarans.
„Fáið þér yður sæti,“ sagði sakadómari þreytulega og
benti á stólinn, sem margir höfðu setið í um dagana.
Ekki aðeins þeir, sem hann hafði rætt við í þessu máli,
heldur allir aðrir, sem höfðu verið kallaðir á hans fund.
Þó var þetta erfiðasta mál, sem hann hafði haft með höndum.
Ungi maðurinn settist og leit hreinskilnislega á sakadóm-
arann.
„Mér skilst að þér hafið eitthvað þýðingarmikið að segja
mér,“ sagði sakadómarinn.
„Já,“ svaraði ungi maðurinn.
„Og það er?“
„Ég held að ég hafi séð myrtu stúlkuna aðfaranótt sunnu-
dagsins.“
„Eruð þér reiðubúinn að leggja eið að því, að þér hafið séð
Grétu Sigurðardóttur nóttina, sem hún var myrt?“ spurði
sakadómarinn undrandi.
„Næstum því.“
„Hvað heitið þér?“
„Valur Ragnarsson."
„Hvar eigið þér heima?“
„Háveg 17.“
„Trúið þér á Guð?“
„Nei.“
„Viljið þér leggja við drengskaparheit yðar að segja sann-
leikann, allan sannleikann og ekkert nema sannleikann?“
„Já.“
„Hvenær sáuð þér hana og hvar?“
„Um tvöleytið aðfaranótt sunnudagsins. Hún gekk eftir
Stakkaveginum við hliðina á ungum manni.“
„Eruð þér viss um að klukkan hafi verið um tvö?“
„Já.“
„Hvernig stóð á því að þér sáuð hana?“
„Ég var að koma heim til mín.“
„Þekktuð þér manninn sem hún var með?“
„Ég sá mynd af honum í dagbiöðunum.“
„Og hver var það?“
Maðurinn hikaði andartak og sakadómari var sannfærður
um að hér væri komin hin langþráða sönnun um sekt Gunnars
Hanssonar.
„Það var þessi strákur “ sagði maðurinn þá.
„Hvað?“
„Sigfús held ég hann heiti.“
„Tókuð þér eftir því, hvernig þau voru kiædd?“
„Já. hún var í grárri kápu minnir mig, og hann var í bláum
frakka með brúnan trefil um hálsinn.“
12 FÁLKINN
„Gerið þér yður ljóst, hvað þér eruð að segja, maður minn?
Eruð þér sannfærður um, að það hafi verið Sigfús, en ekki
Gréta, sem hafði trefilinn um hálsinn?“
„Já.“
„Þér eruð fús að leggja það við drengskap yðar, að þessi
orð séu sönn?“
„Já.“
„Gerið þér yður Ijóst, að það varðar allt að átta ára fang-
elsisvist að skýra rangt frá fyrir rétti?“
„Já.“
„Þakka yður fyrir. Þér megið búast við að verða kallaður
fyrir aftur, en það er ekkert meira núna.“
„Þér heitið?“
„Sigurður Róbertsson?“
„Hvar heima?“
„Sigluvogi 86.“
„Hvenær fæddur?“
„18. október 1946.“
„Staða?“
„Nemandi.“
„Trúið þér á Guð?“
„Já.“
„Samræmist það trúarsannfæringu yðar að sverja eið við
nafn Guðs?“
„Já.“
„Réttið þá upp hægri höndina og hafið upp eftir mér: Ég
sver það og vitna til Guðs míns ..“
„Ég sver það og vitna til Guðs míns...“
„... að ég skal segja það, sem ég veit sannast og réttast
og ekkert undan draga ...“
„Að ég skal segja það, er ég veit sannast og réttast og
ekkert undan draga ...“
„Svo hjálpi mér Guð, að ég satt segi.“
„Svo hjálpi mér Guð, að ég satt segi.“
„Ég leyfi mér hér með að brýna vitnaskylduna fyrir yður,
Sigurður Róbertsson, og það með, að rangur framburður
fyrir rétti getur varðað allt að átta ára fangelsi. Minnist þess,
að þér eruð eiðsvarið vitni og hafið heitið því að segja sann-
leikann og ekkert nema sannleikann."
„Ég skil það.“
„Samkvæmt framburði annars vitnis, sem þegar hefur verið
staðfestur með eiði, sást Sigfús Jensson úti á götu með hinni
myrtu, Grétu Sigurðardóttur, klukkan tvö aðfaranótt sunnu-
dagsins. Þér hafið borið að hann hafi verið hjá yður alla
nóttina."
„Hann var það líka.“
„Þér eruð eiðsvarinn, minnstu þess.“
„Já, hann skrapp út að kaupa flösku.“
„Var hann lengi?“
„Ég veit það eiginlega ekki. Kannski hálftíma eða svo.
Varla mikið meira.“
„Hvers vegna sögðuð þér í fyrra skiptið, sem ég ræddi við
yður, að hann hefði verið hjá yður allt kvöldið og alla nótt-
ina?“
„Ég sagði aldrei, að hann hefði verið hjá mér allt kvöldið.
Ég sagði aðeins að við hefðum verið saman allt kvöldið og
alla nóttina."
„Hvað þá um hálftímann?“
„Þegar Sigfús kom aftur, bað hann mig um að segja eng-
um frá því að hann hefði farið út. Hann var líka svo skamma
stund. Hann getur ekki hafa drepið Grétu á þeim tíma.“
„Er allt annað sem þér hafið borið og báruð þá rétt?“
„Já, allt nema það, að ég sleppti því að minnast á að hann
hefði farið út að kaupa flösku. Það hefði líka getað komið
bílstjóranum, sem seldi okkur hana, illa.“
Það varð smá þögn, svo sagði Sigurður:
„Það er svívirðilegt að svíkja félaga sinn svona.“
„Samt er þetta betra en að láta morðingja sleppa við refs-
ingu,“ sagði sakadómarinn óvingjarnlega. „Skiljið þér ekki
það drengur minn, að ella hefði grunurinn ef til vill loðað
við fjögurra barna föður allt hans líf, þó svo, að hann hefði
ef til vill sloppið við refsinguna. sem hann átti skilið?“
Hann sendi unga manninn á brott án þess að gefa honum
frekara tækifæri til að afsaka gerðir sínar. ___ ______j