Fálkinn - 26.07.1965, Blaðsíða 12

Skólavörðustíg 4 — Sími: 15717

Hinir sérstæðu Marimekko
kjólar eru hvarvetna að
ryðja sér til rúms, enda
eru l>eir í flestu frábrugðn-
ir öðrum tízkukjólum. í
upphafi voru handþrykktu
baðmullarkjólarnir ætlaðir
sem heimakjólar og öðluð-
ust þegar feikn vinsælda í
tízkuheiminum. Síðan komu
ullarefnin til og enn ein-
faldari snið. Nú orðið er
ekki lengur spurningin hvar
og hvenær eigi að klæðast
Marimekko kjól, það ákvarð-
ast eingöngu af konu þeirri
er ber kjólinn en ekki af
tilefninu. — í London, New
York, Stokkhólmi, Kaup-
mannahöfn og víðar eru
sérstakar Marimekko búð-
ir, og nú geta einnig ís-
lenzkar konur klæðzt
þessum hentugu og fall-
egu kjólum, þar sem
verzlunin Dimmalimm
hefur þá á boðstólum
í miklu úrvali.
Ég sá, að hann sneri höfðinu
snögglega á vixl í áttina til Joe
Thompson, síðan í átt til White.
„Ef þú stígur fæti hingað aft-
ur, drep ég þig,“ sagði ég.
Hann lagði á flótta.
„Ég skal drepa þig,“ hrópaði
ég á eftir honum. ,Ég skal drepa
þig. Ég skal ....“
Joe Thompson lagði höndina
á öxl mér. „Þeir eru farnir núna.
Er allt I lagi með þig? Vertu
hér kyrr, þangað til ég hef geng-
ið úr skugga um, að þeir séu
farnir."
Hann hljóp á eftir þeim, þó
ekki eins og hann hefði neina
sérstaka löngun til að ná þeim.
Ég heyrði einhvern, líklega
Chuck, brjótast gegnum limgerð-
ið út að götunni. Stuttu seinna
heyrði ég bíl ræstan, í hvarfi við
homið, og aka burt á ofsahraða.
Svo heyrði ég, að Joe Thomp-
son var að tala við Andy White,
og þeir komu báðir til mín.
Ég hafði nú staðið á fætur.
Ég sagði þeim, að ég væri ó-
meiddur, eins og satt var. En
mig logverkjaði í fótinn. Hann
var enn of viðkvæmur til að
verða fyrir svona hnjaski. Þeir
hjálpuðu mér inn, og Andy
blandaði fyrir mig sterkandrykk.
Hann var lögfræðingur, en Joe
Thompson var sölustjóri hjá stál-
iðjuveri. Þeir voru báðir góð-
kunningjar mínir. Þeir sýndust
æstir og í uppnámi, og Joe spurði
í sífellu, hvort hann ætti að
hringja fyrst á lögregluna eða
lækninn.
„Lögregluna," sagði ég. Ég var
enn að hugsa um, hve dásamlegt
hafði verið að keyra stafinn í
fætur þrekna piltinum. Ég von-
aði, að ég hefði meitt hann svo
um munaði, en ef dæma skyldi
eftir, hvernig hann hljóp, voru
ekki miklar likur til þess. „Gát-
uð þið séð þá?“
Þeir hristu háðir höfuðið. Ekki
nema rétt í svip, um leið og þeir
hlupu,“ sagði Joe. Hann tók
símaáhaldið.
Ég sat þarna og reyndi að
muna, hvað ég hefði sagt við
Chuck. Mér var það ekki vel
ljóst, nema hvað það mundi ekki
hafa verið beint viturlegt af mér
að ógna honum. En ég mundi
greinilega, hvernig hann hafði
horft á mig úr myrkrinu, hvern-
ig mér hafði fundizt hann vera,
eins og hungrað villidýr, sem
ráfar um handan við ljósmörkin.
„Rangsnúið," sagði ég. „Alger-
lega rangsnúið."
„Hvað þá?“ spurði Andy.
„Þessi drengur, Chuck. Öfug-
uggaháttur; vanta: eitthvað í
hann."
„Vitfirringur?" sagði Andy.
„Nei, ekki þannig. Öðruvísi."
Ég leitaði að viðeigandi orði, en
fann það ekki. Ég horfði á Joe,
sem var að tala i símann. „Sam-
band. Ekkertt samband. Við gæt-
um talað saman í hundrað ár,
og hvorugur okkar fengið neina
hugmynd um. hvað hinn væri
að huesa. eða hvers vegna.“
„Það er honum engin afsök-
un,“ sagði Andy. „Hvorki laga-
léga né siðferðilega."
„Ég veit ekki, hvort það skýr-
ir, hvað ég á við,“ sagði ég. „Én
þegar hann hafði handlegginn
um háls mér; hafði líf mitt bók-
staflega í hendi sér, þar sem
hann gat fundið það, — bundið
enda á það, ef hann lysti, þá
var hann í jafnvægi. Eins og
hann hefði að lokum náð sam-
bandi. Ef til vill er þetta eina
leið hans til að komast í andlega
snertingu við annað fólk, með
yfirdrottnun. Með ofbeldi."
„Hlýtur að vera fjári erfitt
fyrir vini hans,“ sagði Andy.
Joe Thompson, lagði niður
símann. „Þeir koma strax," sagði
hann og gekk í áttina til dyra.
„Kem eftir augnablik, Walt. Ég
ætla að láta konuna mína vita."
„Láttu mína líka vita,“ sagði
Andy, Hann settist við hlið mér.
„Hvað heldurðu um hina?“
„Ég ætla að koma með tilgátu.
Einn er venjulegur pyndinga-
losta-fáviti. Annar hefur verið
alinn upp með ruddaskap, og
miðlar nú öðrum af því, sem
hann hefur alltaf orðið að þola.
Sá þriðji — annaðhvort ótukt í
eðli sínu eða reynir að bæta sér
upp eitthvað, sem hann vantar.
Og svo er sá fjórði, sem
alls enga samleið virðist eiga
með hinum. En Chuck bindur þá
saman. Hann gefur þeim stefnu
og tilgang.“
Andy leit hvasst á mig. „Eru
þetta nú ekki hugarórar í þér,
Walt? Mér virðast þetta venju-
legir strákaþorparar, sem allt
of mikið er af nú á dögum."
„Já,“ sagði ég. „En hvað er
venjulegt? Ég á við, það er
eins vel hægt að segja, venju-
legur Dillingar eða venjulegur .
markgreifi de Sade. Þeir voru
hvorugir einstæðir. Það vildi bara
svo til, að þeir urðu frægir."
Hann ákvað að deila ekki við
mig. Joe kom aftur eftir stund-
arkorn og síðan lögreglan; tveir
lögregluforingjar, sem ég þekkti
ekki, i eftirlitsbil. Þeir spurðu
viðeigandi spurninga, leituðu um
allt svæðið með vasaljósi, fundu
blaðaúrklippuna, sem Chuck
hafði fleygt, og létu hana var-
lega i umslag. Síðan hélt annar
þeirra upp eftir götunni til þess
að spyrjast fyrir um, hvort
nokkur nágrannanna hefði séð
bílinn.
Framh.
•••5VO EtTTkVOtDU?
blLAOI SJÖMVAKPl-Þ,
12
FALKINN