Fálkinn - 26.07.1965, Blaðsíða 29

jkáetudyrnar opnast. Barnswell
jog óbreytti borgarinn kvöddust
;án nokkurra gamanyrða og
handaband þeirra var stutt og
kæruleysislegt. Hvorugum stökk
bros. Varðforinginn tók eftir
hörkulegum svip á andliti ó-
breytta borgarans, þegar hann
sagði stuttaralega ,.Takk“ og tók
að staulast niður stigann. Að-
mírálssnekkjan lagði af stað í
aðra ferð til lands.
• Á bryggjunni afþakkaði Girard
iakstur í jeppa til flugvallarins.
,Hann flýtti sér inn í þyrpingu
búða og veitingahúsa undir
klettaveggnum. Hann leit inn í
nokkra bari áður en hann kom
auga á almenningssimaklefa í
ieinum þeirra. Hann pantaði
■sherry og tók glasið með sér inn
í klefann.
Góða stund tók að ná sam-
bandi við Hvíta húsið. Girard
taldist til að nú væri klukkan
þar að verða sjö.
Esther Townsend var hress í
bragði og sambandið var gott.
,jÉg skal gefa samband við
hann,“ sagði hún. „Hann er bú-
inn að spyrja um þig tvisvar
síðasta hálftímann."
„Paul?“ Girard heyrði kviða-
hreimminn í rödd Lymans.
„Fréttirnar eru frábærar eða
afleitar, húsbóndi," sagði Girard
og talaði hægt og skýrt. „Það
fer eftir því, hvernig á þær er
litið."
„Það þýðir?“
„Þýðir, að það sem okkur
grunaði, er rétt. Út í æsar. Ná-
unginn hérna er sleipur. Nei,
höfum það háll. En ég fékk það
skriflegt, undirskrifað af okkur
báðum og tímasett með hans
hönd."
„Guð minn góður," sagði Ly-
man. Girard beið, en heyrði ekk-
ert nema þungan andardrátt for-
setans.
„Húsbóndi?"
; „Já?“
„Taktu þetta ekki nærri þér.
Mér finnst þetta lika viðurstyggi-
legt, en nú höfum við náð tök-
um á því, föstum tökum. Ég
er á heimleið. Leiguvélin mín
fer með mig til Madrid, þar tek
ég áætlunarvélina, beint á Dul-
lesvöll. Ég ætti að ná í morgun-
mat hjá þér.“
„Hafðu þetta í vasanum,"
sagði Lyman í aðvörunartón.
„Treystu ekki skjalatöskunni."
„Auðvitað, auðvitað. Manstu
eftir sígarettuhylkinu sem þú
gafst mér í afmælisgjöf? Nú
geymi ég ekki tóbak í þvi. Papp-
ir fer betur í því í kvöld."
„Eru nokkrar líkur til þess að
náunginn þarna snúi sér til — ja
— náungans hérna?"
„Ekki meiri en að finna kræki-
ber i helvíti. Maður verður að
hafa talað við þennan náunga
til að fá rétta hugmynd um
hann. Jiggs hefur á réttu að
standa. Hann styður þann, sem
veitir betur. Þetta er það djöful-
legasta, sem bú hefur nokkru
sinni lesið."
„Jæja, en farðu nú varlega,
Paul," sagði Lyman. „Við köll-
um á hina, þegar við erum bún-
ir að fara yfir það.“
„Rétt. Sé þig í fyrramálið.
Góða nótt.“
„Góða nótt, Paul.“
Þegar tveggja hreyfla þotan
tók sig upp af flugvellinum í
Gíbraltar, hélftima síðar, leit
Girard út um gluggann niður á
Eisenhower, sem glóði nú eins
og álfaborg á dimmu læginu.
Svo hallaði hann sér aftur í
sætinu með vinstri hendi kreppta
utan um sigarettuhylki úr silfri
í frakkavasanum.
MIÐ VIKUD AGSK V ÖLD.
Jiggs Casey vaknaði af blundi
i herbergi sínu í Sherwoodhótel-
inu í New York. Hann leit á
klukkuna. Hún var hálfsjö, og
hann átti að vera kominn heim
til Shoo Holbrook klukkan sjö.
Hann hafði hringt í hana um
morguninn og fengið hana til að
sleppa kvöldboði.
Hann fékk sér leigubil að hús-
inu, þar sem hún bjó, nærri Cent-
ral Park. Shoo opnaði dyrnar,
klædd í nautabanabrækur og
gula blússu, og rétti honum hend-
ina hann tók eftir því að brúnt
hárið liðaðist eins fallega yfir
enninu og áður og hún fitjaði
viðkunnanlega upp á nefið af
ánægju við að sjá hann. Að
venju hafði hún aðeins málað
varirnar. Hún gekk afturábak
með hendur á mjöðmum og virti
hann fyrir sér.
„Ég hef aldrei séð þig fyrr
í borgaralegum búningi. Mér lizt
betur á þig í einkennisbúningi,
Jiggs. En ég geri mig ánægða
með þig eins og þú ert. Já, harð-
ánægða." Hún kom tii hans
snöggum skrefum og kyssti hann
laust.
Þessi íbúð, hugsað: hann, er
ábyggilega versti staður sem
hugsazt getur til að veita stjórn-
arbyltingu viðnám. Shoo hafði
smekk fyfir æpandi hibýlaskraut.
Á stóru, hálffígúratifu málverki
á veggnum virtust tvö naut,
svört með græn horn, i þann
veginn að stangast á grunni úr
dreyrrauðum og gulum skellum.
Fílabeinslitur standlampi bar
fjóra, rauðgula skerma sem
sneru hver í sína átt. Meira að
segja sófaborðið, rekaviðar-
drumbur, sem glerplata hvildi
á, líktist mest abstraktskúlptúr.
Er í rauninni ætlazt til að fólk
búi hér, hugsaði Casey, eða komi
bara við öðru hvoru til að
syndga?
Shoo bar fram martini, og þau
sátu sitt í hvorum enda sófans
við gluggann og spurðu hvort
annað frétta. Shoo hafði frá
mörgu að segja úr því, sem hún
kallaði „fávitaatvinnu" sina. Áð-
ur en varði voru þau farin að
spjalla saman af sömu ertni og
hláturmildi og fyrir tveim árum.
Shoo var nú orðin tuttugu og
átta ára, há og stolt stúlka með
allan hugann við að bragða lysti-
semdir lifsins. Þessa stuttu helgi
sem Casey kynntist henni, hafði
ónæmi hennar fyrir því einfalda
og óbrotna ergt hann og loksins
(til allrar hamingju) fjarlægt
hann henni, en honum hlýnaði
enn innanbrjósts við hvikleika
hennar og fjör. En það var frek-
ar endurminning en löngun, í
þetta skipti.
Loks þagnaði Shoo og horfði
á hann drykklanga stund.
„Þetta er hryllilegt kunnings-
skaparandrúmsloft, ofursti. Eðl-
isávísun litlu telpunnar i mér
segir mér að þú sért alls ekki
kominn þeirra erinda að biðla
til mín. Ég sé það á þessu heið-
arlega andliti þínu. En þú átt
eitthvert annað erindi. Hvað er
það?"
Casey hló. „Ég vissi, að þú
myndir koma upp um mig fyrr
eða seinna, Shoo. Ég er kominn
til New York til að grennslast
eftir vissum hlutum. Ég bjóst
við að þú gætir orðið mér að
liði — í trúnaði." Nú varð hann
að fara varlega, en þetta hafði
hann æft. „Þetta er pólitik, Shoo.
Washington er flókin borg, og
stundum getur hermaöur orðið
að vinna störf, sem koma sér-
grein hans ekki við.“
„En hvað ég veit það vel,
elskan."
„Hvað sem því líður; nú er
ég að snuðra fyrir menn í ríkis-
stjórninni, sem halda að Scott
hershöfðingi, húsbóndi minn,
kunni að bjóða sig fram á móti
Lyman forseta eftir tvö ár."
„Nei, en hrífandi." Shoo hnipr-
aði undir sig fæturna í sætinu.
„Legðu fyrir mig spurningar,
fljótur."
„Viltu lofa að halda öllu
leyndu, sem ég segi þér?“
„Auðvitað. Ég vildi allt gera til
að fá að taka þátt í einhverju
leynibralli, dularfullu og póli-
tísku."
Casey sneri glasinu milli fingr-
anna. „Jæja, við fréttum að
Scott hershöfðingi héldi við góða
vinkonu þína, Millicent Segnier.
Ég hitti hana einu sinni, þú
rnanst?"
„Æ, Milly." Shoo setti upp
stút af vonbrigðum. „ÞaÖ er ekk-
ert leyndarmál. Þau eru búin að
vera saman síðan sögur hófust.
Það mætti auglýsa það með tíu
feta ljósstöfum á Times Square
án þess nokkur tæki eftir."
,Má vera," sagði Casey, „en við
þurfum að fá meira að vita um
þetta — hjá þér, ef hægt er.“
„Hvaða við?“
„Við skulum segja nokkrir
vinir Lymans forseta."
„Ég dýrka Lyman forseta,"
sagði Shoo, „og mér finnst fólk
vera reglulega andstyggilegt og
ósanngjarnt við hann, núna, þeg-
ar hann er að reyna að losa okk-
ur við þessa hryllilegu sprengju.
Ég meina þettta, Jiggs.“
Casey saup á glasinu, en svar-
aði engu.
„Nú, Milly og Jim Scott eru
búin að þekkjast vel og lengi.
Fyrst var það alveg brennandi,
Jiggs. Ég veit ekkert um frú
Scott, en hershöfðinginn varð al-
veg bálskotinn í Milly Og hún
elskaði hann næstum þvi. Ég er
ekki viss um að hún hafi nokkru
sinni getað elskað nokkra mann-
eskju í raun og veru, en hún
komst næst þvi með hann. Hún
var alltaf að hringja i mig, taka
af mér þagnarheit og masa um
hann.“
„Er enn svona kært með Scott
og Milly?"
„Nei, hvergi nærri. Hann var
hér reyndar fyrir hálfum mán-
uði til að heimsækja hana. En
það er að kólna. Milly segir, að
hann virðist annars hugar."
„Eru nokkrar sannanir fyrir
þessu öllu saman?" spurði hann.
„Sannanir?" Shoo yppti öxlum
með uppgerðar viðbjóð í svipn-
Framh. á bls, 34.
29
FALKINN