Ljósberinn - 01.04.1947, Blaðsíða 14

54
LJÓSBERINN
að þú mundir koma, og þeir töluðu um
þig. Þeir voru svo glaðir, af því að þú
mundir frelsa þá, og þeir sögðu, að þeir
vissu um meðal, sem gæti frelsað kóiig-
inn. Og þeir ætla að segja þér, hvað það
er, þegar þú ert búin að frelsa þá. En þeir
geta ekki sagt þér það nema livísla því
í eyru þér á meðan þú sefur. Þess vegna
skaltu, strax og þú hefur losað steinana
af beltinu, leggjast til svefns í þínu eigin
herbergi, eins og vant er. Allt annað kem-
ur af sjálfu sér. Ekki þarftu að óttast
nornina. Þú liefur séð, að ekki þurfti ann-
að en trúfast barnshjarta til að yfirvinna
hana. Þetta trúfasta hjarta gat breytt ljón-
inu í rádýr. Og þegar mest lá á breytti
það rádýrinu í risastork.
Nú skaltu taka beltið, færa kónginum
það, og berðu honum kveðju frá hans
fyrrverandi dýrgripaverði, og skilaðu frá
honum, að betri drottningu geti liann
ekki fengið en hina litlu gæsastúlku. Og
ljúktu'svo upp dyrunum og hleyptu okk-
ur báðum út.
Rádýrið þagnaði nú, því tími þess til
að tala var liðinn.
Valgerður nóg nú beltið og faldi það í
svuntu sinni og flýtti sér svo út úr liöll-
inni. Rádýrið fylgdist út með lienni. Og
þegar hún hafði kvatt það og þakkað því
fyrir þá miklu hjálp, sem það hafði veitt
lienni hraðaði hún sér lieim í kofa
sinn.
Þegar hún kom heim, fór hún að skoða
þetta merkilega belti. Demantarnir, rúb-
ínarnir og aðrir gimsteinar sem á því voru,
lýstu svo í tunglsljósinu, að hún þurfti
ekki að kveikja á litla lampanum sínum.
Svo plokkaði hún hvern steininn eflir
annan af beltinu. Og þegar þeir voru all-
ir lausir dreifði hún þeim á gamla furu-
trésborðið sitt og fór svo að sofa.
Hún féll undir eins í fasta svefn og
dreymdi, eins og síðustu nótt, Sigurð kon-
ung. Hann kom á móti henni í hallar-
garðinum og gat nú gengið beinn og höfð-
inglegur, án þess að hafa liækjur. Hann
rétti henni höndina, leiddi hana inn í
konungssalinn og setti þar á liöfuð henn-
ar skínandi gullkórónu. Svo hvarf hann
og hún var aftur í fátæklegu stofunni
sinni, þar sem demantarnir af beltinu
glitruðu á borðinu hjá henni.
En þegar liún fór að veita þeim ná-
kvæma eftirtekt, sá hún, að það voru
ekki gimsteinar, lieldur voru það agnar-
litlir, ákaflega fallegir blómaálfar. Nokkr-
ir þeirra voru bláklæddir. Þeir liöfðu áð-
ur verið safírar. Aðrir voru gulir og rauð-
ir. Þeir liöfðu verið tópasar og rúbínar.
Og enn aðrir voru snjóhvítir, og þeir
höfðu verið demantar.
Einn þessara indælu blómaálfa kom
nú til Valgerðar og sagði:
„Þegar þú vaknar og hugur þinn er
orðinn skýr, þá skaltu taka alla stein-
ana af borðinu og sá þeim í garð kon-
ungsins, eins og þú sáir blómafræi á
liverju vori. Og þegar blómin eru vaxin,
muntu finna daggardropa í hverri blóma-
krónu. Þá tekur þú og safnar í kristals-
skál. Ur þeim blandar þii svo áburð, sem
þú gefur kónginum til að bera á fótinn.
Mun þá allur krankleiki hans hverfa
og liann fá fullan bata‘\
Þegar litli blómálfurinn liafði lokið
ræðu sinni. klöppuðu allir hinir álfarnir
saman höndunum og þá vaknaði Val-
gerður.
Þegar dagur rann, voru allir þessir smá-