Ljósberinn - 01.04.1947, Síða 23

LJÓSBERINN
63
Leitin hófst með Barnardo í farar-
broddi. Það var kíkt í hvern krók og kima,
en án nokkurs árangurs. Það leit ekki vel
út fyrir Barnardo. Hingað liafði hann
ginnt hóp af heldrimönnum, og svo þegar
til kom fundust ekki drengirnir, sém
liann hafði ætlað að sýna þeim. Hvað
skyldu þeir hugsa! En þá kom lögreglu-
þjónninn til hjálpar. Hann ráðlagði þeim
að leita lengra niður við hafnarbakkann.
Þar hlutu að vera margir drengir. Þeir
leituðu, en heppnin var ekki með þeim.
Barnardo varð náfölur í andliti. Það leit
út fyrir að hann yrði talinn ósanninda-
maður. Hann ætlaði að reyna einu sinni
ennþá. Hann rak handlegginn eins langt
og liann gat inn um rifu, þar sem tveir
segldúkar lágu saman. Og liann fann fót-
legg. Hann tók utan um fótinn og dró
hann til sín af öllum kröftum. Dreng-
urinn brauzt um, en það bar engan ár-
angur. Svefndrukknum augum starði
hann á mennina og bað þá um að sleppa
sér. Hann hélt að lögreglan hefði hand-
samað sig. Barnardo fullvissaði hann um,
að þeir vildu lionum ekkert illt, og bauð
honum peninga, ef hann gæti komið með
nokkra drengi undan segldúkunum.
Hann gekk að tilboðinu, en tókst aðeins
að ná í einn dreng. Sá drengur bauðst
til þess að koma öllum drengjunum úr
vörustaflanum. En þegar mennirnir fengu
að vita, að hann ætlaði sér að stökkva
upp á staflann og lioppa þar og vekja
þannig drengina, var boð hans afþakkað.
Þá kom lögregluþjónninn þeim aftur til
hjálpar. „Reynið að bjóða hverjum dreng
nokkra aura“, sagði hann.
Drengirnir voru sendir inn í staflann
með þann boðskap, að hver sá, sem kæmi
fúslega upp, skyldi fá krónu. Og það bar
árangur. Á nokkrum mínútum komu
hvorki meira né minna en sjötíu og þrjú
soltin og ræfilsleg börn undan segldúk-
unum. Eftir stærðinni að dæma voru þau
næstiun því öll undir fjórtán ára aldri.
Hálfnakin, sokkalaus og skólaus, stóðu
þau þarna og biðu eftir aurunum sínum.
. Barnardo hafði þá sagt satt.
Shaftesbury lávarður varð yfir sig
hissa. Hingað til hafði hann efast um að
fullyrðingar Barnardos væru sannleikan-
um samkvæmar, en nú gat enginn efi
komizt lengur að.
„Börnin skulu sannarlega fá eitthvað
að borða, en hvert eigmn við að fara?“
mælti liann. Barnardo, sem þekkti hverf-
ið út og inn, vissi, að í grenndinni var
veitingahús, sem var opið allan sólar-
hringinn. Allur liópurinn gekk þangað