Fálkinn - 17.05.1965, Blaðsíða 8

konar sjúkdómum, m. a. berklum sem
eru landlægir í Afríku."
„Fenguð þið enga hitabeltissjúk-
dóma?“
„Við Margrét litla fengum báðar
malaríu. Þó tókum við öll inn lyf móti
henni fimm daga í viku — meira mátti
ekki — en Leopoldville stendur á mýri
og loftslagið er mjög heitt og rakt, svo
að það er erfitt að útrýma malaríunni.“
Leopoldville íögur og
nýtízkuleg borg
„Hvernig kunnirðu við borgina?"
„Hún er dásamlega fögur, hrein, ný-
tízkuleg og þægileg. Við bjuggum í
indælu einbýlishúsi í einu úthverfinu
og höfðum stóran garð þar sem allt óx
hér um bil óviðráðanlega — meira að
segja ég sem hafði orð á mér hér heima
fyrir að drepa jafnvel lífseigustu plönt-
ur, réð ekkert við þennan ofsalega
gróður. Blómstrandi runnar og tré, stór
og litskrúðug blóm, mímósur, kaktusar,
ávaxtatré, allt óx og dafnaði ævintýra-
lega.“
„Voru ekki slöngur í görðunum?“
„Nei, það var lögboðið að hafa gras-
ið alltaf snöggt og flatirnar voru slegn-
ar annan hvern dag. Það kom aðeins
einu sinni fyrir, að ég sæi slöngu, meðan
við vorum í Afríku, og það vár á veg-
inum frá flugvellinum, en hann lá
gegnum skóginn. Slangan sú var engin
smásmíði, minnst fjórir metrar á lengd
og tveir hnefar á þykkt, sennilega
kyrkislanga. Ég var ein í bílnum með
Ingibjörgu, og einhver kona þarna rétt
hjá æpti til mín, að ég skyldi keyra
yfir kvikindið og drepa það, en ég
þorði það ekki fyrir mítt líf, enda
hafði ég heyrt, að slöngur sem ekki
tækist að drepa, eltu mann uppi og
dræpu í hefndarskyni, og auk þess ejr
sagt, að makinn hætti ekki fyrr eþ
hann sé búinn að drepa þá sem hanti
á sökótt við. Jæja, ég snarhemlaði bara
og glápti á slönguna stjörf af hræðslu,
og hún skreið sína leið út í skóg, eflaust
ekki síður hrædd við mig en ég við
hana.“
„Hvaða mál eru töluð í Kongó?“
„Þau eru nú um fimmtíu talsins, en
mest er töluð franska. Við töluðum
oftast frönsku, svo ensku við þá sepl
hana skildu, og lingala við svertingjaná.
Það er mjög fallegt tungumál.“
Engin aðskilnaðarsteína
„Umgenguzt þið svertingjana mikjð
eða aðallega hvíta fólkið?“
„Hvort tveggja. Þarna var fólk af
ótal þjóðernum og svertingjarnir af fjöl-
mörgum og ólíkum ættflokkum. Það
var engin aðskilnaðarstefna, þótt hvítu
mennirnir byggju í sínum hverfum og
svertingjarnir í sínum, því að hverfin
lágu saman og það var frjálslega farið á
milli. Ég skal játa, að við Norðurlanda-
búarnir vorum öðruvísi sinnaðir gagn-
vart svertingjunum en t. d. Ástralíu-
menn og Suður-Afríkanar, og sumir
kunningjar okkar voru stórhneykslað-
ir, að við skyldum umgangast svertingj-
ana eins og jafningja okkár, en mér
fannst nú lágmarkskurteisi að reyna að
koma vel fram við þá þegar við vorum
gestir í landi þeirra, enda er ekki gott
að búa í landi og setja sig upp á háan
hest og þykjast vera eitthvað fínni og
merkilegri en íbúar þess. Þegar við
komum fyrst til Kongó, voru hvít börn
höfð í sérskólum, en meðan við vorum
þar, voru gerðar breytingar á löggjöf-
inni og hvít og svört börn höfð samah
í skólum — það líkaði mér ólíkt betur.“
A Afrísk fegurðardís með
sígilda greiðslu, hárið allt
i smáum fléttum. Ljóst
hörund og slétt hár þyk-
ír mjög fallegt í Afríku,
en þunnar varir og mjó
nef teljast mikil óprýði
á hvftum konum.
Svarta barnfóstran Umar-
ina með telpurnar þrjár,
Ingibjörgu, Önnu og Mar-
gréti. Umarina vissi ekki
hvað hún var gömul að
árum; hún reiknaði ald-
ur sinn f regntímabilum,
og það gat orðið dálítið
ruglingslegt stundum.
8
FALKINN