Fálkinn - 26.07.1965, Blaðsíða 11

«
M7B*UWllhtt ItlsStltfíE
eitir
LEIGII
BRACKETT
í fyrstu fylltist ég ofsabrœði, en síðan
fannst mér ég láta eins og fífl. Að öllum
líkindum mundi alls ekkert gerast. Mjög
sennilega var þetta allt helber ímyndun,
ályktanir dregnar af ótta, getgátum og
óskhyggju...
hinn hverfula Bill, sem þekkti
mig, en ég gat ekki fundið, og
svo drenginn, sem gat verið
Everett Bush.
En Chuck vantaði ekki.
Hann tók utan um hálsinn á
mér aftanfrá, og þegar ég reyndi
að vinda mér til og berja hann
gripu hinir um handleggi mína.
Þeir byltu mér inn undir laufg-
aðar greinar hlyns, þar sem þétt-
ir, svartir skuggarnir leyndu
þeim, og þar héldu þeir mér.
Ég hafði heyrt til þeirra broti
úr sekúndu áður en þeir gripu
til min, en ekki nógu snemma
til að geta gert neitt. Þeir hljóta
að hafa skilið bílinn eftir úr aug-
sýn neðar í götunni og læðzt upp
að húsinu í skjóli runnanna, þeg-
ar við George vorum inni; forð-
azt ljósin og legið þolinmóðir í
leyni, bíðandi þess, að gestur
minn kveddi og gæfi þeim færi
á mér.
Chuck sagði: „Stattu kyrr.“
Hann hafði olnbogabótina und-
ir hökunni á mér, þvingaði höfuð
mitt upp að brjósti sér og
þrengdi að barkanum. Stutti
drengurinn með hláturinn hélt
um hægri handlegginn á mér.
Hann sneri meira uppá hann
en þörf var á. Hinn drengurinn
hélt þeim vinstri. Ég hafði misst
stafinn. Ég stóð grafkyrr, grip-
* inn ofboðslegri skelfingu. Ég var
ekki byrjaður að reiðast.
„Þetta er ágætt," sagði Chuck.
Hann losaði ögn um takið, svo
1 ég náði andanum. Það var eitt-
1 hvað vingjarnlegt, nærri ástúð-
legt í rödd hans, eins og við
værum gamlir vinir og skildum
hvor annan. „Linaðu takið, glóp-
ur, þú ætlar þó ekki að hand-
leggsbrjóta hann?“ Glópurinn
hló, og Chuck hastaði á hann,
„ekki núna, skilurðu það? Vjð
komum einungis til að tala við
' Sherris."
Ég fann andardrátt hans aftan
á hálsinum. Ég hataði hann. Mig
langaði að drepa hann. Mig lang-
aði að draga hann niður á jörð-
ina og traðka á honum, rífa hann
I tætlur og fleygja tætlunum.
Ég sagði: „Ætlið þið að tala
við mig um Everett?"
„Everett Bush,“ sagði ég.
Drengurinn, sem er ekki með
ykkur núna. Eða annar þeirra.
Hann er hræddur við að koma,
skiljanlega, en hvar er Bill? Hef-
ur hann svikið ykkur?“
„Herra Sherris," sagði Chuek,
þessum einkennilega ástúðar-
rómi. „Ég kom hingað til að gera
yður greiða. Gerið mér ekki
erfitt fyrir."
Hann herti skrúfutökin um
hálsinn á mér. Ég sá eldglæring-
ar, og blóðið dundi í eyrum mér.
„Ég þekki engan Everett
Bush,“ sagði Chuck. „Og Bill
kemur þér ekki við. Ætlarðu nú
ekki að hlusta á mig?“
Hann linaði tökin aftur, og ég
sagðist hlusta.
Með frjálsu hendinni náði hann
blaðsnepli úr vasa sinum og hélt
honum upp við andlit mér. Ég
sá ekki hvað það var, en hann
sagði mér það. Það var frásögn
af eltingaleik minum við bílinn.
„Þú varst heppinn," sagði
Chuck, „að það skyldi ekki vera
sá rétti. Og þú ættir ekki að
reyna þetta aftur, herra Sherris.
Veiztu, hvað myndi ske, ef þú
næðir þeim rétta?“
Hann sleppti blaðsneplinum
skyndilega og lamdi mig utan-
undir rétt mátulega til að undir-
strika orð sín.
„Ég þekki þig, herra Sherris,"
sagði hann. „Ég ber þig mjög
fyrir brjósti. Þú varst skyssa.
Mig henda ekki oft skyssur, og
mér fellur ekki að vera minntur
á þær. Minntu mig ekki oftar.“
„Dásamlegt,” sagði ég, en
svona auðvelt er það ekki. Þú
gafst mér nokkuð, sem minnir
mig á þig við hverja hreyfingu,
og það sem meira er...“
Þú ógnaðir fjölskyldu minni,
ætlaði ég að segja. Þú skrifaðir
konu minni bréf. Ég gat ekki
sagt það. Ég gat ekki rengt
Tracey með orðum þessa öfug-
snúna vesalmennis. Ég gat ek'ki
einu sinni nefnt hana við hann.
Hún yrði sjálf að segja mér
sannleikann eða engin.
Þetta var mjög undarlegt. Ég
hafði lifað þetta augnablik mörg
þúsund sinnum í huganum, en
þá jafnan séð sjálfan mig sem
sigurvegarann og drengina í ör-
uggri gæzlu. Nú, með smábreyt-
ingu, var augnablikið komið og
ég þurfti ekki annað að gera en
spyrja Chuck: Skrifaðir þú konu
minni ógnunarbréf. Og ég gat
það ekki.
„Það, sem meira er, hvað?“
spurði hann kurteislega.
„Ég ætlaði að segja,“ sagði ég,
„að ég reiddist.“
Þeir hlóu mikið að þessu. „Hæ,
Chuck, heyrðirðu þetta?“ æpti
glópurinn. „Hann reiddist.“ Hann
barði mig i kviðarholið. „Ég skal
veðja, að þetta gerir þig enn
reiðari, góði.“
„Haltu kjafti," sagði Chuck.
„Dreifðu ekki athygli hans. Ég
vil, að hann fái þetta skýrt í
kollinn herra Sherris."
„Já.“
„Þú skilur það. Þetta er aðvör-
un. Láttu okkur í friði.“
„Hvað þykizt þið ætla að gera?
Drepa mig?“ Hægur bruni var
að breiðast út frá staðnum, þar
sem stutti drengurinn hafði sleg-
ið mig. Hann barst út um mig
allan, brenndi burt óttann. Mað-
ur kemst á visst sig. Eftir það
er maður ekki ábyrgur gerða
sinna.
„Það gæti hugsazt," sagði
Chuck nærri blíðlega. „Við höf-
um ekki reynt það enn. Okkur
kynni að finnast það gaman."
,Hvaða rétt ættirðu svo sem
að hafa til þess?“ spurði ég.
„Mig langar til þess.“
„Þig langar til þess! Hver
heldurðu, að þú sért?4 Guð al-
máttugur?"
„Hvað þér viðkemur, Sherris,"
sagði hann, ,þá er ég það.“
Og hann hnykkti höfðinu á
mér aftur á bak, til að sanna
mér það.
Ég kippti að mér handleggjun-
um af öllu afli, og sparkaði um
leið, eins fast og ég gat, rneð
veika fætinum, sem þunga stál-
spöngin var á. Höggið hæfði
Chuck rétt ofan við ökklann.
Hann rak upp öskur við hinn
óvænta sársauka, og tak hans
um hálsinn á mér losnaði. Ég
fleygði mér áfram og hrópaði
um leið á hjálp, eins og lungun
leyfðu. Þetta var íriðsælt íbúðar-
hverfi, en ekki autt og mann-
laust eins og Williamsgata. Ég
sá stafinn minn í grasinu, rétt
utan við skuggann af trénu, og
henti mér á hann. Einhver þeirra,
— ég veit ekki hver, — sló mig
niður. Ég varð hálf-ruglaður, en
heyrði þá einhvern kalla á mig
með nafni og svaraði því.
„Hérna,“ hrópaði ég. „Hingað,
Joe, fljótur!"
Ljós var kveikt í garði Joe
Thompson, við hliðina. Ég náði
tökum á stafnum, og velti mér
um hrygg og fór að berja frá
mér í átt til drengjanna, kyrr-
stæðra skuggamynda í myrkrinu.
Þeim var brugðið. Ég gat greint
hvítleit andlit þeirra, eins og
klessur, án neinna andlitsdrátta.
Chuck hreytti úr sér fúkyrðum,
aftur og aftur, lágri, blæbrigða-
lausri grimmdarröddu. Ég náði
ekki til hans, en ég kom þétt-
ingshöggi á stutta drenginn.
Hann æpti af sársauka og stökk
til hliðar. Ég reyndi að koma
höggi á þann þriðja, en han:i
var þegar tekinn á rás.
Joe Thompson var nú kominn
fyrir endann á girðingunni og
inn í garðinn til min; hann kall-
aði og spurði, hvað um væri að
vera.
Stutti drengurinn muldraði
eitthvað um að koma sér burt.
Hann byrjaði einnig að hlaupa.
Chuck var nú hættur formæling-
um sínum, en ég heyrði hann
mása í myrkrinu og fann augna-
ráð hans á mér. „Komdu bara,
raggeitin þín,“ sagði ég. „Komdu
hingað, þar sem ég get náð tii
þin.“ Ég gat ekki hugsað alveg
skýrt. Mig langaði bara að drepa
hann.
Hann svaraði ekki. Hann más-
aði eins og dýr. Ljós voru að
kvikna i garði Whites, sem býr
hinumegin við mig. Ég var að
reyna að komast á fætur.
„Ég skal ná þér,“ sagði ég.
„Þó að það verði mitt síðasta
verk.“
11
ÉALKINN