Fálkinn - 24.05.1965, Síða 18

w
PEGGY BARN hraðaði sér
eftir götunni, og mjúku
rauðu varirnar hennar voru
herptar af angist eins og á litlu
barni sem á von á refsingu.
William Kenny var áreiðanlega
öskuvondur. Ja, kannski ekki
beinlínis öskuvondur — hann
hafði aðdáunarverða stjórn á
skapi sínu, sá ungi maður. Við
skulum heldur segja óþolinmóð-
ur, töluvert óþolinmóður.
Þau ætluðu að hittast kortér
yfir fimm, en nú vantaði hana
tiu mínútur í sex. Það þýddi,
að hún var meira en hálftíma
of sein, hvernig sem dæmið var
reiknað. Og William hafði ör-
ugglega mætt á mínútunni
kortér yfir fimm.
Þama stóð hann, hávaxinn og
óaðfinnanlega klæddur með
kúluhatt á höfðinu og skjala-
tösku undir hendinni. Hann
var ljóshærður og bláeygur.
Hárið á honum var aldrei úfið,
og augnaráð hans gaf aldrei til
kynna, að innra með honum
bærðist sterkari geðshræring
en kuldaleg óþolinmæði.
PSGGY hljóp til hans. Hún
var smávaxin og Ijóshærð
með indælan munn og stór blá
augu sem blikuðu sakleysislega
í fríðu andliti. Hún sagði:
„William, fyrirgefðu, mér þyk-
ir þetta afskaplega leiðinlegt.“
„Það gerir ekkert til,“ and-
varpaði William. „Ég reikna
með, að þú sért með pottþétta
afsökun eins og venjulega."
„Já, já. Anne Reese þurfti
að fara til tannlæknis, og hún
átti eftir að vélrita heilan hlaða
af bréfum sem lá svo mikið á,
og...“
„Og þess vegna komst þú of
seint,“ greip William fram í.
„Og síðast komstu líka of seint.
Og þar áður.“
„Já, en það er alltaf eitthvað
sem tefur mann. Seinast varð
Tom Lindley að þjóta upp á
spítala til konunnar sinnar sem
var að eignast barn, og þar
áður hafði Mary Jones svo
slæman höfuðverk."
„Og alltaf þarf Peggy Barn
18 FÁLKINN
að hjálpa þeim út úr vandræð-
unum,“ sagði William. ,,Af
hverju heldurðu, að allir snúi
sér til þín?“
,,Ég veit það ekki, William,“
svaraði hún vesældarlega.
HANN tók um handlegginn
á henni og leit framan í
hana án þess að brosa. „Það
er vegna þess að þú ert alltaf
að hugsa um að gera fólki til
geðs, elskan. Þú hefur alltof
mikla löngun til að vera vin-
sæl.“
Peggy hnyklaði brýnnar, og
William hristi höfuðið.
„Það er alveg satt. Láttu mig
vita það. Hlustaðu nú á mig,
Peggy.“ Hann ræskti sig hátíð-
lega eins og stjórnmálamaður
sem býr sig undir að flytja
þýðingarmikla ræðu. „Þú mátt
ekki láta fólk níðast svona á
þér. Þú verður að læra að segja
nei.“
„Já, en fólk er ekki að níð-
ast á mér, þó að það biðji mig
að gera sér greiða."
„En þú níðist ekki á mér
þegar þú lætur mig bíða í
tuttugu mínútur, hálftíma, einu
sinni þrjú kortér?“
Peggy andvarpaði. Þetta
hafði hún ekki hugsað út í
fyrr.
Hann sagði: „Ég veit, að þú
getur tekið þig á, elskan. Ef
ekki — ja, ég held, að ég gæti
ekki hugsað til þess að eyða
allri ævinni í sambúð við vilja-
lausa gólftusku."
PEGGY var gæflynd stúlka
og reiddist sjaldan. En
þetta var einum of langt geng-
ið.
„Nei, heyrðu nú bara, góði
minn!“ sagði hún.
„Ég skal taka aftur gólftusk-
una. En viljalaus ertu, þó að
þú sért góð í þér og hjálpsöm.“
Peggy rann reiðin, og hún
leit áhyggjufull á William. Hún
hafði aldrei getað skilið hvers
vegna þessi fyrirmannlegi ungi
maður lét svo lítið að sækjast
eftir kunningsskap hennar, eins
HEI er máttugt orð... sé það notað
á réttum stað og stundu.
Pegsy liafði aldrei 6rað fyrir
áhrifavaldi hess, en henni var
að fara fram...................
lítilsigld og hún nú var í saman-
burði við allar hans dygðir.
Það fór hrollur um hana við
tilhugsunina um að missa hann.
Hún elskaði hann af öllu hjarta.
„Þú hefur sennilega rétt fyr-
ir þér,“ sagði hún mæðulega.
„En hvað á ég að gera í mál-
inu?“
„Það sem ég var að ráðleggja
þér. Lærðu að segja nei.“
„Nei?“
NEI. Ákveðið nei með ein-
beittri rödd þegar ein-
hver reynir að fá þig til að
gera eitthvað sem þú hefur
hvorki tíma né löngun til að
gera.“
„Það virðist vera einföld
lausn,“ sagði hún.
„Já, það er einföld lausn.“
William klappaði henni á hand-
arbakið. „Þú ætlar að reyna
hana, er það ekki?“
Peggy hugsaði sig ekki um
tvisvar. Viljalaus gólftuska!
Framtíð hennar sem eiginkonu
Williams Kenny valt á þessari
ákvörðun.
„Ég lofa því.“
„Nú líkar mér við stúlkuna
mína,“ sagði William. „Við
skulum fara í klúbbinn og fá
okkur eitthvað að borða. Og
ég náði í miða á ballettinn."
Peggy trítlaði þegjandi við
hliðina á honum dálitla stund.
Svo sagði hún: „Nei.“
„Nei?“ endurtók William.
„Nei,“ sagði Peggy.
„Viltu ekki fara í klúbbinn?"
„Nei,“ svaraði Peggy. „Og
ekki heldur á ballettinn."
„Jæja ... hvað langar þig þá
að gera?“
„Mig langar að borða í nýja
gríska veitingahúsinu og fara
svo í bíó.“
William hló ánægjulega og
kreisti á henni handlegginn.
„Nu, þú ert búin að læra list-
ina! Dásamlegt, elskan mín.
Var það nokkuð erfitt?"
Peggy horfði íhugul á gang-
stéttina fyrir fótum sér. „Nei,
það var ekkert erfitt.“
TESS MOORE sem bjó með
Peggy, var háttuð þegar
Peggy kom heím.
„Skemmtirðu þér vel með
monthananum?“ spurði hún.
„Ágætlega,“ svaraði Peggy.
„Er gamla menningaruglan
loksins búin að taka af skarið?“
„Ja, hann bíður bara eftir
að ég kynnist móður hans bet-
ur.“
Tess hló og hagræddi sér í
rúminu við gluggann. „Heyrðu,
elskan, er þér sama þó að ég
sofi aftur í þessu rúmi í nótt?
Ég er svo slæm í...“ ^
Peggy hrökk upp úr hugleið-
ingum sínum og leit á Tess,
Rúmið við gluggann var mýkra,
breiðara og á allan hátt þægir
legra en hitt. Auk þess var það
rúm Peggyar. ý
„Nei,“ sagði hún.
Tess deplaði augunum.
„Nei?“
„Nei,“ sagði Peggy.
„Hamingjan góða, hvað geng-
ur að þér?“ Tess horfði undr-
andi á hana, yppti síðan öxl-
um. „Jæja, það skaðaði þó ekkfi
þó ekki að spyrja.“ Hún flutti
sig yfir í hitt rúmið. „Góða
nótt.“
„Góða nótt,“ sagði Peggy.
Því meira sem hún hugsaði
um undramátt þessa stutta orðs,
nei, því betur leizt henní á
það. Bara af því að hún hafði
sagt nei nokkrum sinnum um
kvöldið, gat hún farið í bíó og
skemmt sér prýðilega og sofið
síðan aftur í góða rúminu sínu.
Hún komst að þeirri niður-
stöðu, að William hefði haft al-
gerlega á réttu að standa.