Fálkinn - 24.05.1965, Qupperneq 33

irmælum Sameiginlega yfirher-
ráðsins frá síðasta ári i leit að
einhverju sem gefið gæti bend-
ingu. Hann rakst ekki á neitt.
Nú, jæja, hugsaði hann, Scott
lætur mig vita þegar honum
finnst tími til kominn.
Síminn hringdi og mild rödd
Murdock ofursta kom úr tólinu.
Aðstoðarforingi herráðsforset-
ans hringdi alltaf eftir hádegi á
sunnudögum til að vita hvort
nokkuð væri um að vera.
„Ekki hræring, ofursti," svar-
aði Casey honum. „Það eina
sem komið hefur mönnum úr
jafnvægi í dag er yðar verk. Þér
eruð búinn að gera strákinn
hann Hough trítilóðan út af veð-
hlaupahestum."
Eins og Casey hafði búizt
við var Murdoek allt annað en
skemmt.
„Einhver þyrfti að kefla strák-
inn þann,“ hreytti hann út úr
sér.
„Gerið okkur öllum greiða og
fáið Scott til að senda hann
• Öruggur staður
Framh. af bls. 10.
hvað fleira, sem þeir gætu
farið með, en hann var með
vörubílstjóra með sér. Þá datt
mér í hug, að þarna væri kom-
ið gullið tækifæri til að losna
við skápinn á ódýran hátt,
svo að ég bað þá að taka hann
líka, og það gerðu þeir.“
Hilda var augsýnilega ánægð
yfir þessari framtakssemi sinni.
En það var ekki hægt að segja
það sama um Agnar. Hann
hafði frekar hnigið niður en
setzt á eldhúskollinn, og tók
nú á öllu viljaþreki sínu til
að hefta formælingarnar, sem
komnar voru fram á varir hans,
og kreppti þvalar hendurnar í
niðurbældri reiði og sjálfsásök-
un, þar til neglurnar námu við
holdið. Hilda tók ekki hið
minnsta eftir þeim áhrifum,
sem frásögn hennar hafði á
Agnar, enda var hún með allan
hugann við uppvaskið.
„En þegar þeir voru farnir,
rifjaðist það upp fyrir mér,“
hélt hún áfram, „að ég hafði
gleymt gamla frakkanum þín-
um í skápnum. Þú manst,
þennan, sem við ætluðum að
gefa vetrarhjálpinni, svo að
það hefur kannski fundizt
sviðalykt, þegar þeir kveiktu
í skápnum,“ sagði hún hugs-
andi. „Heldurðu það ekki?“
Það fóru krampakenndar
viprur um andlit Agnars. Loks
svaraði hann hásri röddu:
„Jú, það hefur örugglega
fundizt sviðalykt."
til Pearl Harbor," lagði Casey
til kæruleysislega.
„Þarna datt yður nokkuð í
hug,“ svaraði Murdock allt ann-
að en kæruleysislega. „Fari það
bölvað, þetta er einkamál hers-
höfðingjans."
„Það er einmitt það sem ég
sagði honum, ofursti. En eins
góður aðstoðarforingi og þér
eruð ætti að athuga lánstraust
Branswell aðmíráls. Það er að
heyra á honum að hann sé uppi-
skroppa með tiu dollara seðla.“
Þögn var í símanum drykk-
langa stund. Þegar Murdock tók
aftur til máls, var komið frost
í rödd hans í stað venjulegrar
blíðu.
„Ég verð heima það sem eftir
er dagsins, ef eitthvað gerist
sem máli skiptir." Áherzlan á síð-
ustu orðunum var mátuleg til
að gefa til kynna álit Murdocks
á tilraunum Casey til gaman-
semi.
Casey lagði frá sér simann.
George Murdock hafði tekizt að
gera honum gramt í geði eins
og venjulega. Casey hafði aldrei
átt auðvelt með að láta sér geðj-
ast að mönnum sem öfluðu sér
frama með því að opna dyr og
bera skjalatöskur fyrir þá gull-
bryddu, og kaldur dugnaður
Murdocks gerði það tvöfalt erfið-
ara.
Casey sneri skífunni á skjala-
skáp sínum, setti rauða spjald-
ið sem þýddi „opinn“ á handfang-
ið og náði í áætlanamöppuna.
Á spjaldinu, milli tveggja HERN-
AÐARLEYNDARMÁL- stimpla.
stóð „Alrauð 74-2“. Eins og nú
lá á Scott var ólíklegt að hann
leiddi hugann að öðru vikuna
út, svo Casey fannst ekki van-
þörf á að fara enn einu sinni
yfir áætlunina. Hann las hægt
og reyndi að leggja allt á minn-
ið.
Forsetinn færi til Camp David,
sumarbústaðar síns á Maryland-
hálsunum, klukkan tíu á laugar-
dagsmorgun. Svo kæmi hann til
baka í þyrilvængju sinni og
flygi suður í neðanjarðarbyrgið
í Mont Thunder í Bláíjöllum
Virginíu. Yfirherráðsmennirnir
fimm ækju hver í bil til stjórn-
arstöðvanna í Mont Thunder og
kæmu þangað ekki seinna en
klukkan 11.15, skömmu áður en
Lyman forseti lenti. Murdock
átti að fara með Scott. Casey
átti að aka þangað einn.
Framh. í næsta blaði.
fAlkinn
FLÝGUR
UT
FÁLKINN
33