Fálkinn - 26.07.1965, Blaðsíða 30

ITNGBOKN
TIL SÖLU
ÖGIFTAR MÆÐIiR ERIi FEIMGNAR TIL AÐ
LÁTA AF HEIMDI BÖRIM SÍIM OG SVO ERll
ÞAL SELD TIL ÆTTLEIDIIXIGAR
FYRIR STÓRFÉ - SLHiAR
VÆIMDISKOIMUR HAFA JAFIMVEL
VERID FEIMGIMAR TIL AÐ
„FRAMLEIÐA” BÖRIM TIL SÖLIi
BARN eignaðist barn. Elizabeth B. var nýlega
orðin 12 ára og þegar komin sex mánuði á leið.
Tii þessa hafði hún getað leynt föður sinn hvern-
ig komið væri fyrir henni. Raunar hafði hún ekki
sjálf skilið hvað að sér var.
Hún var látin fara til læknis vegna magakvala.
Hún átti ekki neina móður. Þegar faðir hennar
var búinn að ná sér eftir fyrsta áfallið komst
aðeins ein hugsun fyrir í höfði hans. Hann fékk
dóttur sinni nafn og heimilisfang.
En þar var ekkert hægt að gera. Þetta var of
seint og of hættulegt. En þar var aftur stungið
nafni og heimilisfangi í lófa hennar, nafni á mál-
flutningsmanni. Til hans skyldi hún fara og þar
fengi hún hjálp. Hún þyrfti ekki að vera hrædd
lengur. Þvert á móti. Ef hún væri skynsöm stúlka
gæti hún fengið tækifæri til að eignast nokkra
nýja kjóla.
Málflutningsmaðurinn var góðlegur maður og
fús að hjálpa. Liz B. var ekki lengur hrædd.
Málflutningsmaðurinn ætlaði að senda hana til
einnar stórborgarinnar svo að enginn vissi það
hér í þessu smáplássi að hún væri vanfær. Hann
ætlaði líka að borga fyrir hana dvölina og þar
að auki læknishjálp og veru á fæðingarheimili.
Og þegar þessu væri öllu lokið mundi hann gefa
henni 200 dali í reiðufé.
Liz B. var ekki lengi að átta sig á því að það var
sama og vasapeningar í tvö ár.
Málflutningsmaðurinn var svo greiðvikinn. En
hvers vegna? spurði hún að lokum. Hvað ætti
hún að gera fyrir hann í staðinn?
Ekki neitt, hreint ekki neitt. Hún átti bara að
eignast barnið og láta hann hafa það. Hún gæti
hvort sem er ekki haft barnið hjá sér. Hún gæti
ekki komið heim í þetta pláss og verið með barn.
Hvað mundi fólk segja?
Liz B. vissi að þannig lagað mundi faðir henn-
ar aldrei geta samþykkt.
En málflutningsmaðurinn var svo góður að
vilja taka þetta allt á sig. Hún skrifaði undir yf-
irlýsingu um að hún afsalaði sér barninu og væri
fús til að láta leggja sig inn á sjúkrahús undir
fölsku nafni. Hún átti að heita frú Miller. Það
var vegna fólksins.
Þremur mánuðum seinna eignaðist Liz gon.
Hin rétta frú Miller og maður hennar greiddu
svo málflutningsmanninum 3000 dali fyrir barn-
ið. Þar af greiddi hann alla dvöl stúlkunnar og
sjúkrahúskostnaðinn, um 800 dali. 200 dali fékk
Liz sjálf fyrir sitt fjórtán marka nýfædda barn,
og hún keypti sér ný föt og fór svo heim til sín.
Hún var komin heim í orlof, héldu nágrannarnir,
og vel leit hún út.
Einnig þurfti málflutningsmaðurinn að borga
200 dali fyrir formsatriði varðandi ættleiðingu
barnsins. Þannig urðu allir útgjaldaliðir hans 1200
dalir, en gróðinn á fyrirtækinu var 1800 dalir.
— Hvað eigið þér við? spurði málflutningsmað-
urinn seinna, er hann var yfirheyrður um þetta
af manni sem var að kanna slík mál. Allir aðilar
hafa grætt. Enginn hefur verið hlunnfarinn. All-
ir hafa hlotið það sem þeir sjálfir helzt kusu.
Stúlkan hefur aftur öðlazt sinn sálarfrið og losn-
að við barnið. Millershjónin hafa í mörg ár ósk-
að þess að ættleiða barn, en yfirvöldin hafa látið
þau bíða álíka lengi. Nú hafa þau fengið barnið.
Ég hef veitt þremur manneskjum hjálp. Er nokkuð
út á það að setja að ég hafi eitthvað upp úr þessu?
Samkvæmt lögum hafði málflutningsmaðurinn
ekki gert sig sekan um afbrot. Liz B. átti heima í
öðru ríki en stórborgin sem hún var send til. í
báðum ríkjunum eru raunar í gildi lög sem banna
30
FALKINN