Fálkinn - 12.04.1965, Blaðsíða 13

Skömmu síðar sat Sigfús Jensson aftur andspænis saka-
dómaranum.
„Vitið þér hvers vegna þér eruð hingað kominn?“ spurði
sakadómari.
Sigfús hrökk við. Maðurinn var farinn að þéra hann aftur.
Það hlaut að vera annað og meira að en einfaldar spurningar.
„Nei, ég veit ekki annað en ég var sóttur í skólann af lög-
regluþjónum.“
„Vitið þér, hvers vegna ég vil tala við yður?“
„Nei,“ sagði Sigfús hinn rólegasti.
„Ég talaði við Sigurð Róbertsson vin yðar rétt áðan.“
„Og hvað um það?“
„Hann her það, að þér hafið farið út um nóttina sem Gréta
var myrt.“
„Gerir hann það?“
„Já.“
„Ég fór að kaupa flösku."
„Það hefur annað vitni gefið sig fram og svarið þess eið
að hafa séð ykkur Grétu ganga saman götuna, þar sem hún
fannst myrt, um tvöleytið aðfaranótt síðastliðins sunnudags.“
„Það er lygi.“
„Ég held ekki.“
Sigfús vætti varirnar og sakadómarinn sá að svitinn perl-
aði á efri vör hans, eins og fyrsta daginn sem hann yfirheyrði
hann.
Samt virtist hann vera rólegur.
„Drápuð þér hana?“
Sigfús hristi höfuðið ákveðinn. „Nei, helvítið hann Gunnar
Hansson gerði það.“
Sakadómarinn starði á Sigfús. Hvernig gat drengurinn verið
svona eftir það, sem á undan var gengið.
„Af hverju segið þér, að Gunnar hafi myrt hana?“ spurði
hann.
„Hann fór með hana út og reyndi að kyssa hana. Hann
káfaði á henni með skítugum höndunum og —“
„Og hvað?“
„Ekkert.“
„Og hvað?“ spurði sakadómari óþolinmóður. „Og hvað ætl-
arðu þér að segja?“
„Það var honum að kenna, að hún dó.“
Það varð smáþögn og svo sagði sakadómari snöggt:
„En það varst samt þú Sigfús, sem kyrktir hana.“
Hryllingsglampi kom í augun á Sigfúsi og varir hans titruðu.
„Ég gerði það óvart,“ sagði hann hásum rómi. „Hún vissi
ekki hvað hún sagði. Ég hitti hana á horninu og..
Hann þagnaði og greip fyrir munn sér með skelfingarsvip.
„Hvað var ég að segja?“ veinaði hann.
„Heldurðu að það sé ekki kominn tími til að þú segir mér
allt af létta?“ spurði sakadómarinn.
Sigfús strauk hendinni þreytulega um enni sér.
„Ég vissi, að hún var að fara á bak við mig, þegar ég sá,
að hún fór ekki á ballið. Ég fór heim til Sigurðar og við —
við drukkum dálítið mikið. Svo var vínið að verða búið og
ég bauðst til þess að fara út og kaupa flösku. Ég tók bíl og
svo fór ég úr við Stakkaveg og ég ætlaði að ganga til Sigga.
Ég — ég ætlaði bara að vita, hvort það væri ljós í glugganum
hennar Grétu. Nú og svo — svo hitti ég hana. Ég bað hana
að koma með mér en hún vildi það ekki. Hún var eitthvað
svo undarleg og æst. Ég ætlaði að kyssa hana, en hún ýtti
mér frá sér og svo sagði hún dálítið, sem hún meinti ekki.
* Ég veit að hún meinti ekkert með því.“
Hann þagnaði.
„Hvað sagði hún?“
„Hún sagði, að ég væri smábarn og asni og Gunnar, kvænti
maðurinn sem hún hefði verið úti með, kynni sitt af hverju
fyrir sér. Hún gaf hitt og þetta í skyn. Andstyggilegt. Hún
vissi að það var ekki satt, en ég varð reiður við hana.“
„Hvernig stóð á því að þú kyrktir hana?“
„Það var kalt og ég hafði látið trefilinn minn um hálsinn
á henni, því kápan hennar var flegin í hálsinn og hún var
eitthvað svo ber. Ég var hræddur um að henni yrði kalt.
Ég tók um trefilinn og ætlaði bara að hrista hana til. Ég
man ekki meira fyrr en hún féll til jarðar þegar ég sleppti.
Ég varð svo hræddur, ég trúði því ekki, að hún væri dáin.
Svo lyfti ég henni upp og bar hana undir tröppurnar. Ég
gat ekki látið hana liggja svona eina úti á götu. Þér hljótið
að skilja það?“
Hann leit biðjandi á sakadómarann.
„En það var ekki ég, sem drapa hana. Það var ekld ég.
Ég vildi ekki meiða hana. Það var þessi Gunnar, sem gerði
það. Ef hann hefði ekki fengið hana til að segja þetta, þá
hefði ég aldrei gert þetta.“
Sakadómarinn hallaði sér aftur á bak í stólnum. Hann fann
aðeins til mikillar þreytu og meðaumkunar með þessum vesa-
lings unga pilti, sem skildi ekki einu sinni glæpinn, sem hann
hafði framið.
„Voruð þér virkilega fús til að láta saklausan mann og
fjögurra barna föður fara í fangelsi fyrir glæp, sem þér höfð-
uð drýgt?“
„Já, því það var hann, sem drap hana í alvörunni, það
voru bara hendurnar mínar sem frömdu glæpinn.”
Sakadómarinn hristi höfuðið og leit á lögregluþjónana.
„Færið hinn ákærða á brott,“ sagði hann.
ENDÍR.
FALKINN
13