Fálkinn - 24.05.1965, Qupperneq 26

• Peggy
Framh aí bls. 21.
í húsinu yðar. Og þér fáið líka
að hafa hann hjá yður, því að
ég ætla ekki að giftast honum.
Ég býst við, að ég hafi alltaf
vitað innra með mér, að það
gæti ekki blessazt, og af því að
ég var svo hrædd við að missa
hann, var ég alltof fljót að láta
undan honum. Ég samþykkti
allt sem hann sagði, og ég sam-
þykkti allt sem þér vilduð. En
nú ætla ég ekki að gera það
framar. Viljið þér skila kveðju
minni til hans og segja, að ég
vilji ekki hitta hann oftar,
og... og hérna er hringur-
inn. . .“
Hún dró hann af fingri sér
og lagði hann í lófa frú Kenny
um leið og hún beygði sig nið-
ur og kyssti móður Williams
laust á ennið ...
EGAR Peggy kom heim og
sagði Tess alla söguna,
gekk fyrst upp fyrir henni hvað
hún hafði gert.
„Ó!“ kjökraði hún og huldí
andlitið í höndum sér.
Tess lagði handlegginn um
skjálfandi axlir hennar og
reyndi að hugga hana.
„Svona, elskan, þetta er ekki
eins slæmt og það lítur út fyrir
að vera. Þú ert alltof góð handa
þessum mömmudreng.“
„Hann er enginn mömmu-
drengur — hann sýnist bara
vera það, af því að hann hef-
ur aldrei lært að segja nei.“
Peggy hætti að gráta, henni
brá svo mikið við sín eigin orð.
Þetta var dagsatt! William
hafði verið að kenna henni
lexíu sem hann hafði aldrei
getað lært sjálfur.
Og nú vissi hún meira. Aðal-
atriðið var að vita hvenær
maður átti að segja nei.
En það var of seint að hugsa
um það, og þar að auki hefði
engin stúlka með snefil af
sjálfsvirðingu . ..
Isömu svifum kom William
Kenny æðandi inn í her-
bergið. En hann leit alls ekki
út eins og William Kenny á
þessari stundu. Hárið á honum
var úfið, flibbinn laus, háls-
bindið skakkt og jakkinn ó-
hnepptur.
„Peggy!“ æpti hann. „Ástin
mín!“
„Farðu burt,“ sagði Peggy.
„Mamma sagði. . . að þú hefð-
ir... í dag ... En þú mátt
ekki... Ég get ekki lifað án
þín!“
„Ég hata þig,“ sagði Peggy
og snökti.
„Það er ekki nema von,“
sagði William auðmjúklega.
„En mamma er stórhrifin af
þér. Hún segir, að þú sért bæði
góð og gáfuð stúlka, og að ég
láti þig sleppa úr greipum
mér.“
„Nei,“ sagði Peggy.
„Nei hvað?“
„Nei allt, Nei við öllu. Nei,
nei, nei.“
„Þú meinar, að þú elskir
mig ekki?“
„NeL“
„Þú neitar að giftast mér?“
„Ég... nei.“
„Þú átt við, að þú viljir ekki
að við stofnum okkar eigið
heimili?“
„Æ, hættu þessu!“ emjaði
Peggy.
Tee Moore hóstaði. „Ég þarf
að skreppa út,“ sagði hún. „Ég
man allt í einu, að ég á eftir
að kaupa svolítið.11
ÞAU virtust ekki hafa neitt
á móti því. Hún læddist út,
en í þetta sinn lokaði hún
hurðinni vandlega í staðinn
fyrir að skilja hana eftir hálf-
opna eins og áðan... ef ske
kynni, að einhver hálfvitlaus
maður með hárið í óreiðu, aug-
un villt, bindið rammskakkt og
jakkann óhnepptan þyrfti að
æða inn og æpa: „Peggy! Ástin
mín.“ ★ ★
-Geymiriim virBist
vera í lagi......
■
i
26 FÁLKINN