Fálkinn - 24.05.1965, Page 12

rj jz7
FRAMHALDSSAGAN 6. HLUTI
EFTIR
FRANCES OG RICHARD LOCKRIDGE
SAGAIM FRAIVI AÐ ÞESSIJ:
Peter Sayers fær boð um að koma á skrifstofu eina
í verzlunarhverfi New York-borgar. Yfirmaður hans og
viðskiptavinur einn þurfa nauðsynlega að hitta hann þar.
— Á sama tíma hringir hin dularfulla Alice Jackson
til Lorenar. Þær ákveða að hittast heima hjá Loren. —
Peter Sayers sér, að enginn bíður eftir honum á skrif-
stofunni, þar sem hann hafði verið beðinn að mæta.
Skilaboðin voru aðcins gabb! Grunur Peters um, að verið
sé að leiða þau Loren í gildru, verður æ sterkari. —
Hann fer heim til Lorenar til að gá að henni þar. Dyrn-
ar eru opnar í hálfa gátt. Peter gengur inn í dagstofuna.
Á gólfábreiðunni liggur maður. Það stendur hnífur í
bakinu á honum. Maðurinn er steindauður.
Peter hafði aldrei séð þennan
mann áður. En þegar hann virti
hann betur fyrir sér, minntist
hann lýsingar Lorenar: feitur
maður í móleitri skyrtu, sköll-
óttur með klumbrunef . . .
Fyrst hafði þessi maður setið
andspænis henni í Bryant Park,
og svo hafði hún séð hann sem
húsvörð i 30. stræti — og nú
lá hann í íbúð Lorenar og hafði
verið rekinn i gegn . . .
Guði sé lof, að hún kom ekki
heim á undan mér, hugsaði Pet-
er, því að annars . . .
En þá stirðnaði hann upp: Á
hægindastólnum lá slæða af Lor-
en . . . Ef til vill, hugsaði Peter
skefldur, ef til vill var þetta önn-
ur siæða?
Þegar þau höfðu eikið til
Ridgefield, hafði Loren bundið
hvítan klút um hárið. Á eftir
hafði hún fengið sér sígarettu,
og þá hafði smáneisti hrokkið
niður á klútinn. Loren hafði dust-
að öskuna burt í flýti, en samt
hafði glóðin brennt ofuriítið gat
á slæðuna.
Peter skoðaði hana vandlega.
Það var litið brunagat á henni.
Hann ætlaði að fara að stinga
henni í vasann, þegar hann
heyrði ailt i einu rödd fyrir aftan
sig: „Þetta skuluð þér ekki gera,
hr. Sayers."
Peter sneri sér við.
í opnum dyrunum stóðu Stein,
lögreglumaður, og Simmons.
„Látið þér mig fá slæðuna,"
sagði Stein og kom nær.
Peter dró hana þegjandi upp
úr vasanum og rétti honum.
Simmons gekk varlega fram
hjá ltkinu að símanum.
„Hér hefur annar maður ver-
ið rekinn í gegn,“ sagði hann og
gaf upp heimilisfangið. „Já, það
er í íbúð ungfrú Hartley." Svo
hlustaði hann ofurlitla stund,
sagði siðan: „Já, maðurinn er
látinn."
„Maður gæti haldið, að þau
hefðu fyrst fengið sér drykk
saman," sagði Stein, sem hafði
notað tímann til að litast um.
Á lágu borði fyrir framan sóf-
ann stóðu tvö glös.
Stein beygði sig niður og þef-
aði af þeim báðum án þess að
snerta þau.
„Ef ég ætti að geta, myndi ég
segja, að þetta væri Skoti með
klóralhydrati," bætti hann við.
Peter stóð grafkyrr við glugg-
ann. Það voru svitaperlur á enni
hans.
„Þekkið þér þennan mann, hr.
Sayers?" spurði Stein.
„Nei. Ég hef hann aldrei aug-
um litið fyrr en i dag.“
„Hann heitir Lathrop", sagði
Stein. „Oscar Lathrop. Þetta er
maðurinn, sem sagðist hafa séð
ungfrú Hartley i Bryant Park.“
Nú heyrðist ýlfur i sirenum og
síðan fótatak á ganginum.
„Ef þér viljið, hr. Sayers, get-
um við talað saman annars stað-
ar,“ sagði Stein, eftir að lög-
reglumennirnir voru komnir inn
og höfðu byrjað á athugunum
sínum.
Peter fór með Stein og Simm-
ons niður að svarta bílnum, sem
bar engin merki þess, að hann
væri frá lögreglunni.
Þeir stigu inn og óku af stað.
1 lögreglustöðinni í 20. stræti
opnaði Stein dyr, sem merktar
voru „Morðrannsóknadeildin í
Vestur-Manhattan".
Þeir gengu inn.
Simmons settist út við glugga,
Stein við skrifborðið sitt. Hann
gaf Peter bendingu um að fá sér
sæti.
„Getið þér sagt okkur, hvar
skjólstæðing yðar er að finna
núna?“ spurði hann.
„Ég veit það ekki.“
„Gott og vel. Hvað getið þér
annars sagt okkur?"
„Að ég hef verið gabbaður. Ég
er þeirrar skoðunar, að það sé
verið að leika á okkur öll.“
„Látið okkur um allar slíkar
hugieiðingar," svaraði Stein.
Skarpleitt andlit hans sýndi enga
miskunn.
„Ég vildi gjarna segja yður,
hvað kom fyrir mig í dag,“ sagði
Peter hásri röddu.
Stein haliaði sér aftur á bak.
„Byrjið þér þá.“
Þeir leyfðu Peter að ljúka frá-
sögninni án truflana.
Peter skýrði frá upphringingu
einkaritara Perkins. Hann sagð-
ist svo hafa farið beint á skrif-
stofu Intercontinental Lead, en
eklki hafa hitt neinn þar. Hvorki
Perkins né Snyder.
„Síðan hringdi ég aftur í sama
númerið — en þá anzaði einhver
í Barnettsapóteki. Og þegar ég
reyndi að ná í ungfrú Hartley,
var hún farin út. Kjaliarameist-
arinn sagði mér, að hún hefði
farið heim til sin.“
„Maðurinn, sem þér töluðuð
12
við, þegar þér hringduð I lyfja- j
búðina, sagði, að þetta væri í
Barnettsapóteki, var það ekki?“
spurði Stein.
Peter kinkaði kolli.
„Við munum athuga hann
nánar. En segið þér okkur nú
eitthvað um þessa slæðu, hr.
Sayers."
„Ungfrú Hartley á hana“, ját-
aði Peter. „Hún var með hana,
þegar við fórum til Ridgefield."
„Og svo funduð þér hana í í-
búð ungfrú Hartley?" Stein lyfti
brúnum. „Samkvæmt því hefur
ungfrú Hartley þrátt fyrir allt
komið heim til sin á undan yð-
ur?“
„En það sannar ekkert. Mað-
urinn gæti hafa verið myrtur, .
áður en hún kom. Hún hefur
orðið hrædd — og hlaupið í
burtu."
„Fyrst hr. Lathrop kom í
þessa íbúð, þá hefur það trúlega
verið í þeim tilgangi að hitta
ungfrú Hartley," sagði Stein
hörkulega.
„Hvað eigið þér við með því?“
spurði Peter. ,
Allar þær grunsemdir, sem
hann hafði bælt niður vegna Lor-
enar, sóttu á hann aftur miklu
sterkari en áður.
„Hvað ég á við með því?“
Stein handlék pappírsskæri, sem
höfðu legið á borðinu. „Nú . . .
Hver annar en ungfrú Hartley
gæti haft áhuga á að þagga nið-
ur í Lathrop fyrir fullt og
allt
„Aha.“ Peter beygði sig fram.
„Þér haldið þá, að ungfrú Hart-
ley hefði farið að velja sína eigin
ibúð til þess að losa sig við þetta
vitni? Það væri fáránlegt."
„Hr. Sayers," sagði Stein, er
yður kunnugt um, að það var,
fylgzt með yður og ungfrú Hart-
ley í dag?“
Peter hristi höfuðið.
„Ef við hefðum ekki látið veita
ungfrú Hartley eftirför í bæinn,"
hélt Stein áfram, „myndi hún
sennilega fullyrða, að hún hefði
alls ekki yfirgefið húsið í Stam-
ford. Það væri þá mjög erfitt
fyrir okkur að sanna hið gagn-
stæða ..."
„En ..." _ (-
„Svo gæti hún sömuleiðis hald-
ið því fram, að morðið á Lath-
rop væri einnig þáttur í samsær-
inu, sem ætti að varpa öllum
grun á hana . . . Eitthvað á þá
leið verður sennilega það, sem
hún ætlar sér að telja okkur trú
um næst. Hún ætlast til, að við
höldum, að þetta séu þrauthugs-
aðar árásir á hendur henni."
„En það voru líka brögð í tafli,
þegar ég var lokkaður til að fara
til New York," svaraði Peter.
Rödd hans var daufleg, eins og
hann gerði sér ljóst, að hann
væri að verja tapað mál.
„Kjallarameistari Hartleys tók
við skilaboðunum," hélt Stein
áfram. „Á matstaðnum, þar sem
þér borðuðuð er vafalaust al-
menningssími. Og ekkert er auð-
veldara en að breyta röddinni
svolitið! Ef til vill hefur ungfrú
FALKINN