Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 4

44
LJÓSBERINN
til sín fór hann og heimsótti Mörtu gömlu
með þjóni sínum, sem var hlaðinn dýr-
um gjöfum, til að láta gleði sína og þakk-
látssemi í ljós við hana. En Marta vildi
ekki við þeim dýrmætum taka. En þar
á móti sagði hún hinum unga manni og
tigna, sem hún liafði læknað, að bezíta
gjöfin, sem hann gæti gefið sér, væri það,
ef hann vildi heita sér því, að hann skyldi
einu sinni á ári, á þeim sama degi, er
hann læknaðist, gefa fátækum hundrað
brauð, þar sem hann þá og þá væri stadd-
ur í heiminum.
Og þessu hét hann henni liátíðlega.
Marta gamla kenndi Júdit, litlu dóttur-
dóttur sinni sömu góðfýsina, að hún
skyldi vera góð við alla, og rétta þeim
hjálparhönd, sem bágt ættu. Og Júdit
var svo brjóstgóð að eðlisfari, að henni
veitti það ljúft og létt að hjálpa nauð-
stöddum. Og hún sýndi ekki mönnum
einum kærleika, lieldur líka dýrunum.
Hið ástríka hjarta hennar gat ekki þolað
að sjá, að neinni skepnu liði illa. Hún
sagði ekki eins og svo margir segja við
sjáífa sig til þess að geta með liægu inóti
komizt hjá því: „0, þetta er bara ræfils
betlari, hvað kemur hann mér við; hann
fær víst nægju sína í svanginn, án minn-
ar hjálpar!“ Eða: „Þetta er bara óláns-
garmur, eða þrástaður asni, livað kemur
það mér við, þó að einhver fari illa með
hann!“
Nei, Júdit huggaði og hjálpaði hvar
sem gafst færi á, eins og llún framast
gat. Með því móti gerði hún miklu
meira gott en sjálfur æðstipresturinn í
sainkunduhúsinu. En nú skal ég segja
frá fegursta verkinu, sem hún vann.
Einu sinni var það árla morguns, að
Júdit stóð í dyrunum á húsi ömmu sinn-
ar; hún var þá einmitt að gefa geit og
tveimur mögrum og soltnum liundum,
sem enginn annar skeytti um. Heyrði hún
þá allt í einu svo mikið harlc og háreysti
niðri á götunni, eins og múgur manns
væri á ferðinni. Hún spratt upp og bar
hönd fyrir augu, til að sjá, hvað um var
að vera. Og það var mikill fjöldi fólks.
Hún heyrði óp og org og nú sá hún, að
rómverskir hermenn voru í fararbroddi,
því að sólin skein á panzara þeirra og
hjáhna og spjótin, sem þeir báru, og
gneistaði af þeim eins og eldi. Smátt og
smátt færðust þeir nær, og sá liún þá
allt greinilega, og allt í einu kom hún
auga á mann; gekk hann fremstur allra,
milli hermannanna, lotinn mjög og valt-
ur á fótum undir þungri byrði, sein hon-
um liafði verið lögð á herðar.
Júdit starði óttaslegin á þetta, því að
það var skelfileg sjón. Hún sá þá framan
í manninn, því að liann leit snöggvast
upp í heiðan og bláan himinninn. Andlit
hans var náfölt og blóðdropar runnu nið-
ur eftir því af enninu.
Háreystin fór vaxandi og nú kom fólk
út úr húsinu til að horfa á þetta. Gamall
maður bjó í næsta liúsi við hús Mörtu;
liann kom líka út og Júdit spurði hann,
hvað um væri að vera.
„Það er ekki annað en glæpamaður,
barnið mitt“, sagði gamli maðurinn.
„Hann á að fara til dómstaðarins. Þú
getur séð, þarna koma þeir með hann.
Ó, það er viðbjóðslegt að sjá!“
Júdit stóð og horfði á mannþyrpinguna.
Tárin boguðu af augum hennar er hún
sá veslings bandingjann, sem var leidd-
ur til aftökustaðarins og þar beið hans