Fálkinn - 12.04.1965, Blaðsíða 18

a
Loren Hartley va'knaði. Henni
var iilt í höíðinu. Hún fann til
óþægilegs hita og opnaöi augun
hægt. í nokkrar sekúndur skildi
hún hreint ekki neitt. Hvað er
að mér? hugsaði hún. Mig hlýtur
enn að vera að dreyma... En
hana var ekki að dreyma. Hún
sat á bekk í Bryant Park. Síð-
degissólin varpaði skáhöllum
geislum yfir skrifstofubyggingar
New York-borgar. Loren Hartley
rétti úr sér. Hún kenndi til i
bakinu, vinstri handleggurinn,
sem hafði hvílt á járnarmi bekkj-
arins, var hálfdofinn.
Hvérnig er ég hingað komin?
hugsaði hún með sér og leit á
armbandsúrið sitt.
Visarnir sýndu tuttugu mínút-
ur yfir fimm.
Það getur ekki verið! sagði
Loren við sjálfa sig. Hvað kem-
nr til, að ég vakna kl. 5.20 á
bekk í Brytant Park — án þess
að vita, hvernig í ósköpunum
ég hef komizt hingað ...?
Hún litaðist um.
Á bekknum andspænis henni
mókti feitur gamall maður.
Svitadropar höfðu myndazt á
skaila hans. Hann var í móleitri
skyrtu opinni í hálsinn.
AJlt í einu fannst Loren Hart-
ley maðurinn depla augunum til
hennar.
En þegar hún skoðaði hann
nánar, virtist hann vera sofnað-
ur aftur. Hann byrjaði að hrjóta
svolítið, hér um bil á fulláber-
andi hátt. Hann kipraði augun
meira að segja eilítið saman ...
Loren dró vasaklút upp úr
vasanum á gulu kápunni sinni
og þerraði svitadropana af enn-
inu.
Hún opnaði veskið sitt og greip
spegilinn, ennþá ringluð, og leit
í hann. Dökkgrá augu hennar,
nú ofurlítið bólgin, horfðu spyrj-
andi á spegilmynd sína.
Ég man bara alis ekki, hvern-
ig ég komst hingað, hugsaði hún
aftur. Hvað er eiginlega að
mér...? Hún leit þvert yfir
skemmtigarðinn í áttina að 40.
stræti.
18 FÁLKINN
Milli trjánna gat hún greint
háu, mjóu skrifstofubygginguna,
þar sem hún og Alex, frændi
hennar —
Og í þessu minnist hún
skyndilega alls ...
—v—
„Ég fer í fyrra lagi heim í
dag,“ sagði Alex Hartley. „Ég
ætla að spila golf.“
„Góða skemmtun," svaraði
Loren Hartley, sem stóð við hlið-
ina á borðinu í skrifstofu frænda
síns. Hún leit á klukkuna. „Hún
er tíu mínútur yfir tólf.“
„Farðu þá að borða, Loren,"
sagði Alex Hartley og skellti
aftur skrifborðsskúffunni sinni
„Þú þarft heldur ekki að vinna
lengur í dag. Það liggur ekkert
fyrir, sem ekki má bíða til mánu-
dags.“
Alex Hartley var kraftalegur
maður, hátt á sjötugsaldri. Hann
var sólbrenndur, hafði þykkt,
grátt hár og skarpa andlits-
drætti.
Hann leit út eins og hann
eyddi mestum tima sinum á golf-
vellinum. Þrátt fyrir það átti
hann sæti í fulltrúaráði all-
margra fyrirtækja og var að
auki happadrjúgur kaupsýslu-
maður með eigin skrifstofu í
40. stræti milli 5. og 6. götu.
„En ég á eftir að vélrita nokk-
ur bréf í viðbót," sagði Loren.
„Á ég nú samt ekki að Ijúka
þeim af í snatri eftir matinn?
Heldur vil ég vinna aðeins meira
á föstudögum og því minna á
mánudögum," bætti hún við
brosandi.
„Nú lítur þú út alveg eins og
Doris Day,“ sagði Alex og brosti
I kampinn.
Nær allir bentu Loren Hartley
á, hversu mjög henni svipaði
til Doris Day, og henni gramdist
það stundum svolítið.
Alex Hartley hallaði sér aftur
á bak í rauða leðurstólinn sinn.
„Hvernig er það, Loren? Ætl-
arðu að vera heima um helg-
ina?"
Heima...
Alex frændi gat eða vildi alls
ekki venjast þeirri tilhugsun, að
Loren hafði leigt sér sina eigin
íbúð í tíundu götu fyrir hálfu
ári og bjó þar.
Þegar Alex frændi talaði um
„heima" átti hann ennþá við hús-
ið sitt í Stamford, þar sem Loren
hafði búið, frá þvi að foreldrar
hennar dóu, er hún var ung að
aldri.
Og þegar frændi hennar sagði
„Loren“, átti hann ennþá við
litlu stúlkuna, sem hún hafði
verið þá....
„Ég hringi," sagði hún. „Senni-
lega kem ég út í Stamford, en
ég hringi áður. Er annars nokk-
uð fleira, sem ég á að gera?“
Hann þurrkaði sér um háls-
inn með vasaklút.
„Þetta er nú meiri hitinn,"
sagði hann, „viltu kannski vera
svo góð að skrúfa frá loftræst-
ingunni?"
Loren gerði það. Risavaxið
kælitæki, sem hékk niður úr
loftinu byrjaði að suða og snú-
ast.
Loren opnaði hurðina, brosti
enn einu sinni til frænda síns,
síðan gekk hún út.
Loren yfirgaf skrifstofuhúsið
og hélt í áttina að fimmtu götu.
Hún bar sumarkápuna á öxl-
unum.
Það var áberandi kápa, sem
glampaði á í síðdegissólinni eins
og brennisóley.
Loren Hartley beygði í norður-
átt. Hún var einmitt mitt á milli
steinljónanna fyrir framan bóka-
safnið, þegar hún heyrði allt I
einu kvenrödd fyrir aftan sig.
„Loren! — Haíló, Loren Hart-
ley!"
Hún nam staðar og sneri sér
við.
Stúlka á hennar aldri, aðeins
lítið eitt lægri og feitlagnari,
kom í áttina til hennar brosandi
út undir eyru.
Á Ijósu hárinu var blóm-
skreyttur hattur. Hún staðnæmd-
ist fyrir framan Loren með út-
breiddan faðminn.
„Nei, hvílík tilviljun! Loksins
hittumst við þá aftur, Loren!"
Ég hef aldrei nokkurn tíma
séð þessa manneskju, hugsaði
Loren. Eða getur annars ver-
ið...?
Meðan hin faðmaði hana að
sér I gleði endurfundanna, hugs-
aði Loren döpur. Þetta eru hrein-
ustu vandræði með mig... ég
hef alveg ömurlega lélegt minni!
„Hva, þt-kkirðu mig ekki?"
spurði unga stúlkan. Nærri þvi
ásakandi leit hún á Loren.
„Manstu þá virkilega ekki leng-
úr eftir mér?“
»Ég...“
„Alice Jackson! Ég er hún
Alice Jackson!" Og svo stóð bun-
an út úr henni: „Við vorum
saman í menntaskóla! Ja, það
voru nú meiri tímarnir — sér-
staklega í enskunni hjá Miss
Dresser! Ég sat við hliðina á
honum Kenny, sem alltaf átti
svo erfitt með að læra tíðirnar.
Jæja? Manstu nú eftir mér?“
Ég hef enga hugmynd, hugs-
aði Loren, ekki þá allra minnstu.
En hún vildi ekki láta á því
bera, hún vildi ekki eyðileggja
ánægjuna fyrir hinni.
„Jú, auðvitað... að sjálf-
sögðu ...“ sagði hún og reyndi
að brosa. „Þú ert hún Alice Jack-
son!“ Hún vonaði, að þetta hefði
hljómað nógu sannfærandi. Til
frekara öryggis bætti hún við:
„En hvað það var gaman að
hitta þig loksins aftur.“
„Ég vissi, að þú myndir þekkja
mig!“ hrópaði Alice Jackson
fegin.
„Auðvitað, Alice."
En það var alls ekkert auð-
vitað.
Hvernig sem hún reyndi, gat
Loren ómögulega munað eftir
neinni Alice Jackson — og held-
ur ekki einhverjum Kenny, sem
hafði átt erfitt með að læra tíð-
irnar...
Miss Dresser? Jú, Loren mundi
greinilega eftir Miss Dresser,
enskukennaranum.
Miss Dresser hafði verið digur,
subbulega klædd kona, sem var
hrifin af kvæðum Byrons lávarð-
ar og hafði kvalið bekkinn með
fyrirlestrum um hann.
„Reyndu að ímynda þér, hvern
ég hitti í morgun!" hélt Aiice
áfram. „Þér tekst aldrei að geta
upp á, hver ætlar að borða há-
degisverð með mér í dag!"
Nei, hugsaði Loren, því myndi
ég áreiðanlega aldrei geta upp
á ... Þrátt fyrir það gerði hún
sér far um að spyrja eins eftir-
væntingarfull og henni var unnt:
„Nú, hver þá?“
„Bertha Mason!" hrópaði Alice
Jackson sigri hrósandi. „Henni
geturðu ekki hafa gleymt, eða
hvað?"
Samstundis minntist Loren
Berthu Mason: hárrar og grann-
vaxinnar stúlku, sem var illa við
Framh. á bls. 26.