Ljósberinn - 01.10.1941, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
147
Hún gerði það ekki fyrr en í síðustu lög,
og þess vegna var Dídí allt af ömurlega
til fara. En hún var allt af hrein, — það
var bót í máli. E'n Dídí vildi vera bœt3*i
hrein og vel til fara.
Hún fór því snemma að reyna að bjarga
sér, reyna að vinna sér inn aura, fyrst
fyrir allra smávægilegustu þörfunum og
síðan fyrir ýmsu, sem orðið gat til þess
að »bæta upp á búninginn«. Og hún varð
fljótt ótrúlega athafnamikil. Hún þvcði eld-
húsgólf og útitröppur fyrir konurnar í
næstu húsum þegar hún var ekki stærri
en það, að hún réði varla við gólfklútinn
og þvottavatnsfötuna, — og hún fór sendi-
ferðir fyrir þessar sömu konur, eða þá
að hún sat hjá hvítvoðungum á meðan kon-
urnar skruppu að h,eiman. Og marga góða
máltíðina fékk hún fyrir þetta og marga
flíkina. Og það, sem ánægjulegast er nú
að segja frá, í þessu sambandi er það, að
Dídí var annáluð fyrir vandvirkni, trú-
mennsku og ráðvendni. Þess vegna var því
meir eftir henni sótt til vika, sem kon-
urnar kynntust henni betur og h.ún stálp-
aðist. En sannleikurinn var nú sá að húrn^
var að ýmsu leyti lík móður sinni. Það
kom meðal annars fram í því, að henni
sárleiddist að sitja hjá krökkunum, — en
það var bót í máli, að hún gat notað þær
stundir til að líta í bók, og hún hafði
snemma gaman af að stauta sig fram úr
æfintýrum, þó að hún væri, annars ekki
sérlega bókhneigð. Og ein konan var að
kenna henni að prjóna. Henni þótti gam-
an að því, og af því að hún var furðu
hyggin, lagði hún talsverða stund á þessa
iðju„ og sat oft með prjóna sína, eins og
gömul kona, hjá smábörnum, sem hún átti
að líta eftir, — ag »húsverkin« leiddist
henni líka að fást við, eða gólfþvottana.
Hins vegar áttu sendiferðirnar betur við
hana. Þó að hún flýtti sér allt
af í sendiferðum, þá voru þær þó
eins og forsmekkur að frjálsara
lífi, heldur en hússtörfin voru.
Það var þess vegna eðlilegt að
Dídí færi snemma að fást við
blaðasölu. Og sú var líka önnur
ástæða til þess, að húsmæðurnar,
sem hún gerði smávik fyrir, borg-
uðu henni, sjaldan í peningum, en
henni fannst svo áríðandi, að
kcmast hjá því að biðja pabba
sinn um aura. En hér verður að
taka það fram, að fyrst og fremst
var pabbi hennar alls ekki svo
fátækur sem hann vildi vera láta.
Hann hafði verið sparsamur alla
æfi, og því samheldnari sem hann
varð fullorðnari, svo að nú var
þessi dyggð komin í það horf, að
heita mátti nirfilsháttur. Og í
öðru lagi verður að geta þess, að
Dídí fór vel með aurana sem hún.
vann sér inn, þó að pabbi henn-
ar væri á öðru máli, stundum.
En það verður að segja honum