Fálkinn - 24.05.1965, Qupperneq 32

kemur
hreinsari*
er
á
HEILDSÖLUBIRGÐIR-
KRISTJÁN Ó. SKAGFJORÐ H.F.
SÍMI 2 4120
tómur. Foringi úr landhernum,
sem sat einn við borð aftarlega
í salnum, stóð á fætur og veif-
aði til Casey. „Hæ, Jiggs!“
Casey gekk þangað, feginn að
rekast á kunningja. Mutt Hender-
son var undirofursti í merkja-
deildinni þegar þeir hittust í
striðinu í íran fyrir þrem árum.
Nú mátti sjá á tignarmerkjunum
að hann var orðinn William
Henderson ofursti. „Hæ, Mutt,
hvenær fékkstu kjúklingana?"
Casey spretti fingri að erninum
á öxl Hendersons, klappaði hon-
um svo hressilega á bakið.
„Gaman að hitta þig. Hvað ert
þú að erinda hér?“
„Það veitir ekki af að einhver
segi ykkur skrifborðshermönn-
unum til öðru hvoru," svaraði
Henderson. Hann horfði á vin
sinn stórum, svörtum augum og
kunnuglegt stríðnisbros lagði
rjótt, kringluleitt andlitið í fell-
ingar.
Casey bað um samloku og is-
kælt te og sessunautarnir virtu
hvorn annan fyrir sér. Þetta er
kosturinn við að vera í hernum,
hugsaði Casey. Óbreyttur borg-
ari á í hæsta lagi þrjá eða fjóra
nána vini. Hermaður getur talið
þá í tylftum. Næstum í hverri
einustu herstöð var hægt að rek-
ast á einhvern sem maður hafði
deilt með nokkrum háskasekúnd-
um, nokkrum leiðindamánuðum,
flösku eða kannski kvenmanni.
„Hæja, Mutt,“ sagði hann, „láttu
mig heyra hvernig málin standa.
Hvar ertu staðsettur?"
Henderson lækkaði raustina.
„Ég hef ekki svarað þeirri spurn-
ingu sannleikanum samkvæmt í
fjóra mánuði. En maður með
annan eins aðgang að hernaðar-
leyndarmálum og þú veit allt
um það hvort sem er. Ég er
næstæðstur hjá ECOMCON."
Casey tókst að brosa drýginda-
lega. Hann hafði aldrei heyrt
minnzt á ECOMCON, en hefði
hann lært nokkuð frá þvi hann
útskrifaðist frá foringjaskólan-
um Annapolis var það að láta
þess aldrei verða vart þó mað-
ur fylgdist ekki lengur með.
Slíkt kom sjaldan fyrir núorðið
eftir að hann varð framkvæmda-
stjóri Sameiginlega herforingja-
ráðsins, með hausinn úttroðinn
af alls konar ógeðfelldri vitn-
eskju eins og geymslustað hvers
einasta kjarnorkusprengiodds i
landinu. Casey ímyndaði sér
að Henderson notaði sér upp-
nefni mannanna á staðnum um
hersveit sem hann kannaðist við
undir öðru nafni. Hann þreif-
aði varlega fyrir sér.
„Svo þér er ekkert um verk-
efnið gefið. Jæja, en kenndu
mér ekki um skipanirnar sem
þú færð, vinur. Áttu heima í stöð-
inni?“
Henderson fussaði. „Enginn
gæti búið í þvi vítisgati. Nógu
slæmt er nú þegar sá gamli
lieldur mér þar fjóra eða fimm
daga samfleytt. Nei, við Mabel
fengum okkur húskofa í El
Paso.“ Hann dró minnisbók upp
úr vasa sínum og hripaði á autt
blað.
„Þetta er heimasíminn minn,
ef þig skyldi bera suðureftir.
Sjáðu til, það er ekkert síma-
samband við umheiminn frá
Stöð Y nema einkasími yfirfor-
ingjans."
Casey fiskaði eftir frekari
vitneskju. „Ég heyri að þú
stendur þig vel af sveitadréng
að vera. Hvað hafið þið mikinn
mannskap núna? Ef ég man rétt
eruð þið ekki enn komnir upp
í fulla tölu.“
„Víst erum við það," svaraði
Henderson. „Allt fuliskipað —
hundrað foringjar og þrjátíu og
fimm hundruð óbreyttir. Þeir
siðustu komú fyrir hálfum* mán-
uði. En veiztu hvað, JiggS. Við
verjum meiri tima til að æfa
okkur i töku en að afstýra henni.
Ef ég vissi ekki betur, myndi
ég halda að einhver af nánustu
mönnum Scott væri með undan-
haldssýki, gerði ráð fyrir að
kommarnir væru búnir að ná
öllu draslinu og við yrðum að
taka það af þeim."
Hveriu er Scott að leyna mig?
hugsaði Casey. Það getur svo
32 r
ALKINN
sem verið að hann hafi fyrir-
mæli frá forsetanum um að láta
ekkert uppskátt. En hvað er
verið að gera?
Hann svaraði í kæruleysistón,
sem hann vonaði að dyldi for-
vitnina: „Forsjálni, Mutt, for-
sjálni. Segðu þeim að við í Wash-
ington séum framsýnir — þó
við horfum kannski í ranga átt.
En hvað verðurðu annars lengi
í borginni?"
Mutt gretti sig. „Bara til
morguns, meðan Sá gamli gef-
ur Scott skýrslu og ég minni
hann á. Við höfum klefa og síma
uppi á fimmtu hæð." Hann leit
á pappirsmiða. „Lína 72291 ef
þú skyldir vilja ná í mig. En
við fljúgum til baka á morgun."
Casey spurði ekki hver væri
yfirforingi Mutts, það myndi
Henderson telja að hann ætti að
vita. 1 staðinn sneri hann við-
ræðunum að öðrum efnum, fyrst
fjölskyldum þeirra, síðan stríði
og stjórnmálum. Þeir voru jafn
sammála um það nú eins og
daginn í Iran þegar siminn flutti
þeim fréttina, að skipting þess
lands væri svartasti bletturinn
í sögu bandarískra utanríkis-
mála. Kommúnistar höfðu gert
innrás með miklu liði og náð
hálfu landinu. Casey og Hender-
son töldust báðir til þess yfir-
gnæfandi meirihluta bandarískra
kjósenda sem felldi Edgar Frazi-
er forseta frá endurkjöri í kosn-
ingunum 1972 þegar skipting
Irans var næstum eina hitamál-
ið.
„Jordan Lyman fékk mig á sitt
band með kosningaræðunum'"
sagði Henderson. „Ég gleymi
aldrei þegar hann sagði: „Við
erum reiðubúnir til að halda
áfram viðræðum til eilífðar, en
við látum aldrei af hendi einn
ferþumlung frjáls lands í viðbót,
nokkurs staðar, nokkru sinni." “
„Mig lika,“ sagði Casey.
„Samt er ég orðinn dálítið
kvíðafullur," hélt Henderson
áfram. „Ætlar hann að standa
við þetta? Mér er ekkert um
nýja sáttmálann gefið, og eftir
því að dæma sem ég heyri og
les er almenningi það ekki held-
ur.“
„Afvopnunarsáttmálinn er und-
irritaður, innsiglaður og stað-
festur," svaraði Casey, „svo þú
átt ekki að berjast gegn honum.
En langi þig til að vita hvernig
sumum mönnum finnst forset-
inn standa sig, skaltu spyrja
Scott á morgun. Þá færðu að
heyra þrumuræðu."
Henderson stóð hlæjandi upp
frá borðinu. „Ég yrði ekki á
fjögurra stjörnu hershöfðingja
— ennþá," sagði hann. „Ég
hlusta."
Casey vann þegar þeir köst-
uðu um reikninginn og þeir
skildu, Henderson fór upp en
Casey aftur sömu leið til skrif-
stofu sinnar.
Aftur tók Casey að brjóta heil-
ann um þetta ECOMCON hjá
Mutt. Hann eyddi klukkutíma í
að blaða í fyrirskipunum og fyr-