Fálkinn - 12.04.1965, Blaðsíða 29

SÓLGLERAUGU TÍZKAN 1965
ECHTENIA sólgleraugu
vöktu geysilega athygli
á vörusýningum.
ECHTENIA sólgleraugu
eru komin.
FALLEG
VÖNDUÐ
FARA VEL
Þér getið valið þá gerð
af ECHTENIA sólgleraugum
sem yður klæðir.
aðeins þekkt vörumerki
og því ávallt beztu
fáanlegu vörur hverju sinni.
heildsölubirgðir
H. A. TULINIUS — heildverzluit
Hvernig haíði hún yfirleitt
komizt á þennan bekk i Bryant
Park?
Ef til vill hef ég verið drukkin,
hugsaði hún, kannski hef ég
gleymt öllu þess vegna ...
Nú var klukkan að verða hálf-
sex. Um eittleytið hafði hún
verið hjá Alice Jackson. Meira
en fjórar klukkustundir voru þá
liðnar, meira en fjórar klukku-
stundir, sem hún hafði alveg
misst úr!
Feiti maðurinn sat ennþá á
bekknum gegnt henni. Rautt
kiumbunefið glansaði.
Loren stóð á fætur. Það þýddi
ekkert að sitja hérna lengur og
hugsa um, hvað gerzt hafði. Það
var aðeins um eina skýringu að
ræða: sennilega hafði hún drukk-
ið fulimikið, ekið síðan á skrif-
stofu frænda sins, en skipt um
skoðun, gengið yfir i skemmti-
garðinn og setzt á bekkinn til
að sofa úr sér vímuna.
Óhugsandi, tautaði Loren, al-
gerlega óhugsandi! Slíkt hefur
aldrei nokkurn tíma komið fyrir
mig...
Þegar hún gekk framhjá
manninum, gaf hún honum horn-
auga.
Aftur hafði hún á tiifinning-
unni, að hann hefði rétt sem
snöggvast litið til hennar hálf-
luktum augum ...
Loren hélt nú upp í 42. stræti
og tók þar strætisvagn að Wash-
ingtontorgi.
Á leiðinni þangað fór hún enn
einu sinni yfir þetta í huganum.
Hafði Bertha Mason komið til
Alice Jackson?
Ef svo var, þá hlaut henni að
hafa orðið meira en litið um að
sjá Loren svona ...
Hún fór út úr vagninum og
gekk yfir 10. götu í áttina að
húsasamstæðunni, þar sem hún
leigði.
Henni leið ennþá herfilega og
þráði að komast í kalt bað.
Þegar hún tók húslykilinn upp
úr veskinu sínu, fann hún saman-
brotinn miða.
Loren mundi ekki eftir þess-
um miða. Hún sléttaði úr hon-
um. Á honum stóð skrifað
símanúmer.
Og undir því með stórum
prentstöfum: A. J.
—v—
Iskalt steypibað og tveir kaffi-
bollar gerðu Loren aftur kleift
að hugsa skýrt.
En eina endurminningin um
síðdegisstundirnar var eitt alls-
herjar tóm.
Loren fór í ljósbláan slopp og
hvíta ilskó, síðan lét hún fallast
í stóra, rósótta hægindastólinn,
greip simtólið og hringdi til
frænda síns í Stamford.
Hann hlýtur að vera heima,
hugsaði hún. Ætti ég að segja
honum, hvað kom fyrir mig?
Því að það er ekki ómögulegt,
að ég hafi komið við á skrifstof-
unni hans og ...
„Halló," sagði kunnugleg rödd
kjaliarameistarans, Charlesar.
„Góðan daginn, Charles, er
Alex frændi kominn heim?"
„Nei, því miður, ungfrú Loren,
Hr. Hartiey er enn í klúbbnum
sinum. Ég býst við, að hann
komi seint heim."
Að sumu leyti létti Loren, að
öðru leyti þótti henni miður.
Alex Hartley var henni nefni-
lega meira en frændi: hann var
bezti vinur hennar, a. m. k. sá
bezti yfir sextugt.
Ósjálfrátt varð Loren litið
yfir á litlu hilluna, þar stóð ljós-
mynd af ungum manni.
Peter Sayers... 28 ára, kol-
svart hár, brún augu, ótrúlega
einbeitnislegur hökusvipur — og
töfrandi drengjabros...
„Viljið þér segja frsenda, að
ég hafi hringt?" sagði Loren.
„Já, ungfrú Loren. Ætlið þér
að koma hingað um helgina?"
Loren virti enn fyrir sér mynd-
ina af Peter Sayes. Bros hans
var blátt áfram smitandi!
„Ég veit það ekki almenni-
lega ennþá," sagði hún hikandi.
Hún hafði veika von um, að
Peter kæmi til New York um
helgina. Og yrði kannski fram á
mánudag... „Ég hringi aftur í
fyrramálið, Charles," sagði hún
og lagði á.
• •«••• Framh. á bls. 48.
FÁLKINN 2S