Iðnneminn - 01.10.1993, Síða 55

FULLKOMINN VERKNÁMSSKÓU
ég býst við að fáir viti það, að ég hef þó
stundað smíðar sem unglingur það mikið, að ég
geri ráð fyrir að ég sé eins góður smiður eins
og a.m.k sumir af fagmönnunum í þeirri grein,
sem hafa próf.“
Hann er hreint ekki á því að tveggja ára nám í skóla sé
lakara en það iðnnám sem nú viðgengst og segir námið oft
svo einhliða, „að þeir, sem því eru ekki kunnugir, gera sér
ekki í hugarlund hve einhliða það er.“
Hann segir ráðherrann telja vafasamt að treysta
mönnum, sem hefðu fengið þá tilsögn sem skólinn ætti að
veita, til þess að standa fyrir húsbyggingum. Ráðherrann
ætti að gera sér ljóst að fjöldi mann sem fengist við þessi
störf í sveitum nú hefði aldrei fengið neina tilsögn og ef
frumvarpið yrði ekki samþykkt yrði engin breyting til
batnaðar í þeim efnum á næstu árum. I sveitum sé
einfaldlega ekki hægt að byggja með því að þurfa að fá
einn til að smíða, annan til að múra, þriðja til að mála,
fjórða til að leggja dúk o.s.frv. Hann segist ekki ætla að
skipta sér af því þótt menn hafi þetta svona í kaupstöðum.
„Það, sem við biðjum um með þessu
frumvarpi, er að þeirri stefnu verði haldið
áfram, sem fylgt hefur verið hingað til, að
sveitirnar fái að hafa sitt fyrirkomulag á þessu
og þeim verði forðað frá því, að tekinn verði
upp gagnvart þeim sá sami háttur um
fagmennsku, sem á sér stað í kaupstöðum
landsins."
Þessi röksemdafærsla Hermanns, að annað fyrirkomulag
ætti að gilda í sveitum og minni kauptúnum en í
kaupstöðum, gekk ekki í ráðherrann, jafnvel þótt menn
vissu að “fagmennskan“ sem Hermann talar oft um í ræðu
sinni, átti bara við um kaupstaðina, kannski meira að segja
mestan part um Reykjavík.
Fúskari í sveit betri en fagma&ur í bæ
Hermann segist þekkja mann norður í Skagafirði, sem sé
mjög flinkur að leggja pípur, þótt hann hafi aldrei lært
neitt til þeirra verka. Það þykja Emil ekki merkileg rök,
menn geti auðvitað lært með því að vinna verkin og æfa
sig, en þeir séu miklu lengur að læra með þessu lagi. Hann
segir að kjaminn í ágreiningi hans og Hermanns sé sá að
Hermann vilji alls ekki láta „fagmennskuna" ná til
sveitanna. En Hermann spyr á móti:
„Hvemig heldur hann [ráðherra. innsk.] að til
dæmis bónda norður í Vatnsdal mundi ganga
að byggja undir fagmennskufyrirkomulaginu,
ef lög sem tryggja fagmönnum einkarétt til
húsbygginga giltu þar? Fyrst þyrfti sá bóndi
trésmið til að slá upp fyrir veggjunum, síðan
sækja fagmann til að steypa, þar næst
pípulagningarmann, þar næst fjórða
fagmanninn til að mála, þar næst fimmta
fagmanninn til þess að leggja dúkana á gólfin,
þar næst sjötta manninn til að leggja rafleiðslur
í húsið. Hvemig haldið þið að bóndi í sveit eins
og Vatnsdal geti byggt upp á þessar spýtur?
Enginn, bara enginn.“
Enda þótt Hermann segist mikill fylgjandi sérþekkingar
þá er hann svo ákafur talsmaður sveitanna að jafnvel
fúskarar sveitanna era betri en fagmenn kaupstaðanna.
Hann segir:
„En þegar talað er um fúsk í byggingum í
sveit, sem á veralega að bæta úr, þá segi ég
Nú lærir meirihluti iðnnema í
vevknáms- eða fjölbrauta-
skólum. Hver hefði þróun
iðnnámsins orðið ef full-
komnum verknámsskólum
hefði verið komið upp fyrir
hálfri öld?
55